Διαβάζω ότι σε δημοσκόπηση που διενεργήθηκε στη Σαξονία, ανατολικό ομόσπονδο γερμανικό κρατίδιο, το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (ΑfD) κατέγραψε δύναμη περί το 35%, αφήνοντας πίσω 6 μονάδες το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, ενώ είναι γνωστό ότι σε εθνικό επίπεδο φλερτάρει με τη δεύτερη θέση. Είναι πολύ νωρίς για να πούμε ότι μπορεί ο γαλλογερμανικός άξονας να έχει το χρώμα της άκρας Δεξιάς, αλλά αυτή τη στιγμή, με τις υπάρχουσες ενδείξεις, είναι ένα λογικό σενάριο.
Στην πατρίδα μας, ο πρωθυπουργός είναι διπλά τυχερός. Δεν έχει εξουδετερωμένη μόνο τη ριζοσπαστική Αριστερά, που βρίσκεται σε μια έντονη περιδίνηση από την οποία πολύ δύσκολα θα συνέλθει, αλλά και από τα δεξιά του δεν υπάρχει κανένα σοβαρό κόμμα, καμία σοβαρή προσωπικότητα που να απειλεί την ηγεμονία του. Σε αυτόν τον χώρο, που ποσοστιαία δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητος –τα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας έλαβαν συνολικά κοντά στο 15%– υπάρχει πρωτίστως ένδεια πολιτικού λόγου, έλλειμμα πολιτικής πρότασης. Με ψεκασμένες θεωρίες, με θρησκόληπτες συμπεριφορές, με κηραλοιφές και διάφορες «ιερές» επιστολές, δεν μπορεί να συγκροτηθεί ένας αξιόπιστος πόλος που να διεκδικεί έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτά τα κόμματα ή κάποια άλλα παρεμφερή πάντα θα κινούνται μεταξύ περιθωρίου και γραφικότητας.
Η Νέα Δημοκρατία ήταν πάντα ένας ισχυρός απορροφητήρας, που δεν άφησε τον χώρο της άκρας Δεξιάς να αναπτυχθεί και να την απειλήσει.
Ποτέ στην πατρίδα μας δεν ευδοκίμησε ένα κόμμα που να βρίσκεται στα δεξιά της κεντρικής έκφρασης του συντηρητικού χώρου. Αυτό συνέβη διότι στο παρελθόν η ΕΡΕ και στη συνέχεια η κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία δεν άφησαν πεδίο ελεύθερο για τέτοιες απόπειρες. Ο Ελληνας ψηφοφόρος ψηφίζει κόμματα εξουσίας, διότι ιστορικά θέλει να είναι πάντα είτε με το γκουβέρνο είτε δίπλα στο γκουβέρνο. Δεν τον θέλγουν οι αιρέσεις. Ετσι, όταν δεν υπάρχει κοινό, δεν υπάρχουν και οι αρχηγοί που μπορούν να αναδειχθούν σε ηγέτες. Και ένας χώρος χωρίς τον ηγέτη του είναι καταδικασμένος να φυτοζωεί. Στην προκειμένη περίπτωση, η Νέα Δημοκρατία ήταν ένας ισχυρός απορροφητήρας, που δεν άφησε τον χώρο της άκρας Δεξιάς να αναπνεύσει, να αναπτυχθεί και να την απειλήσει. Ο,τι εκλεκτό προέκυπτε το «έκλεβε», το αφομοίωνε και το αναδείκνυε, δημιουργώντας έτσι ένα ισχυρό ανάχωμα στις διαρροές προς τα δεξιά.
Η στροφή που έκανε η Νέα Δημοκρατία προς το μεταρρυθμιστικό Κέντρο, με την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, δημιούργησε ένα κενό στα δεξιά της που έσπευσαν διάφοροι να το καλύψουν. Φυσικά, προτίμησαν να κατέβουν στις εκλογές χωριστά και να κινηθούν σε οριακά επίπεδα, παρά να συνεργαστούν και να δημιουργήσουν έναν αξιόλογο πόλο. Δεν ήταν μόνον οι προσωπικές φιλοδοξίες. Ηταν κυρίως οι σημαντικές διαφορές που υπήρχαν στον πολιτικό λόγο, στο ύφος του, στις δυνάμεις που βρίσκονταν πίσω από κάθε ένα από αυτά τα κόμματα. Σήμερα η Ελλάδα μπορεί να βγάλει μια Λεπέν, μια Μελόνι ή μια AdF; Τα γεγονότα αλλά και η Ιστορία λένε πως όχι. Ομως, κανείς δεν ξέρει…
