H καταστροφή στον Εβρο έχει επιδράσει οικολογικά, οικονομικά και ψυχικά και θέτει ένα ζήτημα αναπόδραστο. Πώς χτίζουμε και πώς θωρακίζουμε επί της ουσίας τη χώρα;
Επιπλέον, η καταστροφή στον Εβρο θέτει και ένα άλλο μεγάλο και σημαντικό ζήτημα: τις έννοιες του κέντρου και της περιφέρειας. Είναι έννοιες τόσο παρωχημένες και τόσο διαβρωτικές ως προς τη συνολική εικόνα της χώρας, που και μόνον η χρήση τους κατευθύνει το μυαλό σε σχήματα. Αυτά τα σχήματα ανήκουν σε γεωπολιτικές αντιλήψεις του παρελθόντος και εν προκειμένω, στην περίπτωση της Θράκης, δείχνουν ότι όχι μόνο δεν μπορούν να λειτουργήσουν, αλλά είναι και καταστροφικά.
Με ποια λογική η Θράκη είναι περιοχή ακριτική; Ακριτική ως προς τι; Αντιθέτως, είναι μια γεωγραφική ενότητα μείζονος σημασίας, που, δυστυχώς, για μια σειρά από λόγους, παραμένει άγνωστη σε πολλούς Ελληνες. Η καταστροφή στον Εβρο μάς δείχνει και μια σειρά από επιπλέον ζητήματα. Ενα από αυτά είναι η οργάνωση των αστικών κέντρων στη χώρα και των αστικών πυκνώσεων, και ένα άλλο ζήτημα είναι η καλλιέργεια της υπαίθρου και οι τοπικές οικονομίες.
Η Αλεξανδρούπολη, π.χ., με την επιπρόσθετη γεωπολιτική αναβάθμισή της (όπως και άλλων λιμένων της χώρας: Καβάλα και Βόλος) είναι μια θαυμάσια και δυναμική πόλη που όταν την περπατάς δεν υπάρχει τίποτε που να σου θυμίζει «ακριτική περιοχή». Είναι αστικό κέντρο με προοπτικές.
Αποτροπιασμό προκαλεί η μειωμένη δημοσιότητα που δίνεται στην καταστροφή στη Θράκη σε σχέση με το μέγεθος της συμφοράς. Υπάρχει, δυστυχώς, ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού που επηρεάζεται σχεδόν αποκλειστικά από τα τηλεοπτικά κανάλια και από τη ροή στα κοινωνικά δίκτυα. Αυτές τις ημέρες, ο Εβρος πρέπει να επισκιάζει όλα τα άλλα θέματα επικαιρότητας. Είναι μια καταστροφή που οφείλει να θέσει εξαρχής ζητήματα ιεράρχησης. Είναι μια καταστροφή που πρέπει να προκαλέσει βαθύ και εθνικό σοκ. Πρέπει να αποτελέσει αφετηρία για κάτι άλλο, πρέπει να θέσει το πλαίσιο μιας επανεκκίνησης.
Ακόμη δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε την έκταση της καταστροφής ούτε να σταθμίσουμε τις μακροχρόνιες επιπτώσεις. Είμαστε, όμως, σε θέση να πιστεύουμε πως ο τρόπος διοίκησης των περιφερειών πρέπει να διευρυνθεί. Οι περιφέρειες δεν αρκεί να εκταμιεύουν ποσά για μικρά και μεγάλα έργα. Απαιτείται εκ βάθρων αλλαγή πλεύσης.
