Τούτο το καλοκαίρι δεν πολυταλαιπωρήθηκα εδώ που βρίσκομαι στο χωριό. Κάτι η θάλασσα, που είναι δίπλα, κάτι οι βοριάδες, που εδώ τους γυρίζει στεριανούς και έτσι κάνουν τη θάλασσα γυαλί, μόλις ζεσταινόμουν βουτούσα και δροσιζόμουν. Στις αρχές του μηνός, βέβαια, με ανησύχησαν οι φωτιές, γιατί εγώ μεν το δικό μου το τριώροφο το έχω ολόγυρα όλο πλακοστρωμένο, αλλά ο γείτονάς μου, που έχει ένα μικρό ισόγειο, μια παραγκούλα, έχει έξι στρέμματα φίσκα στα δέντρα –ελιές, κυπαρίσσια, χαρουπιές, κουκουναριές– και στο σύνορό μας κάτι θηρία πικροδάφνες, έξι – επτά μέτρα ύψος φτάνουν, ένας Θεός ξέρει πότε φυτεύτηκαν. Είχε και δύο σειρές ευκαλύπτους, αλλά αυτούς κατάφερα και τον ανάγκασα να τους κόψει έναν έναν. Μένουν όμως οι καταραμένες οι πικροδάφνες. Εγώ έχτισα στη μεσοτοιχία απάνω, με το δικαίωμα που μου δίνει ο νόμος, και του είπα εξαρχής πως τις πικροδάφνες του πρέπει να τις ξεπατώσει. Αυτός τίποτα. Του λέω και του ξαναλέω πως τα κλαριά τους όταν φυσάει χτυπούν στον τοίχο της κρεβατοκάμαράς μου και με ενοχλούν. Οι πικροδάφνες, του λέω, πρέπει να κλαδεύονται στα πενήντα εκατοστά, κι όχι έτσι που τις έχεις αφήσει εσύ να γίνουν βουνά. Αυτός, όμως, τίποτα. Ούτε λόγια ακούει, ούτε τα εξώδικα που του έχω στείλει του κάνουν τίποτα – τέτοια χάλια έχουμε. Και αυτή η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα.
Πάντως εγώ με το κλιματιστικό και τις ωτοασπίδες δεν στερήθηκα ούτε τον καθαρό αέρα ούτε τον ύπνο μου, και το βραδάκι πηγαίνω εδώ δίπλα, στο κεντράκι, όπου γύρω από πέντε – έξι ταβλαδόρους μαζεύονται πολλοί και με παρακολουθούν, διότι είμαι ενήμερη και τους εξηγώ πολλά.
Και πρώτον τις καθημερινές ανοησίες που κάνει η κυβέρνηση, η δική μας. Εκεί επανέρχομαι κάθε λίγο, γιατί είναι τόσο πολλές! Ειδικότερα με τις φωτιές αποδείχθηκαν ανίκανοι, μπιτ τελείως ανίκανοι! Σαν τον Πούτιν κι αυτοί, που άφησε και του κάηκε ολόκληρη Σιβηρία, ο βλαξ. Και σήμερα στην Καλιφόρνια αυτό που τους φταίει είναι το σύστημα – αναθέτουν σε ιδιωτικές εταιρείες την πυρασφάλεια των σπιτιών τους, πράγμα που είναι απολύτως λανθασμένο και ολέθριο. Για τα του Καναδά περιμένω να ολοκληρωθούν τα πράγματα, αλλά για τη Ρόδο και την Κέρκυρα τους έχω περιγράψει βήμα προς βήμα τα λάθη της κυβέρνησης, και σήμερα τους έλεγα για τον Εβρο, όταν κάποιος πέταξε: «Οποιος είναι έξω απ’ τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει».
Αυτό ήταν! Λες και δόθηκε το σύνθημα για να αρχίσουν να λέγονται βροχή οι ανοησίες. Μερικοί θυμήθηκαν εδώ και σαράντα χρόνια τη φωτιά που είχε κατεβεί μέχρι το ξωκλήσι του Αη Γιώργη, στο λοφάκι πάνω από το χωριό, και πώς είχαν τρέξει εκείνοι, εικοσάρηδες τότε, να την πολεμήσουν, με τσεκούρια και φτυάρια και κλαριά. Περιέγραψαν ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί σε όλους το πόσο φοβερό ήταν –λέει– να πλησιάζεις αυτό το πυρωμένο θηρίο, και πόσο μεγάλος ήταν ο κόπος. Και μετά το έριξαν στο γενικό. «Και σκέψου», μωρολογούσαν, «αυτό να το κάνεις ένα μήνα τώρα, όλη μέρα κι όλη νύχτα, από τη Ρόδο στην Κέρκυρα κι από την Κέρκυρα στη Βοιωτία κι από εκεί στη Θράκη… Ηρωες, βρε παιδί μου, ήρωες…». Ωσπου νευρίασα και τους πέταξα: «Τι κάθεστε και μου κοπανάτε τώρα; Υποκρισίες είναι όλα αυτά! Εσείς άλλο δεν σκέφτεστε παρά το ουζάκι σας και το τάβλι σας και την καλοπέρασή σας».
«Και πολύ σωστά κάνουμε», μου αντιγύρισε ποιος νομίζετε; Αυτός! Ο γείτονας με τους πρώην ευκαλύπτους και τις πικροδάφνες. Αυτός! Κάνουν, λέει, πολύ σωστά, γιατί η χώρα μας βρίσκεται σε ένα είδος πολέμου με τις φωτιές, όπου μέτωπο γίνεται κάθε νέα μεγάλη εστία πυρκαγιάς. Τα υπόλοιπα μέρη της χώρας μας είναι μετόπισθεν. Και το καθήκον των μετόπισθεν είναι να διατηρούν τον κανονικό ρυθμό ζωής αμείωτο, γιατί αλλιώς θα παραλύσει η κρατική μηχανή και ο πόλεμος θα χαθεί. «Επομένως και στις δουλειές μας καθημερινά, και τα ψώνια μας, και το ουζάκι μας. Συγχρόνως όμως με ζωντανή τη συναίσθηση πως η κρατική μηχανή βρίσκεται σε συναγερμό, και άρα ένας μεγάλος αριθμός λειτουργών της κοπιάζει υπέρμετρα, δοκιμάζει στο έπακρον την επινοητικότητά του για να λύνει τα καθημερινώς νέα προβλήματα, και διακινδυνεύει μέχρι και τη ζωή του. Πόσα κατορθώματα σαν την αστραπιαία μεταφορά του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης στο επιβατηγό πλοίο “Αδαμάντιος Κοραής”. Κρίμα που δεν μαθαίνουμε περισσότερα γι’ αυτούς τους άθλους, κρίμα που δεν προβάλλονται και δεν υμνούνται οι πρωτεργάτες τους. Αυτό θα ήταν το δίκαιο, που επιπλέον θα μας βοηθούσε να βλέπουμε τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Και να αποτίουμε τον φόρο τιμής εκεί όπου τον οφείλουμε».
Δεν ξέρω πόσα άλλα τέτοια είπε αυτός ο ηλίθιος, γιατί εγώ απηύδησα, τους παράτησα και πήγα σπίτι μου να βάλω λίγη τηλεόραση να ξεσκάσω.
Η κ. Αθηνά Κακούρη είναι συγγραφέας.
