Είμαι τυχερός που ανδρώθηκα πολιτικά στη δεκαετία του 1970. Στο ξεκίνημά της νιώθαμε την ανελευθερία του δικτατορικού καθεστώτος και στη συνέχεια συμμετείχαμε στο μεγάλο πολιτικό φροντιστήριο της Μεταπολίτευσης. Εκεί μάθαμε πως η πολιτική είναι δύο πράγματα: η ιδεολογία, δηλαδή οι αρχές που κατευθύνουν ένα κόμμα, και η πολιτική γραμμή του που αναφέρεται στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία και προσδιορίζει το περιεχόμενο των παρεμβάσεων. Και ήμασταν όλοι εμείς, εικοσάρηδες τότε, διπλά τυχεροί διότι οι «φροντιστές» μας ήταν οι μεγάλες προσωπικότητες της Μεταπολίτευσης, προσωπικότητες ανεπανάληπτες, όπως έδειξαν οι μετέπειτα εξελίξεις.
Εμφανίστηκαν «πολιτικοί» χωρίς πολιτικές προτάσεις, σε πλουμιστές συσκευασίες για να καλύψουν ένα κενό. Οπως εμφανίστηκαν, έτσι εξαφανίστηκαν.
Τα κόμματα τότε –και δεν το λέω με νοσταλγία, γιατί η νοσταλγία δεν αποτελεί πολιτική προσέγγιση– είχαν όλα μια κεντρική πολιτική γραμμή που την προέβαλλαν και την υπερασπίζονταν τα στελέχη τους με τον προφορικό και τον γραπτό λόγο, με επιχειρήματα με τα οποία επεδίωκαν όχι απλώς να πείσουν για την ορθότητα της δικής τους πολιτικής, αλλά συγχρόνως να αποδομήσουν και την πολιτική των αντιπάλων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κινούνταν και οι αρθρογράφοι εφημερίδων και περιοδικών που τότε γνώριζαν πρωτοφανή άνθηση. Μεγάλα ονόματα του πολιτικού σχολιασμού ανέλυαν με την καθημερινή πρωτοσέλιδη αρθρογραφία τους την επικαιρότητα, εσωτερική και διεθνή. Ετσι, εμείς που αποτελούμε τη λεγόμενη γενιά της Μεταπολίτευσης, «εκπαιδευτήκαμε» να σκεφτόμαστε πρωτίστως πολιτικά. Τι έχει να πει ένας ηγέτης, ποια είναι η ουσία της πολιτικής του πρότασης. Το πώς το λέει είναι κάτι το δευτερεύον, καλώς ή κακώς. Εχουμε μάθει να σκίζουμε το περιτύλιγμα και να βλέπουμε κατευθείαν τι περιέχει το κουτί. Η συσκευασία, ο φιόγκος δεν μας ενδιαφέρουν.
Οι καιροί άλλαξαν, το Διαδίκτυο και η ταχύτητα που κυκλοφορεί όχι μόνον η πληροφορία αλλά και η εικόνα έφεραν τα πάνω-κάτω στους όρους διεξαγωγής του πολιτικού αγώνα. Εμφανίστηκαν «πολιτικοί» χωρίς ιδεολογικές αρχές –μάλιστα αυτό το προέβαλλαν ως κάτι το θετικό– και χωρίς πολιτικές προτάσεις. Εμφανίστηκαν μέσα σε πλουμιστές συσκευασίες για να καλύψουν απλώς ένα κενό. Οπως εμφανίστηκαν, έτσι εξαφανίστηκαν, γιατί πάντα η πολιτική αναφέρεται σε μια ιδεολογία και σε μια πολιτική γραμμή. Οι διάττοντες αστέρες προώρισται να σβήνουν.
