Το βότσαλο που έφερες από το νησί είναι ακουμπισμένο στο γραφείο σου: άλλο ένα στη συλλογή σου με τα σπασμένα, τα «κακομούτσουνα» που μαζεύεις για να σου θυμίζουν πως ευτυχία δεν είναι η τελειότητα στα πάντα, αλλά το να μπορείς να βλέπεις καθετί πέρα από τις ατέλειές του. Το πλυντήριο βρυχάται στο μπάνιο, γεμάτο πετσέτες θαλάσσης και παρεό. Αν μέχρι το Σαββατοκύριακο έχει ολοκληρωθεί το φαινόμενο της «ψυχρής λίμνης» κι έχουν σταματήσει οι μπόρες, ίσως βρεις χρόνο για μία ακόμη βουτιά εδώ κοντά. Ούτε φέτος χόρτασες τη θάλασσα. Μια αίσθηση ημιτελούς σού άφησαν οι τρεις τελευταίοι μήνες –δεν ξεκουράστηκες όσο είχες ανάγκη, δεν διάβασες όσο θα ήθελες, δεν συνάντησες όσους φίλους ήλπιζες, δεν… δεν…– μαζί με μια γλυκόπικρη γεύση.
Ιανός ήταν το καλοκαίρι του 2023: κάποιες μέρες μάς έδειχνε το φωτεινό, χαμογελαστό πρόσωπό του, αλλά τις περισσότερες το ζοφερό, το τρομακτικό. Το ναυάγιο στην Πύλο, στο πιο βαθύ σημείο της Μεσογείου και στα αβαθή της ανθρωπιάς μας. Οι παρατεταμένοι, αφόρητοι καύσωνες, προοίμιο της κανονικότητας της κλιματικής κρίσης. Το νεκρό από τη ζέστη και την καταπόνηση άλογο, που έσερνε τουριστική άμαξα στην Κέρκυρα, και τα απανωτά περιστατικά κακοποίησης ζώων. Η πύρινη λαίλαπα του Ιουλίου στην ανατολική και δυτική Αττική, στο Λουτράκι, στη Ρόδο, την Κέρκυρα, τη Μαγνησία, τη Φθιώτιδα, την Εύβοια. Η ανείπωτη καταστροφή από τις φωτιές του Αυγούστου στην Πάρνηθα και στον Εβρο. Οι ανθρώπινες απώλειες, τα καμένα ζώα, οι περιουσίες που χάθηκαν, τα βαριά πληγωμένα οικοσυστήματα.
Ιανός ήταν το καλοκαίρι του 2023: κάποιες μέρες μάς έδειχνε το φωτεινό, χαμογελαστό πρόσωπό του, αλλά τις περισσότερες το ζοφερό, το τρομακτικό.
Δεν μπορείς να ξεχάσεις τον θρήνο του Θρακιώτη μελισσοκόμου για τα μελίσσια του. «Κοριτσάκια μου γλυκά, ο πιο σκληρός θάνατος σας βρήκε». Και από την άλλη, είχες την ευκαιρία να δεις την ελπίδα και την απαντοχή στα πρόσωπα κάποιων συμπολιτών μας, όπως αυτό μιας νεαρής εθελόντριας στον σταθμό πυρόπληκτων ζώων στο Γαλάτσι. Τρία μερόνυχτα ήταν άυπνη όταν τη συνάντησες. «Ξεχνάω την κούραση, γιατί είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους που παρακινούνται από αγάπη, όχι από ιδιοτέλεια και συμφέρον», σου είπε.
Εχεις λίγο χρόνο ακόμη πριν φύγεις για τη δουλειά. Πίνεις άλλη μια γουλιά καφέ και βλέπεις ξανά το συγκλονιστικό βίντεο ενός μαυρόγυπα που επέστρεψε στο δάσος της Δαδιάς. Στέκεται στην άσφαλτο ανάμεσα στα σταχτιά δέντρα και κοιτάζει γύρω του σαστισμένος. Κάπως έτσι νιώθεις αυτό το φθινόπωρο. Προσπαθείς να καταλάβεις πού ακριβώς βρίσκεσαι, πού βρισκόμαστε όλοι, να αποκωδικοποιήσεις τα καινούργια δεδομένα. Πασχίζεις να νικήσεις τον φόβο και την ανασφάλεια που έχουν φουντώσει μέσα σου έπειτα από τόσα γεγονότα, να βρεις τη δύναμη να προχωρήσεις. Μαυρόγυπας κι εσύ ανάμεσα σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο.
