Με όλους τα βάζει ο Μπέος. Με όλους, εκτός από Εναν. «Να τα βάλουμε με τον Θεό;» αναρωτιόταν με φόντο την καφέ θάλασσα του λιμανιού που είχε ενωθεί με τη βυθισμένη πόλη. «Τι να το κάνουμε το νερό; Να το πιούμε;».
Ο Μπέος είναι πάντα ο Μπέος. Τα χαρακτηριστικά που του επέτρεψαν τη μετάβαση από τη νύχτα και τα αποδυτήρια στη δημόσια ζωή, και τον καθιέρωσαν ως ακλόνητο τοπικό άρχοντα –η αθυρόστομη «λαϊκότητα», ο νταηλίδικος ακτιβισμός– έμοιαζαν στο κάδρο της πλημμύρας με οδυνηρή φάρσα.
Ο Βόλος είχε θαφτεί στη λάσπη. Και η μόνη ορατή εκδοχή του κράτους, ήταν μια «αυθορμήτως» σκηνοθετημένη φιγούρα στα social media, να ωρύεται στους οδηγούς, σαν πορτιέρης της δυστοπίας, έξω από το δημαρχείο.
Κανένας δήμαρχος από μόνος του δεν θα μπορούσε να εμποδίσει αυτή τη φυσική καταστροφή. Καμία τοπική αρχή, όσο οργανωμένη κι αν ήταν, δεν θα μπορούσε να είχε προβλέψει ότι τον Ιούλιο θα καιγόταν ο κάμπος – το Βελεστίνο και η βιομηχανική ζώνη του Βόλου· και τον Σεπτέμβριο θα κατέβαινε το βουνό στη θάλασσα.
Ο Βόλος λειτουργεί έτσι σαν ένα σήμα συναγερμού – ένα μήνυμα από τον Θεό, που θα έλεγε και ο θεοσεβής δήμαρχός του. Τι κάνουμε τώρα που η «θεομηνία» έγινε ρουτίνα; Την αποδεχόμαστε σαν μοίρα;
Ποιος θα αναλάβει να αναμετρηθεί με την κλιματική απειλή;
Μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο από το θέατρο της γαλότσας – και τα παραγγέλματα των αυτόκλητων τροχονόμων; Μπορούμε να οργανώσουμε την κοινή μας ζωή έτσι ώστε την ώρα της ανάγκης να μην περιμένουμε «σωτήρες»;
Τα ερωτήματα δεν είναι μεταφυσικά. Είναι επείγοντα. Ποιος θα αναλάβει να σχεδιάσει και να φέρει εις πέρας την αποκατάσταση των υποδομών – των φαγωμένων δρόμων και των πεσμένων γεφυρών;
Ποιος θα επιστρατεύσει και θα ακούσει τους επιστήμονες για να σχεδιαστεί αποτελεσματικότερα η άμυνα στην κλιματική κρίση; Ποιος θα στηρίξει και θα εμπνεύσει τους κατεστραμμένους ανθρώπους για να στήσουν ξανά τα σπίτια τους και τις επιχειρήσεις τους;
Ο Βόλος δείχνει ότι δεν είναι μόνο η Δαδιά ευάλωτη. Στις νέες συνθήκες δεν κινδυνεύει μόνο η ακριτική ύπαιθρος, όπου μπορεί η άγρια φύση να καίγεται επί δύο εβδομάδες αθέατη από το κέντρο, καταδικασμένη από το στερεότυπο της κρατικής εγκατάλειψης. Οταν ένα αστικό κέντρο στην καρδιά της χώρας αποδεικνύεται εξίσου ανυπεράσπιστο με τη «δυσπρόσιτη» μεθόριο, το κράτος καλείται συνολικά να ορίσει από την αρχή την αποστολή του.
Κράτος είναι και η αυτοδιοίκηση. Οι τοπικές κοινωνίες ψηφίζουν σε λίγες εβδομάδες. Το κριτήριο, λέει το κλισέ, δεν πρέπει να είναι κομματικό. Είναι όμως αυτή τη φορά απλό: Για να μπορέσει να αναμετρηθεί κανείς με την κλιματική απειλή, πρέπει τουλάχιστον να μπορεί να την καταλάβει.
