Οι ευχαριστίες του Βασίλη Στίγκα στον Ηλία Κασιδιάρη με το που το κόμμα των Σπαρτιατών μπήκε στη Βουλή δεν υπονόησαν τη σχέση των Σπαρτιατών με τον καταδικασμένο για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης· την καταδήλωσαν. Ο πολιτικά φιλόδοξος και υπερδραστήριος –ακόμη και μέσα από τη φυλακή– Κασιδιάρης δεν είχε κανένα λόγο να στηρίξει ένα κόμμα το οποίο δεν θα μπορούσε να επηρεάσει καθοριστικά στη συνέχεια, και το κόμμα που μέχρι να λάβει τη στήριξη του Κασιδιάρη βρισκόταν στην αφάνεια δεν θα μπορούσε να αποκρύψει ότι οφείλει την ύπαρξή του σε αυτόν. Οι καταδίκες του φασισμού και του ναζισμού που ακολούθησαν για τα μάτια του κόσμου δεν έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο στο DNA της παράταξης, ακόμη κι αν το τελευταίο διστάζει (μέχρι στιγμής) να ξεδιπλώσει την έλικά του. Οπως και να έχει, δικαίως φοβήθηκε ο κόσμος με την εμφάνιση ενός ακόμη ακροδεξιού σχηματισμού· δικαίως υποψιάστηκε τα χειρότερα. Οι κλώνοι μπορεί να μην έχουν ακόμη την αυτοπεποίθηση του πρωτότυπου ώστε να αναλάβουν αντίστοιχη δράση, όμως έχουν το ηθικό του υπόβαθρο, έχουν κοινοβουλευτική παρουσία και, απ’ όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, μπορεί να τους λείπει μόνο μια βολική αφορμή.
Ανικανότητες
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, ωστόσο, όχι χωρίς κάποιες δόσεις αστειότητας, απέδειξαν ότι από τους Σπαρτιάτες δεν λείπει μόνο μια αφορμή για να γίνουν επικίνδυνοι. Τους λείπουν στοιχειώδεις ικανότητες, στοιχειώδης εξυπνάδα, η βασική συγκρότηση που απαιτείται ώστε να χτίσουν το ακροδεξιό τους σχέδιο σε γερά πολιτικά θεμέλια. Οι Σπαρτιάτες δεν είναι τόσο πολιτική δύναμη, όσο ένας παρωδιακός απόηχος που όχι απλώς δεν έχει τα φόντα του πρωταγωνιστή, αλλά δεν διαθέτει καν την ευελιξία μιας καλής μαριονέτας. Πρώτα, οι βουλευτές αμφισβήτησαν τον αρχηγό τους, προμηνύοντας την αποκήρυξή του και στραβοκοιτάζοντας προς τη μεριά του αληθινού, ανεπίσημου αρχηγού· μετά, ο επίσημος αρχηγός αμφισβήτησε τον ανεπίσημο αρχηγό και τους βουλευτές του, εφαρμόζοντας διαγραφές και εκτοξεύοντας κατηγορίες που, ατυχώς για τον ίδιο, τράβηξαν την προσοχή του Αρείου Πάγου· στο τέλος, υπό τον κίνδυνο του αφανιστικού αυτογκόλ, βουλευτές και αρχηγός ανασκεύασαν όπως όπως, και τώρα προσποιούνται ότι δεν συνέβη τίποτα, σαν τσακωμένα παιδάκια που προτιμούν να τα βρουν κι ας μισιούνται, από το να τους βάλουν τιμωρία οι μεγάλοι. Οι Σπαρτιάτες δεν κόπτονται ιδιαίτερα για τα ιδεολογικά τους διακυβεύματα· δεν ενδιαφέρονται και πολύ για την πολιτική· πιστεύουν στον Κασιδιάρη, αλλά δεν θα θυσιαστούν κιόλας γι’ αυτόν. Το μεγάλο τους μέλημα είναι άλλο και συνιστά και τη βασική πηγή της αδυναμίας τους: τα χρήματα. Η κρατική επιχορήγηση ήταν εκείνη που τους έκανε να ξεχάσουν συλλογικές αρχές, προσωπικές ατζέντες και συνωμοσίες, και να επανέλθουν άτακτα στην τάξη.
Χωρίς προοπτική
Από το μαλλιοτράβηγμα των Σπαρτιατών που μετατράπηκε σε γκρουπ θέραπι με μπικουτί, δεν συνάγουμε μόνο τη φιλαργυρία, τη συμφεροντολογία και τη μικροπρέπεια των κατά τα άλλα «περήφανων εθνικιστών», οι οποίοι στην πραγματικότητα άγονται και φέρονται δουλοπρεπώς. Συγκρατούμε κυρίως τη βαθιά συστημικότητά τους, αλλά και την άσβεστη επιθυμία τους να παραμείνουν εντός του συστήματος με κάθε κόστος. Το κακό της ακροδεξιάς εκπροσώπησης στη Βουλή είναι αυταπόδεικτο: η ίδια η ακροδεξιά εκπροσώπηση. Το καλό είναι ότι, μέσα από τη θεσμικότητα και τη δημοσιότητά της, η Ακροδεξιά εκτίθεται και για πολλοστή φορά απογυμνώνεται από τη φαντασιακή σκευή τής τάχα αντισυμβατικής, ριζοσπαστικής δύναμης που αντιτίθεται στο «σύστημα» και «παλεύει» για τα τίμια ιδανικά που όλοι οι άλλοι περιφρονούν. Τα πράγματα είναι πιο πεζά: οι Σπαρτιάτες εξελέγησαν για να καλύψουν το ακροδεξιό κενό στην αγορά με τη βοήθεια του διασημότερου ακροδεξιού της χώρας· δεν μπορούν να συσπειρωθούν· δεν μπορούν να εξελιχθούν· δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο πέρα από το να εισπράττουν –για όσο προλαβαίνουν– το κρατικό χρήμα που τους αναλογεί, κοιτώντας παράλληλα το μοχθηρό πρόσωπο που τους κάνει νοήματα μέσα στις σκιές. Ξέρουν ότι εκεί θα καταλήξουν κι αυτοί, αν επιχειρήσουν κάτι άλλο.
