Αλλοι το έζησαν, να ανεβαίνουν σε ταράτσες για να σωθούν από την πλημμύρα έχοντας χάσει περιουσίες και βεβαιότητες, άλλοι το παρακολούθησαν τρομαγμένοι και συγκλονισμένοι, γνωρίζοντας πια ότι αύριο μπορεί να είναι οι ίδιοι θύματα μιας φυσικής καταστροφής.
Πριν προλάβουμε να αφομοιώσουμε το σοκ από τις επιπτώσεις του ακραίου καιρικού φαινομένου, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το απόλυτο κακό που έρχεται από μέσα, με τη δολοφονία ενός αθώου που απλώς άργησε να επιβιβαστεί στο πλοίο.
Τι είναι χειρότερο; Για την κακοκαιρία δεν μπορούμε να ρίξουμε κάπου το ανάθεμα, μόνο για τις υποδομές και τα επιχειρησιακά σχέδια μπορούμε να διαμαρτυρηθούμε. Για τη δολοφονία στον Πειραιά υπάρχει τρόπος να εκτονωθούμε, βρίζοντας την ακτοπλοϊκή εταιρεία, τον καπετάνιο, το πλήρωμα που ήταν στον καταπέλτη, το Λιμενικό, τον υπουργό ή και φιλοσοφώντας για την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής με τα pushbacks, για τη μετανεωτερική κουλτούρα του ανελέητου ατομισμού που υποτάσσει τον ψυχισμό στο «εδώ και τώρα» και ευνοεί τον πρωτογονισμό τού «εγώ ή ο άλλος».
Θα το ξεχάσουμε; Οπως τόσα άλλα, ανάλογης αγριότητας, που συνέβησαν στο παρελθόν χωρίς να αλλάξει κάτι στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Οι περισσότεροι από όσους βρέθηκαν μπροστά στο φονικό λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου δεν δέχτηκαν καν να καταθέσουν ως μάρτυρες κατηγορίας. Και ποιος θυμάται το κοριτσάκι στο Κερατσίνι, που το έλιωσε η συρόμενη πόρτα του εργοστασίου και την κλωτσούσαν για να δουν αν ζει. Την έλεγαν Ολγα και ήταν Ρομά. Τα ξεχνάμε γιατί μας δυσκολεύουν και γιατί η συλλογική μνήμη κατασκευάζεται.
Από την αγωνία και την οδύνη για τις δραματικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής δεν μπορούμε να απαλλαγούμε το ίδιο απρόσκοπτα, γιατί η φύση δεν θα μας αφήσει ήσυχους για την καταστροφή που έχουμε προκαλέσει. Θα καιγόμαστε, θα πνιγόμαστε, θα υποφέρουμε από τους καύσωνες, τη λειψυδρία και την ξηρασία, θα βρίσκουμε στις θάλασσες μέδουσες και παράξενα ψάρια από τη Μέση Ανατολή και στο αστικό περιβάλλον άγρια ζώα που δεν θα έχουν πια δάσος για να κρυφτούν.
Σε λίγες μέρες έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές και θα κληθούμε να επιλέξουμε πονηρούς δημάρχους και περιφερειάρχες που γέμισαν το ψηφοδέλτιο με celebrities γιατί πιστεύουν ότι εντυπωσιαζόμαστε με την αναγνωρισιμότητα γενικώς, ότι δεν μας ενδιαφέρει η ουσία, ότι είμαστε βασικά τηλεθεατές και κατά δήλωση μόνο πολίτες, ότι μας ενδιαφέρει η καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, αρκεί να μην επηρεαστεί ο τρόπος ζωής μας και να μην κατεδαφιστεί το αυθαίρετό μας, ότι μας σοκάρει η απανθρωπιά εφόσον αποτυπώνεται σε βίντεο με ήχο και εικόνα και δεν μπορούμε να κάνουμε πως δεν ξέρουμε.
Η κ. Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας.
