Πέντε ημέρες, κατά τας γραφάς, απείχε το «Ωσαννά» από τη Σταύρωση. Μόλις τρεις μήνες το «σαρανταενατακατό» από τη Δαδιά και τη Θεσσαλία. Για μια ακόμη φορά η οργή φουντώνει. Δικαιολογημένη, αλλά εντελώς αντιπαραγωγική.
Οσοι εξεπλάγησαν από την αναποτελεσματικότητα του ελληνικού κράτους, μάλλον ζούσαν αλλού. Οσοι εκπλήσσονται από την οργή των πολιτών μάλλον δεν έβλεπαν τα σημάδια. Προ μηνός γράφαμε με αφορμή τη φωτιά σε βυτιοφόρο στην Κακιά Σκάλα, ότι εκεί «το κράτος λειτούργησε όπως πρέπει να λειτουργεί πάντα. Ακολουθήθηκαν πρωτόκολλα, διεκόπη η κυκλοφορία, έγινε μετάγγιση του επικίνδυνου φορτίου (…) Το απίστευτο στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το σύννεφο γκρίνιας που υψώθηκε· όχι μόνο στα κοινωνικά δίκτυα (όπου είναι ο φυσικός χώρος επώασής της) αλλά και στα δελτία ειδήσεων. Μπορεί αυτό να είναι προοίμιο ενός φθινοπώρου δυσαρέσκειας; Πολύ πιθανόν, διότι κάποια στιγμή (…) η ψευδαίσθηση περί “ισχυρής/άτρωτης/ικανής να αντιμετωπίσει κάθε αναποδιά Ελλάδας” εκδικείται τους παραγωγούς της. Οποιοδήποτε φυσιολογικό πρόβλημα (π.χ. μια πλημμύρα) έχει πολύ μεγαλύτερο πολιτικό κόστος σε μια “ισχυρή χώρα”» («Το φθινόπωρο της δυσαρέσκειας», «Καθημερινή» 20.8.2023). Αυτή η δυσαρέσκεια θα φουντώνει με κάθε γύρισμα του καιρού. Μην ξεχνάμε ότι έρχονται χιόνια τον χειμώνα, πλημμύρες (πάλι) την άνοιξη, καύσωνες και πυρκαγιές το καλοκαίρι και αν χρειάζεται «απόφαση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη για να δημιουργηθεί Κέντρο Επιχειρήσεων στην έδρα της Περιφέρειας, για τον καλύτερο συντονισμό» (Γρ. Τύπου Πρωθυπουργού, 7.9.2023) ζήτω που καήκαμε/πνιγήκαμε/καταστραφήκαμε. Δηλαδή: αν τύχει κάτι στον πρωθυπουργό –άνθρωπος είναι!– οι μεγάλες καταστροφές θα αντιμετωπίζονται χωρίς κέντρο συντονισμού;
Το αμάρτημα της κυβέρνησης είναι ότι υπερπροπαγάνδισε τις αρετές του συγκεντρωτισμού. Με διάφορα επικοινωνιακά κόλπα, σαν το προηγούμενο, έπεισε μεγάλο μέρος των πολιτών ότι με έναν νόμο κι έναν καλό πρωθυπουργό λύνονται αυτομάτως τα προβλήματα. Αυτό –έχοντας και το πλεονέκτημα της σύγκρισης με τους προηγούμενους– λειτούργησε για πολύ καιρό, αλλά όχι πια. Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει τέτοιος πρωθυπουργός, ασχέτως αν την επόμενη κάθε εκλογής οι περισσότεροι αυτό πιστεύουν.
Γι’ αυτό το «φθινόπωρο της δυσαρέσκειας», που φοβόμασταν, μπορεί να γίνει «φθινόπωρο της οργής». Επειδή πολλοί πίστεψαν ότι με έναν σούπερ-ντούπερ πρωθυπουργό και μερικούς συνεργάτες λύνονται όλα τα προβλήματα και αντιμετωπίζονται επιτυχώς οι κρίσεις. Οι διαψευσμένες προσδοκίες και όχι οι αποτυχίες είναι το βασικό πρόβλημα κάθε πολιτικού.
