Τις ημέρες αυτές θυμάμαι μια από τις υπέροχες γελοιογραφίες του Μποστ. Το σκίτσο δείχνει πλημμυροπαθείς στον Εβρο σκαρφαλωμένους πάνω σε στέγες. Οι γνωστές φυσιογνωμίες, αξύριστοι και με τρίχες στα χέρια και τα πόδια, που είναι γυμνά γιατί φορούν κοντομάνικα και κοντά παντελόνια. Η λεζάντα ιδιοφυής: «Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά. Δεν φτάνει που είναι παίδων, είναι και θερινά». Ο Μποστ σάρκαζε τη Βασιλική Πρόνοια, η οποία προφανώς είχε στείλει ακατάλληλη βοήθεια. Δεκαετία του ’50, αν δεν κάνω λάθος. Η Ελλάδα είναι ψωροκώσταινα. Καμία σχέση με τη σημερινή. Πριν από μερικά χρόνια οι πλημμύρες στη Γερμανία κατέστρεψαν βασικές υποδομές και άφησαν στο πέρασμά τους 180 νεκρούς. Εφταιγε το επιτελικό κράτος; Ηταν ένα καιρικό φαινόμενο το οποίο ξέφευγε από την εμπειρία. Και η πολιτική είναι διαχείριση της εμπειρίας. Ο όγκος νερού που έπεσε στη Θεσσαλία είναι πολλαπλάσιος απ’ αυτόν που είχε πέσει στη Ρηνανία. Ποιος το είχε προβλέψει; Φοβάμαι ούτε οι καθ’ όλα άξιοι μετεωρολόγοι. Αλλά ακόμη κι αν το είχαν προβλέψει, όπως διατείνονται οι ύαινες της καταστροφής, τι θα μπορούσε να γίνει μέσα σε δύο ημέρες; Θα μπορούσαν να μεταφερθούν χωριά που είχαν ήδη πλημμυρίσει σε ασφαλέστερα σημεία. Φίλος μου είπε πως προσπάθησαν να πείσουν τους κατοίκους ενός χωριού στην Κρήτη, επανειλημμένως σεισμόπληκτου, να μεταφερθούν αλλού. Τους έδωσαν χωράφια. Τα πήραν, όμως συνέχισαν να ζουν στο σεισμόπληκτο χωριό.
Οταν δίνεται εντολή για εκκένωση, κάποιοι πρέπει να την εκτελέσουν. Φαντασθείτε τι είχε να γίνει αν η αστυνομία τούς υποχρέωνε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Οσο για τον στρατό, που τώρα λένε ότι άργησε να κινητοποιηθεί, είναι ένα από τα πιο ισχυρά ταμπού της δημοκρατίας μας. Ο στρατός βγαίνει από τα στρατόπεδα μόνον για να κάνει πραξικόπημα. Αλλιώς απαιτείται κάλυψη της πολιτικής ηγεσίας. Ισως και διάσκεψη πολιτικών αρχηγών υπό την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η καταστροφή έφερε στην επιφάνεια για μια ακόμη φορά την προβληματική σχέση της κοινωνίας με το κράτος. Από τη μια η εύλογη δυσπιστία, από την άλλη η πεποίθηση ότι αυτό το κράτος στο οποίο δεν έχουμε εμπιστοσύνη μπορεί να κάνει θαύματα. Ανέδειξε όμως κι ένα πρόβλημα που δεν είναι μόνον ελληνικό. Η πολιτική καλείται να αντιμετωπίσει απειλές που ξεπερνούν τις δυνάμεις της ανθρώπινης συνθήκης. Η πολιτισμική αλαζονεία, που είχε αναπαυθεί στην εξίσωση της θέλησης με την πραγματικότητα καταρρέει. Μπορεί να αλλάζουμε φύλο σαν να αλλάζουμε διαμέρισμα, όμως καταστροφές σαν αυτή που ζούμε μας υπενθυμίζουν ότι η φύση μας παραμένει εύθραυστη και αδύναμη.
