Υστερα από κάθε καταστροφή περιπίπτουμε, ως κοινωνία, σε στιγμές εθνικής ομφαλοσκόπησης. Θα μπορούσα να μιλήσω και για απόπειρα αυτογνωσίας. Ποιοι είμαστε, πού πάμε, πώς πάμε, «ζούμε από τύχη». Προσεγγίσεις με άρωμα μεμψιμοιρίας. Αυτή η διαδικασία σε εθνικό επίπεδο πάντα καταλήγει σε ένα αυτομαστίγωμα. Σε έναν μηδενισμό των πάντων. Το αγαπημένο μας σπορ, η γκρίνια, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που γράφονται και λέγονται αυτόν τον καιρό. Λες και τα όσα δυσάρεστα και αρνητικά συμβαίνουν στην πατρίδα μας δεν συμβαίνουν και σε άλλα κράτη, με πολύ πιο αποτελεσματικούς κρατικούς μηχανισμούς.
Καταλαβαίνω ότι αυτή η άρνηση προκύπτει από τη συγκίνηση και την αγανάκτηση για τις καταστροφές και για τις συνέπειές τους στο μέλλον. Ομως παρόμοιες καταστροφές είχαμε και στο πρόσφατο παρελθόν –για να μην πάω πιο πίσω– και κατορθώσαμε και τις ξεπεράσαμε με επιτυχία, και μάλιστα πολύ πιο σύντομα από ό,τι προβλεπόταν αρχικά. Να θυμίσω την κατεστραμμένη Καλαμάτα από τον σεισμό, τη Θάσο από την πυρκαγιά, τον Θεσσαλικό Κάμπο από τις πλημμύρες του 1994. Για να συμβεί αυτή η υπέρβαση υπήρξε σχέδιο που το εκπόνησαν Ελληνες, για να υλοποιηθεί δούλεψαν και πάλι Ελληνες και το σημαντικότερο μέρος των απαιτηθέντων κεφαλαίων προήλθε από τον προϋπολογισμό. Το ίδιο θα συμβεί και με το δάσος της Δαδιάς –το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, υπέστη σημαντικά μικρότερη καταστροφή από την αρχικώς εκτιμηθείσα– και με τον Θεσσαλικό Κάμπο και με τη Ρόδο. Το παρελθόν θα πρέπει να μας προδιαθέτει να βλέπουμε πιο αισιόδοξα το μέλλον.
Είναι και άδικο και λαϊκιστικό το γνωστό πλέον «από τύχη ζούμε».
Αλλά θα διαπιστώσουμε πόσο άδικο είναι το εθνικό αυτομαστίγωμα αν εξετάσουμε με ψυχραιμία τα όσα έγιναν στη Ρόδο, στην Αλεξανδρούπολη, στη Θεσσαλία. Στη Θεσσαλία κινητοποιήθηκε ένας ολόκληρος μηχανισμός και έσωσε τη ζωή, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, χιλιάδων εγκλωβισμένων. Βλέπαμε στις τηλεοράσεις και στις φωτογραφίες ελικόπτερα, θηριώδη τζιπ, μεγάλες φουσκωτές βάρκες, συνεργεία του Στρατού, να συντονίζονται για έναν και μοναδικό σκοπό: να σώσουν ανθρώπινες ζωές. Στη Ρόδο –τα έχουμε πει αυτά– με μια άριστα οργανωμένη επιχείρηση εγκατέλειψαν το νησί, όχι 100 ή 1.000 τουρίστες, αλλά 19.000, συντεταγμένα και αφού προηγουμένως έτυχαν κάθε μορφής περίθαλψης. Στη δε Αλεξανδρούπολη εκκενώθηκε ένα ολόκληρο νοσοκομείο –όχι κέντρο υγείας– και μετεγκαταστάθηκε σε χρόνο μηδέν σε πλοίο. Ολα αυτά μαρτυρούν πως υπήρχε σχέδιο, υπήρχαν πρωτόκολλα που τηρήθηκαν, υπήρξαν κρατικοί λειτουργοί που αντεπεξήλθαν στα καθήκοντά τους.
Τελικά η γκρίνια και το αυτομαστίγωμα δεν προσφέρουν τίποτα. Αναπαράγουν απλώς μια μιζέρια που ισοπεδώνει τα πάντα. Είναι σε τελική ανάλυση αντιπαραγωγικά, διότι αυτό που έχει αξία είναι, έπειτα από κάθε αυτοκριτική να γινόμαστε καλύτεροι. Συνεπώς, είναι και άδικο και λαϊκιστικό το γνωστό πλέον «από τύχη ζούμε». Δεν ζούμε από καμιά τύχη, απεναντίας με την αξία μας βρισκόμαστε στο κλαμπ των ανεπτυγμένων χωρών του πλανήτη. Ας μην το ξεχνάμε αυτό!
