Επιτέλους, στον ΣΥΡΙΖΑ θα εκλέξουν την ηγεσία τους και η πολιτική ζωή του τόπου θα αποκτήσει αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν είναι βέβαιο αν μετά την εκλογή ηρεμήσουν τα πνεύματα στη ριζοσπαστική Αριστερά, πάντως η αβεβαιότητα θα εκλείψει είτε εκλεγεί ένα πρόσωπο με πολιτική άποψη και ιδεολογική συγκρότηση είτε ένας μεταξωτός «φιόγκος» καλοδουλεμένος. Αυτή η λήξη της αβεβαιότητας, εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα κάνει καλό και στην κυβέρνηση που, παίζοντας χωρίς αντίπαλο, μοιάζει σαν χαμένη στο Διάστημα. Διότι πάντα ο αντίπαλος αποτελεί ένα σημείο αναφοράς για να ορίζουμε με μεγαλύτερη ευκρίνεια τη δική μας φυσιογνωμία, τις δικές μας πολιτικές θέσεις. Προσδιοριζόμαστε και σε σχέση με τον Αλλον. Αν δεν υπάρχει ο Αλλος τότε και η δική μας εικόνα θολώνει. Χάνεται η δυνατότητα της σύγκρισης. Τι προτείνουμε εμείς, τι προτείνετε εσείς.
Αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουνίου και τη μεγάλη ήττα του, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σε μια μεταβατική κατάσταση, καθώς παραιτήθηκε ο ηγέτης του παίρνοντας επάνω του την ευθύνη του εκλογικού αποτελέσματος. Σε αυτό το χρονικό διάστημα στην Ελλάδα είχαμε σωρεία γεγονότων –όλα δυσάρεστα– και η κυβέρνηση που κλήθηκε να τα αντιμετωπίσει βρέθηκε χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν αισθάνθηκε πολιτική πίεση, δεν άκουσε συγκεκριμένες προτάσεις ώστε να διεξαχθεί μια αντιπαράθεση και ο πολίτης να διαμορφώσει μια άποψη. Θυμάμαι το πρώτο χρονικό διάστημα της πανδημίας, ο Αλ. Τσίπρας είχε ζητήσει όλο το πακέτο των ενισχύσεων να δοθεί εμπροσθοβαρώς. Ηταν μια άποψη η οποία δεν δικαιώθηκε, αλλά ήταν μια άποψη. Δεν υπήρξε αφωνία και οι πολίτες στο τέλος είχαν τη δυνατότητα να κρίνουν και να συγκρίνουν πολιτικές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εκλέγοντας την ηγεσία του, αποκαθιστά την τάξη στο πολιτικό μας σύστημα και η κυβέρνηση θα έχει έναν αντίπαλο-συνομιλητή, κάτι που θα βοηθήσει και την ίδια.
Είτε εκλεγεί ο νέος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη Κυριακή είτε από τη δεύτερη, το μεταβατικό στάδιο έχει λήξει. Κατά γενική ομολογία ο κ. Σωκράτης Φάμελλος δεν τα πήγε άσχημα, αλλά όλοι γνώριζαν πως ήταν ένας μεταβατικός πρόεδρος, μια λύση ανάγκης με ημερομηνία λήξεως. Ως εκ τούτου οι παρεμβάσεις του, όταν γίνονταν, δεν τύγχαναν της απαιτούμενης προσοχής. Δεν αποτελούσαν πολιτικό γεγονός. Ο νέος ηγέτης –γυναίκα ή άνδρας– θα έχει, αν μη τι άλλο, την πολιτική νομιμοποίηση να αντιπαρατεθεί ευθέως με τον πρωθυπουργό, κάτι θετικό για το πολιτικό μας σύστημα, το οποίο χωρίς την παρουσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης νοσεί.
Θυμάμαι μετά τις εκλογές του 1974, όταν φαινόταν η αδυναμία της Ενωσης Κέντρου – Νέων Πολιτικών Δυνάμεων να ασκήσει δυναμικά τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ανέλαβε αυτόν τον ρόλο. Τον διεκδίκησε μέσα κι έξω από τη Βουλή και τον κατέκτησε. Σήμερα το ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται πως έχει τέτοια ικανότητα, παρότι οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Συνεπώς, ο ΣΥΡΙΖΑ, εκλέγοντας την ηγεσία του, αποκαθιστά την τάξη στο πολιτικό μας σύστημα και η κυβέρνηση θα έχει έναν αντίπαλο-συνομιλητή, κάτι που θα βοηθήσει και την ίδια.
