Αυτό ζητούσαμε πάντα: Να ξεμανταλώσουν οι πόρτες των κομματικών γραφείων. Να πάψει το πολιτικό σύστημα να αναπαράγει τον εαυτό του και τους γόνους του. Να μπουν στη δημόσια ζωή νέοι άνθρωποι από την αγορά, που δεν θα έχουν εμποτιστεί από την κουλτούρα των κομματικών γραφειοκρατιών.
Βάσει των τυπικών του προσόντων, ο Στέφανος Κασσελάκης φαίνεται να εκπληρώνει αυτήν την προσδοκία. Δεν χρειάζεται ένσημα στο κόμμα, σεμνύνεται ο ίδιος, γιατί έχει ένσημα στην αγορά.
Η αλλότρια καταγωγή του φαίνεται να έχει βοηθήσει όχι μόνο τη μετεωρική άνοδο του ίδιου – τουλάχιστον στο εικονικό στερέωμα της διαδικτυακής αναγνωρισιμότητας. Φαίνεται να έχει βοηθήσει και το κόμμα του, που, πριν από τη δική του έφοδο, έμοιαζε να κατευθύνεται αθόρυβα προς μια διεκπεραίωση της διαδοχής, χωρίς νεύρο και ζωντανή δημοκρατική άμιλλα. Μετά τον Κασσελάκη, ξύπνησε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, έστω και με σκανδαλοθηρικά ελατήρια.
Ακόμη και οι επιθέσεις προς τον «εισβολέα», δικαίωναν την πανταχού εκπεμπόμενη αυτοεικόνα του· δικαίωναν το αφήγημα του νέου που κάνει τα γκαργκόιλ του κομματικού μαυσωλείου να τρίζουν από τρόμο.
Αναζητώντας κύρος στο μαύρο παρελθόν.
Κι όμως, κάτι δεν κολλούσε. Κάτι χανόταν από το κολλαριστό βιογραφικό μέχρι την ενσάρκωσή του – μέχρι την αντανάκλασή του στα κάτοπτρα που είχαν αμέσως στηθεί για την προβολή του. Το «κάτι» που στην αρχή καταγγέλθηκε ως σκέτος ναρκισσισμός, αποκαλύφθηκε προχθές στη Μακρόνησο. Για να αμυνθεί στην κατηγορία ότι είναι ελαφρύς και περαστικός, ο Κασσελάκης έκανε διαφημιστική απόβαση στον τόπο της εξορίας. Για να φανεί σοβαρός και αριστερός, δοκίμασε να εξορύξει το κοίτασμα του εμφυλιακού αποθέματος, αποικίζοντας με τη φωτογένειά του τον τόπο του μαρτυρίου.
Πέρα από την αθέλητη κωμικότητά του, το μήνυμα ήταν απλώς παράταιρο: Πού πήγε ο νέος να ψάξει το κύρος που το έλειπε; Πού κατέφυγε για να αποκτήσει πολιτική υπόσταση; Αρωμάτισε την εικόνα του με τα λιβάνια ενός μνημοσύνου. Πούδραρισε το φρέσκο του προφίλ με τέφρα.
Η επιχείρηση ψιμυθίωσης με τα υλικά της μαύρης μνήμης δεν είχε καν το βεληνεκές μιας ιεροσυλίας. Αντί να εξασφαλίσει στον αυτουργό της το επιθυμητό βάπτισμα στις πηγές της αριστεροσύνης, τον έκανε να φαίνεται ακόμη πιο άσχετος προς την κληρονομιά που καπηλευόταν. Σκηνοθετημένο σαν διαφήμιση για γυαλιά ηλίου, το μνημόσυνο κατέληξε σε Χάλοουιν στη Μακρόνησο – ένα καρναβαλάκι όχι τόσο σε βάρος, αλλά ερήμην της ιστορίας. Ερήμην των νεκρών.
Το πρότζεκτ Κασσελάκης αποβαίνει έτσι συκοφαντικό για την επαγγελία του «νέου» και «άφθαρτου» που έρχεται να μεταγγίσει στην πολιτική τις ιδέες του. Είναι προσόν να είναι κανείς άσχετος με την πολιτική, σαν «επάγγελμα». Αρκεί να μην κομίζει μόνο την ασχετοσύνη του.
