Εξοργίσθηκε η συνείδηση των ζηλωτών επειδή ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε θέαμα τη Μέκκα της ιδεολογίας τους. Τη Μακρόνησο, σύμβολο του κράτους της δεξιάς που κανείς δεν θέλει να ξεχάσει και κανείς δεν δικαιούται να καταπατήσει δι’ ίδιον συμφέρον. Τον συνόδευε ο κ. Αποστολάκης, ντυμένος με κόκκινη σαλοπέτα, σε ρόλο σκίπερ του βασανισμένου λαού. Ο κ. Κασσελάκης απήγγειλε προσκλητήριο νεκρών τε και ζώντων από τον τόπο του μαρτυρίου. Ποιητές όπως ο Ρίτσος, ο Καρούζος και ο Πατρίκιος, που είναι βέβαιον ότι τους έχει στο προσκέφαλό του και διαβάζει δυο τρεις στίχους ώσπου να βαρύνουν τα βλέφαρά του και να αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα με τη συνείδησή του ήσυχη. Ολ’ αυτά έχουν ελάχιστο ενδιαφέρον. Ελάχιστα επηρεάζει το μέλλον του τόπου αν νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η κ. Αχτσιόγλου ή ο κ. Κασσελάκης και αν ο κάποτε απειλητικός σχηματισμός θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά τις αρχαιρεσίες. Εκείνο όμως που δεν θα πάψει ποτέ να με εντυπωσιάζει στη γλυκιά πατρίδα είναι η υποκρισία. Και όσο πιο βαθιά είναι, με τόσο περισσότερο θόρυβο εκφράζεται. Ο κ. Κασσελάκης είναι αφελής και είναι η αλήθεια ότι η γλυκανάλατη φυσιογνωμία του και το μελό του δεν ταιριάζουν με το αυχμηρό τοπίο της Μακρονήσου. Ομως δεν μετέτρεψε αυτός τη Μακρόνησο σε θέαμα. Το σκηνικό το βρήκε έτοιμο, στημένο εδώ και δεκαετίες, και αυτός απλώς το εκμεταλλεύθηκε. Ο θυμός των ανταγωνιστών του οφείλεται στο γεγονός ότι δεν το σκέφτηκαν οι ίδιοι.
Η Μακρόνησος υπήρξε μια σκοτεινή κηλίδα του μετεμφυλιακού κράτους, στο οποίο συμμετείχε και το «κέντρο». Τελευταία φορά που λειτούργησε ήταν επί χούντας, η οποία προσπάθησε να κρατήσει ζωντανό το φάντασμα του εμφυλίου. Στη Μεταπολίτευση η Μακρόνησος πήρε τη θέση της στην Ιστορία. Η Αριστερά χρησιμοποίησε ό,τι μέσο είχε στη διάθεσή της για να την κρατήσει ζωντανή. Ως αναπαράσταση, ως θέαμα. Ηταν το καταλληλότερο σκηνικό για το δράμα «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Επαψε να είναι πραγματικότητα και έγινε κόμβος της φαντασίας. Κοινώς πέρασε στην επικράτεια της επικοινωνίας, συναυλίες, προσκυνήματα, η Τήνος της Αριστεράς. Δεν την εφηύραν οι επικοινωνιολόγοι του κ. Κασσελάκη. Την ανακάλυψαν στο μπαούλο με τα προικιά της γιαγιάς. Το αιτούμενο της Αριστεράς ήταν και παραμένει σταθερό: ποιος θα αναπαραστήσει καλύτερα το παρελθόν της.
ΥΓ.: Χθες έγραψα πως «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών» είναι έργο του Σπίλμπεργκ. Λάθος. Είναι έργο του Ρομέρο. Την πρώτη φορά που την είχα δει έκανα να κοιμηθώ τρεις μέρες. Για να τιμωρήσω εαυτόν για το λάθος την ξαναείδα χθες. Με πήρε ο ύπνος γλυκά-γλυκά όπως φαντάζομαι ότι παίρνει ο ύπνος τον Κασσελάκη όταν διαβάζει Ρίτσο.
