Πόση καταστροφή να αντέξουμε; Πόση φρίκη να μεταβολίσουμε; Ζωές χαμένες, σπίτια ξεχαρβαλωμένα, περιουσίες και υποδομές διαλυμένες, ζώα πνιγμένα, άνθρωποι σε απόγνωση και σοκ, ψυχικά ερείπια. Ακραίες εικόνες, καθημερινά, αδιάκοπα, καταιγισμός πόνου και απελπισίας, oδύνη που δεν χωνεύεται εύκολα.
Ολες αυτές τις μέρες, στα λιμνάζοντα νερά των πλημμυρισμένων περιοχών, καθρεφτίζονται η κλιματική κατάρρευση, η ανεπάρκεια, η κακοδιοίκηση, η ανευθυνότητα. Η χώρα πλήττεται από την ένταση των φαινομένων και τη συστημική ανεπάρκεια που μας βασανίζει εδώ και δεκαετίες. Συνδυασμός που σκοτώνει κι εμείς αθωράκιστοι, μετέωροι, βουβοί, λες και περιμένουμε το επόμενο κακό, σχεδόν βέβαιοι πως θα ‘ρθει.
Ανέλαβε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου να ερευνήσει συγκεκριμένα αντιπλημμυρικά έργα, αν υλοποιήθηκαν ή όχι, αν υπήρξε κακοδιαχείριση, αν έγιναν κακοτεχνίες, αν τα εκατομμύρια που δόθηκαν πήγαν εκεί που έπρεπε. Στη χώρα όπου για μια πρωτόδικη απόφαση χρειάζονται σχεδόν 700 ημέρες, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι περίπου 50, η είδηση της εισαγγελικής παρέμβασης σε ανώτατο επίπεδο, για πολλούς δεν λέει απολύτως τίποτα. Σχεδόν περνάει απαρατήρητη. Δεν εγγράφεται στο μυαλό γιατί έχει εμπεδωθεί η έννοια της ατιμωρησίας που δύσκολα ξεριζώνεται.
Ολα είναι δυνατά. Ολα. Ακόμη και τα πιο άγρια, τα πιο αδιανόητα, τα πιο τραγικά. Αυτή είναι η νέα πεποίθηση.Και επιβεβαιώνεται σχεδόν καθημερινά.
Σε αυτές τις συνθήκες η ανασφάλεια είναι η νέα κανονικότητα. Η αίσθηση ότι δεν υπάρχουν αναχώματα. Ολο και πιο συχνά ακούει κανείς την ίδια φράση: «Ο,τι κάνουμε μόνοι μας. Ο,τι σώσουμε μόνοι μας». Επικίνδυνη παραίτηση από την πεποίθηση ότι υφίστανται θεσμοί, λειτουργούν αποτελεσματικά, βρίσκονται διαρκώς σε εγρήγορση και παρεμβαίνουν ακαριαία.
Ο πολίτης νιώθει να βάλλεται, βρίσκεται σε επιφυλακή θεωρώντας πως όλα γύρω του γκρεμίζονται. Αγχώδες συναίσθημα, που δεν προμηνύει τίποτα θετικό. Γιατί η φρίκη ευδοκιμεί στα κενά της πολιτείας. Κι όταν τα κενά πληθαίνουν και πυκνώνουν, όταν διακινούνται θεωρίες συνωμοσίας για να δικαιολογηθούν τα μεγάλα λάθη και οι εκκωφαντικές παραλείψεις, όταν η αλήθεια διαστρεβλώνεται και οι εξηγήσεις που δίνονται δεν είναι αρκετές, δεν πείθουν, στρώνεται το χαλί της αποκτήνωσης.
Εχουν μαζευτεί πολλά τους τελευταίους μήνες. Τα Τέμπη, η Πύλος, η Ρόδος, η Νέα Αγχίαλος, ο Εβρος, οι Κροάτες χούλιγκαν και η δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή, ο «Daniel», το μακελειό στη Λούτσα, βία και καταστροφή, με ένταση όλο και μεγαλύτερη κάθε φορά. Κι έπειτα, η σοκαριστική στιγμή που ο ύπαρχος απωθεί ξανά και ξανά τον Αντώνη από τον καταπέλτη του πλοίου, μέχρι που το σώμα του βγαίνει από το πλάνο και πέφτει στο νερό, χάνεται…
Μα πώς είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν. Ολα είναι δυνατά. Ολα. Ακόμη και τα πιο άγρια, τα πιο αδιανόητα, τα πιο τραγικά. Αυτή είναι η νέα πεποίθηση. Και επιβεβαιώνεται σχεδόν καθημερινά.
