Η εκθεμελίωση του τεχνητού κόσμου από τον φυσικό, αυτή η τρομακτική σύγκρουση μεταξύ δύο άνισων οντοτήτων, είναι ό,τι πιο εφιαλτικό ενδέχεται να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος. Ομως ο κατοικημένος χώρος, από τις βασικές προϋποθέσεις της ύπαρξης, αν εδραιωθεί, είναι δύσκολο να εκριζωθεί, και συχνά αναβλασταίνει μετά την καταστροφή. Το πνεύμα των κοινοτήτων, ο προσώρας αθέατος θεσμοθετημένος αυτόχθων χώρος επιζεί. Ομως πόσο σύντομα το Πήλιο, τα πνιγμένα χωριά του κάμπου, θα επανέλθουν στη ζωή; Το νερό των ουρανών, που μεταμορφώθηκε σε ένα ρευστό γεμάτο συντρίμμια, λάσπη, κουφάρια ζώων, πετρελαιοειδή, χημικά, φυτοφάρμακα, δηλητηριάζει την άμεση και την έμμεση υπόσταση, το νερό των δικτύων και την ψυχή των ανθρώπων.
Αυτές τις ημέρες λέγεται συχνά ότι η νεροποντή που έριξε ο Δανιήλ πάνω στη Θεσσαλία θυμίζει εκείνη που η Κατρίνα κατέβασε το 2005 πάνω στη Νέα Ορλεάνη. Πράγματι, είναι πανομοιότυπες οι εικόνες του αχανούς πλημμυρισμένου τοπίου. Τότε, 1,2 εκατ. άνθρωποι απομακρύνθηκαν πριν ξεσπάσει ο τυφώνας, όμως δεκάδες χιλιάδες εγκλωβίστηκαν στα νερά – 1.833 από αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Ενάμιση μήνα διήρκεσε η εντατική απάντληση των υδάτων. Οσοι είχαν εγκαταλείψει την περιοχή παρέμειναν εκτοπισμένοι για μήνες ή για χρόνια και χιλιάδες –παρά τις δραστικές αντιπλημμυρικές «θεραπείες»– δεν επέστρεψαν ποτέ. Το 2020 η Νέα Ορλεάνη είχε ανακτήσει το πληθυσμιακό της μέγεθος σε ποσοστό 80%.
Στο Πακιστάν, μετά τις μεγάλες πλημμύρες την άνοιξη του 2022, που έπληξαν το ένα τρίτο των εδαφών του, σκότωσαν 1.700 και εξαθλίωσαν 33 εκατ., τα νερά για μήνες πολλούς δεν υποχωρούσαν· ακόμη οι πλημμυροπαθείς, χτυπημένοι από λιμούς και λοιμούς, αγωνίζονται να ορθοποδήσουν.
Κατοικώ σημαίνει αντλώ από την ιστορία της κοινότητας τη διηνεκή ουσία της και υφαίνω από αυτήν καθημερινά τη ζωή. Θα συγκρατήσει αυτή η ουσία, η καταποντισμένη σήμερα, το κύμα φυγής; Πόσο πολύ μόχθο θα απαιτήσει η πλέξη της νέας ύπαρξης; Θα σταλάξει το διπρόσωπο νερό, που από κρύσταλλο έγινε λάσπη, από ζωογόνο φονικό, λίγες σταγόνες σοφίας; Αντί να φαρδύνουμε, πετσοκόψαμε και τυφλώσαμε τα ρέματα· αντί να χτίσουμε νέες άμυνες, με ορισμένες από τις χρηματοδοτήσεις ψευτομπαλώσαμε τον σαράβαλο μπερντέ ή κάναμε πανηγύρια. Εχουμε δρόμο μπροστά, σπαρμένο με δυνητικά λάθη: κουτοπονηριές, απληστίες, στραβοτιμονιές, παρανομίες. Δεν τις χωράει αυτή η καταστροφή.
