Διερωτώμαι, αυτά που συζητούν οι πολίτες, οι πολιτικοί δεν τα γνωρίζουν; Δηλαδή δεν γνωρίζουν τι ταλαιπωρεί τον κοσμάκη; Η κοινή λογική λέει πως δεν μπορεί, θα γνωρίζουν, διότι και αυτοί, πριν γίνουν πολιτικοί, ήταν πολίτες που υφίσταντο όλες τις ταλαιπωρίες του ελληνικού Δημοσίου. Αρα τώρα, από τα υψηλά τους καθήκοντα, γνωρίζουν πως οι περίφημες συναρμοδιότητες αποτελούν έναν από τους βασικότερους παράγοντες που βασανίζουν και αγανακτούν τους κοινούς θνητούς. Να σου τυχαίνει ένα ατύχημα και να μην ξέρεις ποιος είναι ο υπεύθυνος. Ο δήμος; Η περιφέρεια; Ή μήπως η κεντρική εξουσία; Και αν είναι τελικά η κεντρική εξουσία, ποιο παρακλάδι της; Το συνήθως συμβαίνον είναι ο πολίτης να μη βρίσκει άκρη και εξουθενωμένος να εγκαταλείπει την προσπάθεια δικαίωσής του.
Συνεπώς το ερώτημα είναι: Αφού όλοι οι πολιτικοί γνωρίζουν το πρόβλημα των συναρμοδιοτήτων, γιατί δεν το αντιμετωπίζουν; Γιατί δεν οριοθετούν τις ευθύνες με απόλυτη σαφήνεια ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια για ποικίλες ερμηνείες; Εδώ υπάρχουν πολλές εκδοχές. Να γνωρίζουν το πρόβλημα, αλλά να αγνοούν τη λύση του. Αυτή η εκδοχή μάλλον πάσχει, γιατί λογικά κάποιοι πολιτικοί θα είναι γνώστες της θεραπείας. Αρα μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο. Να τους τρομάζει η λύση, καθώς θα ανατρέπει παγιωμένες καταστάσεις, θα ξεβολεύει πολλούς ημετέρους και γενικότερα θα αποδομεί ένα συγκεκριμένο μοντέλο εξουσίας. Δεν είναι ασήμαντα όλα αυτά σε ένα σύστημα που λειτουργεί με τον νόμο της αδράνειας.
Αποτελούν ένα εξουσιαστικό πλέγμα μπροστά στο οποίο ο πολίτης είναι αδύναμος και στέκεται αγανακτισμένος.
Οι τομές ήταν πάντα στα επιμέρους. Η θεραπεία των συναρμοδιοτήτων απαιτεί μια επανάσταση στον δημόσιο τομέα που μέχρι στιγμής ουδείς την τόλμησε, αν και υπήρξαν οι ευκαιρίες. Οι κρίσεις πάντα γεννούν ευκαιρίες.
Ενας άλλος λόγος, εξίσου σοβαρός, είναι πως οι συναρμοδιότητες και το πολύπλοκο σύστημα λειτουργίας της κρατικής μηχανής που απορρέει από αυτές καθιστούν όμηρο τον πολίτη στην πολιτική εξουσία και στις παραφυάδες της. Για να βρεις την πολύτιμη αλλά και πολύπαθη άκρη θα πρέπει να αποταθείς για διαμεσολάβηση σε πολιτικά γραφεία ή, ακόμη χειρότερα, σε ενδιάμεσους. Σε αυτούς που γνωρίζουν πώς λειτουργούν αυτά τα γρανάζια. Και όλα αυτά με το αζημίωτο, καθώς και η εξυπηρέτηση δημιουργεί μια υποχρέωση που κάποια στιγμή θα κληθείς να την ξεπληρώσεις. Το τζάμπα έχει πεθάνει.
Οταν έκανα άσκηση δικηγορίας ρώτησα για ποιο λόγο οι τροποποιήσεις των νόμων γίνονται με αυτόν τον δυσνόητο, για τον πολύ κόσμο, τρόπο. «Ο τάδε νόμος, στο τάδε άρθρο, στο τάδε εδάφιο… τροποποιείται ως εξής…». Θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο απλά. Και η απάντηση που πήρα ήταν: «Και τότε τι δουλειά θα κάναμε εμείς;». Kάπως έτσι είναι και οι συναρμοδιότητες. Αποτελούν ένα εξουσιαστικό πλέγμα μπροστά στο οποίο ο πολίτης είναι αδύναμος και στέκεται αγανακτισμένος και απορημένος, γιατί τα πράγματα, ενώ θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο εύκολα για αυτόν, δεν είναι.
