Οι διαδοχικές καταστροφές του φετινού καλοκαιριού κρύβουν έναν επιπλέον κίνδυνο: καθώς η μία καταστροφή αποδείχθηκε, κατά σατανικό τρόπο, ακόμη μεγαλύτερη από αυτή που είχε προηγηθεί, τα φώτα της δημοσιότητας μοιραία κέρδιζε η πιο φρέσκια, η πιο θεαματική, η πιο επείγουσα. Ετσι, όλες οι δυνάμεις της κρατικής αρωγής και το ενδιαφέρον της κοινωνίας των πολιτών στρέφονται στο πιο πρόσφατο «θύμα»· σε αυτήν την περίπτωση στους πληγέντες του Θεσσαλικού Κάμπου.
Οταν μια πρωτοφανής καταστροφή μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε όλες τις υπόλοιπες.
Το γεγονός ότι σε μια πλημμύρα ανατρέπεται πλήρως και σε βάθος χρόνου η καθημερινότητα των τοπικών πληθυσμών είναι μια επιπλέον παράμετρος που διαμορφώνει άλλα κριτήρια και προτεραιότητες· αντίθετα, τους πυρόπληκτους τους ξεχνάμε μόλις επιστρέψουν στα σπίτια τους. Πιστεύουμε (ή θέλουμε να πιστεύουμε) ότι η ζωή τους θα συνεχιστεί περίπου όπως και πριν εφόσον δεν κάηκε το σπίτι τους ή κάποιος δικός τους. Ξεχνάμε ότι και η δική τους ζωή άλλαξε μέσα σε λίγες μέρες. Ακόμη κι αν διαθέτουν πόσιμο νερό ή δεν έχασαν την οικοσκευή τους, βρίσκονται συχνά αντιμέτωποι με υπαρξιακού χαρακτήρα διλήμματα και αποφάσεις: Εχει νόημα η ζωή σε έναν οικισμό που μπορεί να σώθηκε την τελευταία στιγμή από τη φωτιά αλλά για τα επόμενα χρόνια θα είναι ένα αφιλόξενο μέρος για ανθρώπους και ζώα; Ενας τόπος που θα σου μαυρίζει την ψυχή; Αν δεν είχαν συμβεί η Πάρνηθα, ο Εβρος και τώρα η Θεσσαλία, το μεγάλο θέμα θα ήταν η Ρόδος. Αν δεν είχε συμβεί ο Εβρος και η Θεσσαλία, το μεγάλο θέμα θα ήταν η Πάρνηθα. Κι αν δεν είχε συμβεί η Θεσσαλία, το μεγάλο θέμα θα ήταν ο Εβρος. Τώρα, κάτω από τους τόνους νερού που έπνιξαν ανθρώπους και έθαψαν ολόκληρα χωριά στη λάσπη, κινδυνεύουν να ξεχαστούν οι συμφορές που προηγήθηκαν της θεομηνίας. Ηδη κάποια δημοσιεύματα επιτείνουν τη σύγχυση: η καταστροφή στη Ρόδο «δεν ήταν τελικά τόσο σημαντική όσο πιστεύαμε», αναλόγως και «το δάσος της Δαδιάς δεν κάηκε ολοκληρωτικά» όπως είχε φανεί. Κι επίσης στην Πάρνηθα κάηκαν πεύκα που όπως είναι γνωστό ξαναβλασταίνουν πολύ σύντομα (αυτό δεν έχει ειπωθεί ακόμη, ρίχνω πρώτος την ιδέα), επομένως, εντάξει, δεν έγινε και τίποτα, πάμε παρακάτω, όλα καλά. Ενα μεγάλο πρόβλημα με τις φυσικές καταστροφές στη χώρα μας είναι η έλλειψη λογοδοσίας των αρμοδίων και ενημέρωσης των πολιτών τους μήνες ή και τα χρόνια που έπονται του συμβάντος. Ενα μικρό παράδειγμα: Τον Αύγουστο του 2021 κάηκε ένα σημαντικό τμήμα της ανατολικής Πάρνηθας, συμπεριλαμβανομένου και του πολύτιμου δασοκτήματος Τατοΐου. Δύο χρόνια μετά (και ανεξαρτήτως της νέας καταστροφής στο δυτικό κομμάτι του βουνού), κανείς δεν γνωρίζει τι γίνεται με τη Βαρυμπόμπη, το Τατόι και το Κρυονέρι. Ολοκληρώθηκαν τα αντιδιαβρωτικά και αντιπλημμυρικά έργα; Τηρείται η απαγόρευση της βοσκής; Προχωράει απρόσκοπτα η φυσική αναγέννηση; Εμφανίστηκαν απρόοπτες δυσκολίες; Θα χρειαστεί, τελικά, αναδάσωση σε συγκεκριμένα σημεία της περιοχής;
Κανείς δεν αισθάνθηκε υποχρεωμένος να μας ενημερώσει. Και, δυστυχώς, καμία κοινωνία των πολιτών δεν απαίτησε να μάθει. Ας ελπίσουμε να μην έχουμε μια από τα ίδια με Ρόδο και Εβρο.
