Δεν θα γράψω για την επιτυχία του Στέφανου Κασσελάκη, τις εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τις ενδεχόμενες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό. Θα μείνω στις δεσμεύσεις του πρωθυπουργού, έτσι όπως ειπώθηκαν από τον ίδιο στη ΔΕΘ για εκσυγχρονισμό του κράτους, αλλαγές στο Δημόσιο, σε κρίσιμους τομείς της κρατικής μηχανής, ενίσχυση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Δεσμεύσεις, που αντιμετωπίστηκαν θετικά και με ανακούφιση από τους πολίτες εκείνους που ψήφισαν Κυριάκο Μητσοτάκη στις βουλευτικές εκλογές, προσβλέποντας κυρίως στην υλοποίηση αυτής της ατζέντας. Μεταρρυθμίσεις, τομές, αλλαγές σε νευραλγικούς τομείς όπως η Υγεία, η Δικαιοσύνη, η Πολιτική Προστασία, η Παιδεία, η Αυτοδιοίκηση, η Προστασία του περιβάλλοντος και πολλά άλλα.
Οι πρωθυπουργικές δεσμεύσεις στη ΔΕΘ για αλλαγές στο κράτος, χωρίς αμφιβολία, προδιαθέτουν θετικά, καθώς ταυτίζονται με προεκλογικές εξαγγελίες τις οποίες χιλιάδες πολίτες έλαβαν στα σοβαρά υπόψη και γι’ αυτό ψήφισαν τη Ν.Δ. και επιπλέον αποδεικνύουν πως όσα ελέχθησαν πριν από τις εκλογές για τη μεταρρυθμιστική πολιτική της κυβέρνησης δεν ήταν έπεα πτερόεντα.
Ωστόσο, αυτές οι πρωθυπουργικές δεσμεύσεις, όσο ξεκάθαρα κι αν διατυπώθηκαν, αρκούν;
Το λέω, γιατί η πολιτική ιστορία των τελευταίων δεκαετιών μάς έχει καταδείξει ότι όταν οι κυβερνήσεις επιχείρησαν ευρείες μεταρρυθμίσεις στην κρατική μηχανή, στην πράξη δεν πέτυχαν και πολλά. Οι δεσμεύσεις για αλλαγές τις περισσότερες φορές χάθηκαν στη χοάνη πιέσεων ισχυρών κοινωνικών ομάδων, στη λογική του πολιτικού κόστους και της απόδοσης μέσα στον πολιτικό χρόνο της τετραετίας, με τη συνδρομή ενίοτε υπουργών και άλλων κυβερνητικών παραγόντων που δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους και δεν υπηρέτησαν την κεντρική κυβερνητική ατζέντα για μεταρρυθμίσεις. Κάπως έτσι φθάσαμε με τα καλά και με τα κακά μας, διότι έχουν υπάρξει και σημαντικές πρόοδοι και αλλαγές στο κράτος, στο σήμερα, με ό,τι ο πολίτης στις μέρες μας εισπράττει και αντιλαμβάνεται ως λειτουργία του κράτους.
Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και την ασφυκτική πίεση της συγκυρίας, που επιβάλλεται και από την οξεία κλιματική κρίση, τότε οι πρωθυπουργικές δεσμεύσεις για να γίνουν στα σίγουρα πράξη απαιτούνται πολλά – ισχυρή πολιτική βούληση, στιβαρός έλεγχος για υλοποίηση των όσων εξαγγέλλονται ή νομοθετούνται. Και βέβαια ανθρώπους στα κρίσιμα πόστα που να τις πιστεύουν και να θέλουν να τις κάνουν πράξη.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η μεταρρυθμιστική αναγκαιότητα για τη χώρα δεν οφείλει να συνδυάζεται και με δίκαια αιτήματα κοινωνικών ομάδων. Να συνδυάζεται οπωσδήποτε. Να ακυρώνεται ή να απομειώνεται όμως;
