Ολη μέρα χθες το «στρατόπεδο» της Εφης Αχτσιόγλου προσπαθούσε να πιέσει το αντίπαλο «στρατόπεδο» του Στέφανου Κασσελάκη να πάει σε τηλεμαχία. Ο Στ. Κασσελάκης δεν ενέδωσε. Αντίθετα, απάντησε, μάλλον έξυπνα, ότι «είναι σύντροφοι, ας κάνουν καλύτερα μια κοινή περιοδεία».
Υποθέτω ότι η κ. Αχτσιόγλου γνωρίζει πως σε ένα ντιμπέιτ «τον έχει» τον εσωκομματικό της αντίπαλο: μιλάει πολιτικά εκεί όπου εκείνος μιλάει με αοριστολογίες και με άτσαλα ελληνικά, σαν κακομεταφρασμένα αγγλικά. Π.χ., τη νύχτα της Κυριακής υπέπεσε σε διάφορα λεκτικά ατοπήματα κατά την ομιλία του έξω από την Κουμουνδούρου. Εκείνο το «αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση (Μητσοτάκη) δεν εκπροσωπεί την ιστορία του τόπου επαρκώς» προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία.
Ισως, στο βάθος, η κ. Αχτσιόγλου φιλοδοξούσε με αυτό τον τρόπο να απογυμνώσει μπροστά στον κόσμο τον αντίπαλό της. Μονάχα όμως που δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα. Ή, τουλάχιστον, όχι πια. Υπάρχει μια μερίδα κόσμου, μια κρίσιμη μάζα πλέον, η οποία δεν περιμένει να ακούσει «πολιτικό λόγο» αλλά να θαμπωθεί από μια εικόνα. Ειδικά μια εικόνα που έχει την αύρα του καινούργιου. Του άφθαρτου.
Τώρα, το ότι ο «άφθαρτος» δίνει τα χέρια με τον Νίκο Παππά φανερώνει τη σύγχυση όσων στηρίζουν τον Στ. Κασσελάκη.
Από την άλλη, ως άφθαρτος λανσαρίστηκε κάποτε και ο Αλέξης Τσίπρας. Με αυτό το προφίλ πορεύτηκε έως και τους πρώτους μήνες της πρωθυπουργίας του. Νέο πρόσωπο, μακριά από «τζάκια», άμεσος και λαϊκός, «ένας από εμάς».
Η περίπτωση Κασσελάκη φέρει πολλά από τα παραπάνω, με κάτι ακόμη: βάζει στην εξίσωση μια πιο αστική στόφα, όπως επίσης εκείνη της αριστείας που τόσο λοιδορήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ (και το πλήρωσε στο τέλος). Επιπλέον, σε μεγάλη μερίδα του κόσμου αρέσει πολύ το ότι όπως ο Αλέξης Τσίπρας δεν προερχόταν από κάποια πολιτική οικογένεια, έτσι και ο Στέφανος Κασσελάκης δεν προέρχεται από τον λεγόμενο κομματικό σωλήνα.
Η πρόταση για ντιμπέιτ έπεσε στο κενό και η κ. Αχτσιόγλου κατέφυγε και εκείνη στη δύναμη της εικόνας μέσω ενός βίντεο στο οποίο μιλάει πιο προσωπικά και άμεσα, αλλά μιλάει πολιτικά, καλώντας τον Στ. Κασσελάκη να πάρει θέση απέναντι στην τοξικότητα και στην παραπληροφόρηση.
Ο αγώνας της μοιάζει όντως πολύ δύσκολος όπως διαμορφώνεται η κατάσταση. Ωστόσο, ορθώς εκείνη επιμένει μέχρι τέλους. Το οφείλει όχι μόνον απέναντι σε έναν κόσμο που τη στηρίζει και αγωνιά για το μέλλον της παράταξής τους, αλλά πρωτίστως στον εαυτό της. Απλώς θα πρέπει από τώρα, καταπώς φαίνεται, να κάνει ένα ντιμπέιτ μέσα της, με τον εαυτό της, για το τι θα ξημερώσει την επομένη της ερχόμενης Κυριακής, είτε χάσει είτε κερδίσει, διότι, έπειτα απ’ όσα έχουν συμβεί, και στις δύο περιπτώσεις η συνέχεια θα είναι ανώμαλη για τον ΣΥΡΙΖΑ.
