«Δεν είχαμε πρόθεση να πάμε σε 24ωρη απεργία, η ΣΤΑΣΥ μας δίκασε, παρανόμησε, μας έστειλε στα δικαστήρια και εμείς αναγκαστήκαμε να απαντήσουμε». «Δεν φταίμε εμείς». «Να μας χτυπάει η εργοδοσία και να μην κάνουμε τίποτα;». «Αν δεν απαντούσαμε, την επόμενη φορά η ΣΤΑΣΥ θα ανέβαινε στην πλάτη των εργαζομένων».
Τρίτη απόγευμα, λίγο πριν από τις 7. Στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Λειτουργίας Μετρό Αθηνών, Σπύρος Ρεβύθης. Η δημοσιογράφος της εκπομπής μάταια προσπαθούσε να καταλάβει εάν το μετρό θα λειτουργήσει ή όχι την επόμενη ημέρα. Ποιος θα υπερισχύσει, αναρωτιόταν. Τα δικαστήρια ή ο συνδικαλισμός;
Μέχρι αργά το βράδυ της Τρίτης, ουδείς ήξερε τι μέρα θα ξημερώσει. Κανένας από τους χιλιάδες που μετακινούνται καθημερινά με το μετρό και τον ηλεκτρικό δεν ήξερε πώς θα πάει χθες στη δουλειά του. Στο τέλος, όλοι κατάλαβαν ποιος έχει το πάνω χέρι. Το σωματείο συμμετείχε στην απεργία μπαίνοντας κάτω από τη φτερούγα του Εργατικού Κέντρου Αθήνας.
Αν έχει κανείς την υπομονή να δει το timeline της Τρίτης, θα βρεθεί μπροστά σε κωμικοτραγικά γεγονότα. Από μια διαμαρτυρία του ΣΕΛΜΑ για αγωγή εναντίον του από τη ΣΤΑΣΥ, «για απεργία που δεν έχουμε προκηρύξει», μια απόφαση του πρωτοδικείου που έκρινε παράνομη την απεργία, σε μια ανακοίνωση της ΣΤΑΣΥ ότι το μετρό θα λειτουργήσει, στον κ. Ρεβύθη να ωρύεται ότι οι εργαζόμενοι τελικά θα απεργήσουν για να «απαντήσουν» στη ΣΤΑΣΥ (όχι επειδή πλήττονται από το εργασιακό νομοσχέδιο), στην προκήρυξη μιας νέας απεργίας, τη νέα προσφυγή της εταιρείας και (αργά το απόγευμα της Πέμπτης) σε νέα απόφαση του δικαστηρίου που έκρινε (ξανά) την απεργία παράνομη και καταχρηστική. Και η απεργία ολόκληρη, και ο σκύλος χορτάτος.
Στο ραδιοφωνικό διάγγελμά του, ο κ. Ρεβύθης επαναλάμβανε συνεχώς: «Δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι». Σαν τα παιδιά που δεν μπορούν να καταπιούν τον εγωισμό τους και τα ρίχνουν αλλού. Ο σκύλος έφαγε την εργασία μου. Η ΣΤΑΣΥ ανάγκασε τους εργαζομένους να απεργήσουν. Αν δεν το έκαναν, άλλωστε, θα ανέβαινε στην πλάτη τους. Ο,τι και αν σημαίνει αυτό.
Σημασία έχει, φυσικά, το μήνυμα. Τι είναι οι χιλιάδες που ταλαιπωρήθηκαν για μια απεργία που τελικά κρίθηκε παράνομη από τη στιγμή που πέρασε το μήνυμα; Οτι, δηλαδή, απέναντι στους νόμους τα σωματεία τελικά μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Το ίδιο δεν έγινε και το 2019; Τότε ο κ. Ρεβύθης και η παρέα του έκλεισαν το μετρό ένα ωραίο πρωινό του Δεκεμβρίου. Στη στάση εργασίας που παρέλυσε τότε την Αθήνα συμμετείχε το 2% των συναδέλφων τους. Πόσοι να συμμετείχαν χθες; Οσοι και να ήταν, αναγκάστηκαν. Δεν φταίνε.
