Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Παπάγου, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και ο Στέφανος Στεφανόπουλος ήταν οι δύο διεκδικητές της ηγεσίας του Συναγερμού. Βέβαιοι όντες πως δεν υπάρχει τρίτος, μετρούσαν τη δύναμή τους στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος. Αίφνης, Ανάκτορα και αμερικανικός παράγων επέλεξαν για αυτή τη θέση τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, έναν υπουργό Δημοσίων Εργων, χωρίς άλλες ορατές περγαμηνές. Μέχρι να καταλάβουν τα δύο ηγετικά στελέχη του Συναγερμού τι κακό τους βρήκε, ο νέος αρχηγός είχε ήδη ορκιστεί. Κάτι παρόμοιο συνέβη και πάλι στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο στις 23 Ιουλίου 1974. Βγήκε από εκείνη τη δραματική σύσκεψη πρωθυπουργός και όταν επέστρεψε πληροφορήθηκε πως για δεύτερη φορά τον προσπέρασε στην τελική στροφή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Να υποθέσω πως πριν από ένα μήνα και η κυρία Εφη Αχτσιόγλου έκανε πρόβες για το φόρεμα που θα φορέσει τη βραδιά της αναμενόμενης εσωκομματικής νίκης. Ομως ο Αλέξης Τσίπρας, κατά την πολυήμερη παραμονή του στις ΗΠΑ, φέρεται ότι αποφάσισε, ενορατικά, πως ένας άσημος νεανίας θα είναι η καλύτερη επιλογή για την ηγεσία της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και ας μην έχει περπατήσει στους δρόμους της Γένοβας, αλλά μόνο της Γουόλ Στριτ. Και ας μην έχει συμμετάσχει στις μαραθώνιες συνεδριάσεις των κομματικών οργάνων. Και ας μην έχει πορευθεί προς την αμερικανική πρεσβεία.
Να μελετήσουν οι έχοντες αρχηγικές φιλοδοξίες ένα άσμα του Γιώργου Νταλάρα που λέει «στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία/και να προσέχεις πώς βαδίζεις στη ζωή…».
Αυτά, από την απόσταση των χιλιάδων χιλιομέτρων, κάπου στην Καλιφόρνια, φαίνονται ψιλά γράμματα. Εξάλλου, ποιος μιλάει σήμερα για σοσιαλισμό και ποιος μπορεί να σκεφτεί τον σοσιαλισμό στη Μέκκα του καπιταλισμού! Κάπως έτσι φαίνεται πως η κυρία Εφη Αχτσιόγλου, μάλλον θα μείνει με τις πρόβες. Το συνολάκι ίσως χρησιμοποιηθεί στο μέλλον, σε κάποια άλλη ευκαιρία.
Το παρήγορο για αυτήν –αν υπάρχει παρηγοριά σε τέτοιες ήττες– είναι πως και άλλοι, πολλοί, με περισσότερα προσόντα από τα δικά της, έμειναν ενεοί και κεχηνότες από την πορεία των γεγονότων που τους προσπέρασαν χωρίς να το πάρουν χαμπάρι. Γιατί συνέβη αυτό; Διότι η σιγουριά της νίκης οδηγεί στην ήσσονα προσπάθεια, οι κεραίες υπολειτουργούν και έτσι αδυνατούν να συλλάβουν τι γίνεται παραέξω και, το κυριότερο, το κοινό λατρεύει τις εκπλήξεις. Θέλγεται όταν το αουτσάιντερ κερδίζει το φαβορί και αυτό συμβαίνει παντού, από το ποδόσφαιρο ώς την πολιτική. Ο αδύναμος ή ο νεοφερμένος είναι πιο συμπαθής από τους ισχυρούς που κουβαλούν στις πλάτες τους και πολλές αμαρτίες. Η αθωότητα του νέου, με πολλή δόση αφέλειας είτε είναι γνήσια είτε επιτηδευμένη –αυτό φαίνεται στη διάρκεια– είναι πιο σαγηνευτική από τον συνδυασμό έπαρσης και κούρασης που εκπέμπει μια παλιά καραβάνα της πολιτικής.
Ηθικόν δίδαγμα: να μελετήσουν οι έχοντες αρχηγικές φιλοδοξίες ένα άσμα του Γιώργου Νταλάρα που λέει «στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία/και να προσέχεις πώς βαδίζεις στη ζωή/ όταν κοιμάσαι άλλος γράφει Ιστορία/και κάποιος παίζει τη δική σου τη ζωή».
