Είπαν πως θα ζήσουμε ξανά έναν μικρό «Daniel», ο Σεπτέμβρης θα βγει με κακοκαιρία. Ομως το θέμα εξαντλήθηκε πριν ακόμη σοβαρά εξεταστεί, με διαφωνίες μεταξύ των ειδικών για την ένταση και τη διάρκεια του φαινομένου. Για άλλη μια φορά απομακρυνόμαστε από την ουσία, δηλαδή την έγκαιρη προετοιμασία. Λοξοκοιτάμε επιπόλαια την πρόγνωση περί ραγδαίου υετού κι έπειτα χώνουμε το κεφάλι στην άμμο, αρπαγμένοι από την πιθανότητα να είναι βροχούλα η διαφαινόμενη νεροποντή.
Τι έχουν κάνει οι αρμόδιες αρχές ώστε οι ευάλωτες περιοχές να βρεθούν οχυρωμένες μπροστά σε ένα νέο ξέσπασμα του καιρού; Μήπως τίποτα, με τη λογική ότι δεν θα φανεί –και σε ψήφους δεν θα εξαργυρωθεί– το όποιο αποτρεπτικό των δεινών έργο εάν δεν ανοίξουν οι ουρανοί, εάν μείνουν αχρείαστες οι διευθετήσεις διαδρομών του νερού, οι ενισχύσεις αναχωμάτων, οι επιδιορθώσεις αντλιοστασίων και δεξαμενών, οι καθαρισμοί φρεατίων, η θωράκιση κρίσιμων υποδομών; Μια τέτοια στάση, φυσικά, είναι της χώρας όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα, όχι οργανωμένης Αρχής. Η συχνότητα των καταστροφών δεν μετριάζει τις εντυπώσεις των επιπτώσεών τους, αντίθετα αποκαλύπτει ακόμη πιο διευρυμένα τα κενά ενός σύμπαντος στερημένου τις ασπίδες του, καταποντισμένου στην απουσία των προφυλάξεών του.
Φέρουμε εντονότερα το φαιό χαρακτηριστικό του κορυφαίου στην κλίμακα των όντων, να τροποποιεί –ακόμη κι όταν οσμίζεται κίνδυνο– την εικόνα της πραγματικότητας κατά τα συμφέροντα, τις βολές, τα χούγια, την αμφιβολία της σάρκας, την αδυναμία της ψυχής, τις προκατασκευασμένες αντιλήψεις του. Επείγει μια μεταμόρφωση απ’ άκρη σ’ άκρη της απορρυθμισμένης μηχανής. Αλλιώς, η ξέφραγη ύπαιθρος δεν θα κατοικηθεί ποτέ από προστάτιδες δυνάμεις. Το συμμάζεμα των παλιών ερειπίων θα γίνεται προπέτασμα αδράνειας σε μέτωπα νέα. Δεν θα είμαστε ποτέ κύριοι της πρώτης κρίσιμης στιγμής.
Επείγει μια καλά σχεδιασμένη εκπαίδευση του κοινού σε συνθήκες αιφνίδιων καταστροφών, όπως εκείνη στο ενδεχόμενο του σεισμού. Συναθροίζει τους ανθρώπους σε εξόδους ασφάλειας, σώζει περιουσίες και ζωές. Προηγούμενο υπάρχει: πανδημία. Ο «Daniel» δεν είναι εφιάλτης που πέρασε, πρόβλημα των μελλοντικών γενεών που βολεύει να λησμονηθεί, έχει μικρούς κλώνους. Οψιμα ξυπνητήρια.
Στη σημερινή Ελλάδα πλέον δεν προσήκει η εικόνα της χώρας που βάζει κρυφές τελείες σαν σημεία παραίτησης μπροστά σε όσα έγιναν τόσο σημαντικά και άμεσα όσο ο επιούσιος άρτος.
