Η χθεσινή ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες εργάσιμες ημέρες της εβδομάδας. Οι κάτοικοι της μεγαλούπολης ξύπνησαν, ήπιαν τον καφέ τους, έφαγαν το ελαφρύ τους μεσογειακό πρωινό. Οι περισσότεροι για να πάνε στη δουλειά τους πήραν το μετρό ή τον ηλεκτρικό. Οι υπάλληλοι των λεγομένων μέσων σταθερής τροχιάς απεργούσαν, όμως, ευτυχώς η κυβέρνηση έχει νομοθετήσει ότι ακόμη και σε περίπτωση απεργίας θα εξασφαλίζεται η λειτουργία τους. Εκτός από τις περιπτώσεις που δεν θα εξασφαλίζεται, όπως χθες. Ως γνωστόν, οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αλλοι πάλι κινούνται με ίδια μέσα, τετράτροχα ή δίτροχα. Η κυβέρνηση έχει προνοήσει και γι’ αυτούς. Οι διαδηλώσεις που συνήθως συνοδεύουν τις απεργίες, σαν τα παρελκόμενα στο ουίσκι, δεν θα παραλύουν τη ζωή της πόλης. Δόξα τω Θεώ, η Αθήνα διαθέτει αρκετές πλατείες και οι κεντρικές της λεωφόροι αρκετές λωρίδες, ώστε να μπορέσουν να χωρέσουν ένα πλήθος σαν το χθεσινό, 10.000-20.000! Ομως το είπαμε: Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα και επειδή στη χώρα μας οι εξαιρέσεις συνήθως είναι ο κανόνας, το κέντρο της πόλης παρέλυσε για μερικές ώρες, τις κρίσιμες μιας εργάσιμης ημέρας. Διάβασα ότι στους δρόμους της πόλης εμφανίστηκε και ένα είδος υπό εξαφάνιση, οι τροχονόμοι. Σφύριζαν, κουνούσαν τα χέρια τους, αλλά το τέρας της κυκλοφορίας παρέμενε πεισματικά μποτιλιαρισμένο. Ας είμαστε δίκαιοι: Αν δεν είχαν ταλαιπωρηθεί μερικά εκατομμύρια συμπολιτών μας από μερικές χιλιάδες, η χθεσινή απεργία θα είχε περάσει απαρατήρητη. Θα ήταν σαν τις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Κασσελάκη.
Ερώτηση κρίσεως. Γιατί τα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων απεργούν εναντίον ενός νομοσχεδίου που αφορά τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα; Για συμπαράσταση, θα μου πείτε, συνιστώμενη άσκηση γυμναστικής από όλα τα εγχειρίδια βασικού συνδικαλισμού. Αφήνω κατά μέρος τις μπούρδες περί 13ωρης εργασίας στα ανθρακωρυχεία του «Ζερμινάλ» του Ζολά – 19ος αιώνας, ούτε καν 20ός. Ή τα περί κυριακάτικης εργασίας, όπου εργάζονται μόνον όσοι εξυπηρετούν όσους δεν εργάζονται. Ας πάρουμε την ΟΛΜΕ. Τι την ενοχλεί σε ένα νομοσχέδιο που δεν αφορά τα μέλη της; Ή μήπως τα αφορά. Πόσοι διδάσκοντες στη δημόσια εκπαίδευση κάνουν «ιδιαίτερα» το απόγευμα, εννοείται χωρίς παραστατικά; Και καλά κάνουν οι άνθρωποι. Ομως, αν κάποια κυβέρνηση στο μέλλον πάρει την απόφαση ότι τα έξοδα για τα «ιδιαίτερα» βαραίνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό και θα πρέπει να εκπίπτουν απ’ τη φορολογία –ή πώς στην ευχή το λένε– τότε όσοι εργάζονται στο Δημόσιο θα αντιμετωπίσουν σκληρό ανταγωνισμό. Με δυο λόγια, καταργείται η ισότητα του «μαύρου». Αυτά είναι υποθέσεις. Το παρόν είναι το βίτσιο των συνδικαλιστών να ταλαιπωρούν όλη την υπόλοιπη κοινωνία, χωρίς να πετυχαίνουν τίποτε. Μάλλον απολαμβάνουν τον κοινωνικό σαδισμό τους.
