Λίγες σκέψεις περί ελληνικού ποδοσφαίρου (διάλειμμα από την «κασσελακιάδα», αύριο οι εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ, από βδομάδα, καλά να είμαστε, θα έχουμε πάλι να λέμε).
Η αφορμή είναι, εν μέρει, η εξαιρετική παρουσία τριών εκ των τεσσάρων ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα.
Από προχθές, λοιπόν, επικρατεί ευφορία. Και σωστά. Ομως, για να τα λέμε όλα, το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι αποκαρδιωτικό. Από τους εξήντα τόσους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν προχθές, μόλις οι έντεκα ήταν Ελληνες. Αν δεν κάνω λάθος, από τα δέκα συνολικά γκολ των ελληνικών ομάδων, μόλις το ένα πέτυχε Ελληνας (ο Φώτης Ιωαννίδης του Παναθηναϊκού).
Σύμφωνοι: Η παγκοσμιοποίηση στο ποδόσφαιρο, σε επίπεδο συλλόγων, είναι… παγκόσμιο φαινόμενο. Ωστόσο, θα μπορούσε η μεγάλη κατηγορία να έχει σαν φυτώρια νέων ταλέντων τις κατώτερες κατηγορίες. Εκεί όμως επικρατεί χάος.
Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί στο YouTube μια σειρά ντοκιμαντέρ τριών επεισοδίων με αυτόν ακριβώς τον τίτλο: «Χάος». Θέμα του, οι εξοργιστικά άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξάγεται (ή μάλλον προσπαθεί να διεξαχθεί…) το δεύτερο τη τάξει εθνικό πρωτάθλημα στην Ελλάδα, αυτό της Football League, ή αλλιώς της παλαιάς, καλής Β΄ Εθνικής.
Αξίζει να το δει κάποιος ακόμη κι αν δεν ενδιαφέρεται για το ποδόσφαιρο. Διότι το «Χάος» αποτυπώνει μια κοινωνική πραγματικότητα – μικρογραφία του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Αξίζει επίσης να το δει κάποιος διότι ως ταινία είναι εξαιρετικά γυρισμένη από τον ΠΣΑΠΠ (Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών Ποδοσφαιριστριών). Στ’ αλήθεια, το «Χάος» θυμίζει ανάλογα καλά ντοκιμαντέρ που πετυχαίνει κάποιος στο Netflix, με υποδειγματική αφηγηματική ροή, δραστική εναλλαγή εικόνων και περιλαμβάνοντας μια πληθώρα μαρτυριών από προπονητές, παίκτες, παράγοντες κ.ά.
Εάν στις άλλες χώρες οι δεύτερες και τρίτες κατηγορίες αποτελούν τον αιμοδότη παικτών προς τις μεγάλες κατηγορίες, εδώ αυτό που συμβαίνει είναι μια διαρκής απαξίωση της Football League ειδικά, αλλά όχι μόνο αυτής.
Σε πιάνει η καρδιά σου παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ, ειδικά οι μαρτυρίες των ποδοσφαιριστών και οι εικόνες των τρισάθλιων αποδυτηρίων, χώρια η αδιαφάνεια στο παρασκήνιο. Το χειρότερο βέβαια είναι το οικονομικό. Απλήρωτοι παίκτες αλλά και απλήρωτοι… διαιτητές: ομάδες κατεβαίνουν να παίξουν, με τον κόσμο στις εξέδρες, και το παιχνίδι δεν ξεκινάει ποτέ διότι η τάδε διοίκηση δεν έδωσε τις προβλεπόμενες αμοιβές στους διαιτητές.
Πάνω απ’ όλα, το «Χάος» είναι κάτι σαν καθρέφτης, με την έννοια ότι δεν πρόκειται απλώς για ένα ντοκιμαντέρ για την αθλιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά για τις παρατεινόμενες παθογένειες της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας. Προτρέπω τους πάντες να το παρακολουθήσουν.
