Τι θα ευχόμουν για τη δεύτερη Κυριακή αν ήμουν ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ και αγαπούσα πραγματικά το κόμμα μου; Να ολοκληρώσει τον θρίαμβό του ο ελκυστικός σε επίπεδο εικόνας αλλά εντελώς απαράσκευος πολιτικά Στέφανος Κασσελάκης ή να αποκατασταθεί η εσωκομματική τάξη των πραγμάτων με μια επικράτηση του αρχικού φαβορί της διαδικασίας, της Εφης Αχτσιόγλου;
Η λογική λέει ότι αν υπάρχει μια ελπίδα ουσιαστικής ανάκαμψης του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ σε επίπεδο εικόνας, προσώπων και πολιτικού λόγου. Ο Στέφανος Κασσελάκης με όλες του τις (εμφανείς) ελλείψεις ενσάρκωσε το αίτημα για ανανέωση με τον πλέον καταιγιστικό τρόπο: ανέστησε μια ανιαρή και προεξοφλημένη προεκλογική περίοδο, έφερε χιλιάδες νέα μέλη σε έναν παραπαίοντα κομματικό οργανισμό. Ταυτόχρονα κατόρθωσε να ταυτίσει την αντίπαλό του με το παλαιοκομματικό κατεστημένο του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζοντάς την όχι ως παράγοντα αλλαγής και εκσυγχρονισμού (όπως προαλειφόταν μέχρι την εμπλοκή του ίδιου), αλλά ως κομμάτι μιας κλειστής, αρτηριοσκληρωτικής σέχτας που συνωμοτεί και αδυνατεί να πιάσει τα κελεύσματα της «κοινωνίας».
Τα διλήμματα ενός ψηφοφόρου ενόψει της αυριανής κάλπης.
Αυτό είναι το συντριπτικό δίλημμα ενός ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ. Η ψήφος στην Εφη Αχτσιόγλου μοιάζει πολύ πιο συνετή πολιτικά και ιδεολογικά, αλλά την ίδια στιγμή είναι μια ψήφος συντήρησης δυνάμεων και περιχαράκωσης στα κεκτημένα της τρέχουσας συγκυρίας. Ο κίνδυνος να διολισθήσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ακόμη χαμηλότερα επίπεδα είναι ορατός, αφού ένα τμήμα της εκλογικής βάσης, η πιο «εξαγριωμένη», η πιο «πολακική», η πιο «ανυπόμονη», έχει ήδη αποσυνδεθεί ψυχικά από τη στενή ηγετική ομάδα ενός πιο «ορθόδοξου» πυρήνα που τώρα τάσσεται επιθετικά υπέρ της Εφης Αχτσιόγλου.
Αντίστοιχα, υπαρξιακού χαρακτήρα, ζητήματα τίθενται φυσικά και στο σενάριο επικράτησης του Στέφανου Κασσελάκη. Μπορεί να έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι με τον 35χρονο υποψήφιο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια μοναδική ευκαιρία άμεσης ανάταξης και δημοσκοπικού «ξεπετάγματος» που θα γεφύρωνε κάπως το χάσμα με τη Νέα Δημοκρατία, αλλά είναι τόσο πολλά τα ερωτήματα για την επόμενη μέρα που κάθε πρόβλεψη μοιάζει σήμερα εξαιρετικά παρακινδυνευμένη. Οσο καλές προθέσεις και να έχει ο ίδιος, όσο «φροντιστήριο» κι αν κάνει στην ελληνική πολιτική ιστορία και πραγματικότητα, η καθημερινότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ανελέητη, γεμάτη από παγίδες που θα υπονομεύουν διαρκώς το ούτως ή άλλως τολμηρό εγχείρημά του.
Πάντως είναι πολύ πιθανό ένας πολύ κυνικός ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ να πόνταρε τα λεφτά του στον Στέφανο Κασσελάκη: μας αρέσει δεν μας αρέσει, είναι η υποψηφιότητα που έχει μεν περισσότερα ρίσκα, αλλά καλλιεργεί, ταυτόχρονα, μεγαλύτερες προσδοκίες για τις μελλοντικές επιδόσεις του κόμματος. Αντίθετα, η Εφη Αχτσιόγλου είναι μια πιο συντηρητική επιλογή: ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να είναι αυτό που ξέραμε και επί Αλέξη Τσίπρα, ίσως πιο θεσμικός και λιγότερο θορυβώδης· κυρίως, αν περιθωριοποιηθεί ή εκδιωχθεί ο Παύλος Πολάκης. Αλλά, εκτός απροόπτου, δεν φαίνεται να είναι το πρόσωπο που θα απογειώσει την ελκυστικότητα του προϊόντος. Σε κάθε περίπτωση, δύσκολο να είσαι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ αυτές τις μέρες.
