Δεν είναι συνηθισμένο να ευχαριστεί νεοεκλεγείς πολιτικός αρχηγός τον σύντροφό του και τον σκύλο τους. Αυτές οι μικρές συμβολικές ψηφίδες στην οσκαρική εκφορά του («Thank you, Tyler, wherever you are») συνθέτουν την περσόνα που εμφανίζεται ως νεωτερική και ανεπανάληπτη. Ομως, πίσω από τη χολιγουντιανή πρόσοψη επιζεί το φολκλόρ. Επιζεί η παλιά Ελλάδα, όχι επειδή η περσόνα ομολογεί το θρησκευτικό της συναίσθημα ή υπερεπιδεικνύει το πατριωτικό φρόνιμα. Επιζεί κάτι βαθύτερο και ανεκρίζωτο: η πυρηνική ελληνική οικογένεια. Ο μπαμπάς του αρχηγού που δίνει ο ίδιος συνεντεύξεις. Που μιλάει για τα χαρίσματα του υιού, αλλά μπαίνει και στον πειρασμό να σχολιάσει τα «εσωτερικά» του ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει «να τακτοποιηθούν». Θεέ μου, πόση Πενσιλβάνια ξοδεύεις για να μη βλέπουμε την Κρήτη.
Στέντωρ
