Πώς να διανοηθούμε τη ζωή των άλλων Ευρωπαίων, όταν η δική μας μοιάζει τόσο στεγανή, τόσο αθεράπευτα εγκλωβισμένη στο καθημερινό οδικό μαρτύριο; Ούτε η εκλογή Κασσελάκη ως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτόπισε τα μποτιλιαρίσματα από τις πρώτες θέσεις της ειδησεογραφίας. Πάντα υπάρχουν αιτίες: βροχή, στάση εργασίας στα ΜΜΜ, διαδηλώσεις, τουριστικά πούλμαν, τροχαία ατυχήματα, έργα. Ομως και χωρίς αυτά, οι ζωτικές αστικές αρτηρίες είναι πάντα ένα στάσιμο μεταλλικό ποτάμι στις ώρες αιχμής, εφιάλτης οικείος, που μοιάζει αδύνατο να αποσειστεί. Γιατί; Διότι το οδικό δίκτυο είναι δεδομένο, ενώ τα αυτοκίνητα όχι, αυξάνονται και πληθύνονται και το πληρούν ασφυκτικά, κινούμενα ή παρκαρισμένα· σε μια πόλη με υποδομές για 1 εκατ. αυτοκίνητα κυκλοφορούν 3,2 εκατ. Ι.Χ. Ζούμε ακόμη τη μεγέθυνση της μετακίνησης με αυτοκίνητο στα αστικά κέντρα, όταν ο πολιτισμένος κόσμος έχει γυρίσει σελίδα προ πολλού. Πλην των αναβαθμίσεων στις αστικές συγκοινωνίες, των διευκολύνσεων για τη χρήση τους και τα μέτρα αποθάρρυνσης της εισόδου των Ι.Χ. στο κέντρο (διόδια, ζώνες χαμηλών ρύπων κ.ά.), θεραπεύει τις παρενέργειες της προόδου με μια βεντάλια καινοτομιών, φυτεύοντας στις συνήθειες των κατοίκων εναλλακτικές επιλογές: δίκτυα για πεζούς και ποδήλατα, χρήση ευέλικτων αυτοκινήτων κοινής χρήσης, μετακίνηση με έναν συνδυασμό οχημάτων που προτείνεται αυτόματα από πλατφόρμα, ελαφρά μέσα μεταφοράς – ηλεκτρικά πατίνια και σκούτερ κ.ά. Αλλά και αλλαγές στον πυρήνα της αστικής ζωής, όπως οι «πόλεις των 15 λεπτών» (σε Παρίσι, Βαρκελώνη, Ουτρέχτη, Σαγκάη), δηλαδή τμήματα αστικού ιστού όπου όλα, σχολεία, νοσοκομεία, τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, γραφεία, επιχειρήσεις, καταστήματα είναι προσβάσιμα με τα πόδια, το ποδήλατο ή τα ΜΜΜ σε 15 λεπτά. Γρήγορη μετακίνηση, μείωση ρύπανσης και ατυχημάτων, τράβηγμα της κουρτίνας σε μια καθημερινότητα φωτεινή.
Στην ελληνική πρωτεύουσα της άναρχης οικιστικής πύκνωσης ούτε τα διόδια ευδοκιμούν μολονότι συζητούνται εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, καθώς προϋποθέτουν ισχυρούς άλλους όρους, ούτε οι ποδηλατόδρομοι και οι περίπατοι· είναι τυφλές μικρές διαδρομές χωρίς σχέδιο και συνέχεια. Ούτε μοιάζουν άμεσα εφικτές οι γειτονιές των 15 λεπτών. Επιπλέον, η στενή λόγω των συγκοινωνιακών και κοινωνικο-οικονομικών παραμέτρων, σχεδόν υπαρξιακή σχέση των ανθρώπων με το Ι.Χ., το ασφαλές κινητό σπίτι, καθιστά την πύλη προς νέα μοντέλα κινητικότητας πολύ στενή. Ετσι, η κοινωνία δεν είναι ποτέ έτοιμη για αλλαγές και η πολιτεία δεν τολμά κάτι άλλο από ημίμετρα που παραβιάζονται. Δεν εκμεταλλεύτηκε την κυκλοφοριακή σίγαση των ημερών της πανδημίας ή την ενεργειακή κρίση ώστε να βελτιώσει τις συγκοινωνίες, να εγκαταστήσει νεωτερισμούς, και η επανάκαμψη του αυτοκινήτου υπήρξε σαρωτική. Μένουμε, λοιπόν, καρφωμένοι εκεί, στο τιμόνι, να ακούμε περί Κασσελάκη και να παίζουμε με τον λεβιέ των ταχυτήτων – πρώτη, δευτέρα, νεκρά.
