Η προαναγγελθείσα εν πολλοίς νίκη του Στέφανου Κασσελάκη επιβεβαιώθηκε το βράδυ της Κυριακής. Το τι θα γίνει στο μέλλον ουδείς το γνωρίζει. Θα επανιδρυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα αλλάξει φυσιογνωμία; Αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα είναι να προσπαθήσουμε να εξετάσουμε αν ο «ιός» Κασσελάκη –πάντα με την καλή έννοια– μπορεί να προσβάλει και άλλα κόμματα.
Εχει διατυπωθεί η άποψη πως ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έσπασε τα κομματικά στεγανά, έσπασε ένα καθεστώς κληρονομικής διαδοχής και με το σπαθί του κατέκτησε την ηγεσία της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Πρώτα πρώτα είναι γνωστό πως στον χώρο της Αριστεράς κληρονομική διαδοχή δεν υφίσταται. Εδώ πρυτανεύουν άλλα κριτήρια για να αναδειχθεί κάποιος στα ηγετικά κλιμάκια, γιατί η σχέση των στελεχών με την κομματική βάση δεν είναι συντεχνιακή – προσωπική, αλλά ιδεολογικοπολιτική. Συνεπώς η εκλογή Κασσελάκη δεν εκόμισε επ’ αυτού του θέματος κάτι το νέο. Ας δούμε τώρα αν ο νέος ηγέτης όντως έσπασε τα κομματικά στεγανά, άγνωστος ων, ενώ απέναντί του είχε προβεβλημένα στελέχη της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ο αντίλογος υποστηρίζει πως ο Στέφανος Κασσελάκης δεν ξεπήδησε μέσα από τη βάση της κοινωνίας, δεν αναδείχθηκε από την κοινωνία των πολιτών, δεν αναδείχθηκε καν από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Επιβλήθηκε από τα πάνω, καθώς υποστηρίχθηκε από κορυφαία στελέχη του κόμματος και το περιβάλλον του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα. Η νίκη του Στέφανου Κασσελάκη δεν ήταν μια ήττα των μηχανισμών, απεναντίας για να κερδίσει στηρίχθηκε σ’ αυτούς τους κομματικούς μηχανισμούς. Δεν επιβλήθηκε σε κάποιο κομματικό κατεστημένο, απεναντίας τον επέβαλε το κομματικό κατεστημένο, για να μην επικρατήσουν οι εσωκομματικοί αντίπαλοί του.
Η επικράτηση Κασσελάκη έχει πιο πολύ τα χαρακτηριστικά μιας απέλπιδας προσπάθειας αυτός ο χώρος πρωτίστως να μη συρρικνωθεί κι άλλο.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως όλο αυτό το φαινόμενο έλαβε χώρα σε έναν πολιτικό οργανισμό που νοσούσε βαρύτατα λόγω της πρόσφατης εκλογικής πανωλεθρίας. Η επικράτησή του έχει πιο πολύ τα χαρακτηριστικά μιας απέλπιδας προσπάθειας αυτός ο χώρος πρωτίστως να μη συρρικνωθεί κι άλλο και ακολούθως, αφού ανακάμψει, να αμφισβητήσει την ηγεμονία Μητσοτάκη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επρόκειτο απλώς να διαχειριστεί μια αξιοπρεπή εκλογική ήττα, το φαινόμενο Κασσελάκη ουδεμία τύχη θα είχε. Με μια αξιοπρεπή ήττα θα παρέμενε κόμμα εξουσίας και τα κόμματα εξουσίας αποφεύγουν τις θεαματικές ανατροπές. Περιμένουν καρτερικά την ώρα τους. Σήμερα, με το 17,5% και με 23 μονάδες διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία τη βλέπουν με τα κιάλια. Η επιλογή Κασσελάκη είναι σαν βάλσαμο σε μια κακοφορμισμένη πληγή.
Συνεπώς, επειδή αυτή η επιλογή ευδοκίμησε υπό τις ειδικές συνθήκες που προανέφερα, είναι πέρα από κάθε λογική να αποτελέσει μια τομή για το πολιτικό μας σύστημα. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ έχει αποδειχθεί πως λύνουν τα προβλήματά τους με άλλες, πιο συμβατικές διαδικασίες, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές τους. Εν κατακλείδι: το φαινόμενο Κασσελάκη αποτελεί μια συριζαϊκή ιδιομορφία, χωρίς γενικεύσεις.
