Υπάρχουν δύο ειδών αγωνίες για την εξέλιξη του φαινομένου Κασσελάκη. Θα μείνει, ρωτούν, ενωμένο το κόμμα του; Πώς θα καταπιούν τα λόγια τους –και το σοκ τους– τα παλαιά στελέχη του κόμματος; Ακόμη κι αν μείνουν στανικώς, δεν θα ισοδυναμεί η παραμονή με την αυτοακύρωσή τους; Θα χειροκροτάει ο Φίλης τις ομιλίες του νέου προέδρου στην Κεντρική Επιτροπή και θα σηκώνεται ο Τσακαλώτος όρθιος μαζί με τους υπόλοιπους στα «Στέφανε, γερά, να φύγει η Δεξιά»;
Αυτές είναι αγωνίες δωματίου. Αφορούν μόνο τον συριζαϊκό μικρόκοσμο – και τους εθισμένους με το παραπολιτικό μελό. Το βεληνεκές του κασσελακικού ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κριθεί από το ποιος θα φύγει. Μετά τον Τσίπρα, κανένα στέλεχος του κόμματος δεν είχε προσωπική απήχηση στην κοινωνία. Κι αυτό πιστοποιείται και από την εκλογική έκβαση. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται να επιζήσει ως κόμμα με ρεαλιστική αξίωση επιστροφής στην εξουσία, αυτό δεν θα κριθεί από πρόσωπα που έζησαν την Κυριακή την τελευταία πράξη απονομιμοποίησής τους. Μια διάσπαση μπορεί να κάνει και καλό, αν εκληφθεί ως αποπαρασίτωση μετά τη ριζική ανακαίνιση.
Εδώ είναι που αρχίζουν οι «εξωσχολικές» αγωνίες. Πόσο ανανεωτική είναι η εικονική ανακαίνιση; Θα καταφέρει το κόμμα Κασσελάκη να σπάσει την πορεία φθοράς του ΣΥΡΙΖΑ που έχει οδηγήσει σε ένα χωλό πολιτικό σύστημα ενός κυρίαρχου κόμματος και μιας κατακερματισμένης αντιπολίτευσης; Θα δείξει ο νέος πρόεδρος ότι η εικόνα του είναι απλώς το μέσο και όχι το ίδιο το μήνυμα;
Τι χρειάζονται τα προγράμματα όταν υπάρχει σαγήνη;
Οι πρώτες ενδείξεις δεν είναι ενθαρρυντικές. Η αρχική επακούμβηση Παππά στο εγχείρημα Κασσελάκη παρουσιάστηκε το βράδυ της εκλογικής νίκης ως τετελεσμένη συγχώνευση. Από πάνω τους ήταν η σκιά του Πολάκη – που πανηγύριζε τη νίκη σαν δική του στα κοινωνικά δίκτυα· και από πίσω τους πατούσε στις μύτες των ποδιών του ο ναύαρχος – βαρκάρης για να διεκδικήσει και εκείνος μια γωνίτσα στο κάδρο της επιτυχίας.
Δεν είναι όμως μόνο ο θίασος. Ο,τι έχει καταφέρει να αρθρώσει με δυσκολία ο νέος πρόεδρος ανακυκλώνει την παλιά συριζαϊκή κοινοτοπία. Το νεωτερικό –αμερικανικό– προφίλ του εξαντλείται στο λαϊφστάιλ, χωρίς να έχει μεταφραστεί στη γλώσσα της πολιτικής.
Ε, και; Είναι άραγε αυτή η απαστράπτουσα κενότητα καταδικασμένη να αποτύχει; Με αυτή δεν επετεύχθη η μεγαλύτερη πολιτική έκπληξη της τελευταίας δεκαετίας (μετά την εκλογική ανάδυση του ΣΥΡΙΖΑ το 2012);
Αυτή είναι η τρίτη μεγάλη αγωνία: Οτι το νέο πολιτικό προϊόν δεν χρειάζεται να πληροί καμία από τις συμβατικές προδιαγραφές για να έχει εκλογική απήχηση. Οτι μπορεί να φοδράρει το είδωλό του με δυο-τρία απλοϊκά συνθήματα –χωρίς προγράμματα, χωρίς επιτελείο– κι αυτό να του αρκεί. Οτι μπορεί έτσι να σηματοδοτεί τη μετάβαση από τον λαϊκισμό που επικρατούσε με το χάρισμα, στον λαϊκισμό που επικρατεί σκέτος. Ατάλαντος. Μόνο με τα κομφετί.
