Δεν νίκησε μόνο ο νικητής. Μοίρα στην επικράτησή του διεκδικούν κι άλλοι αφανείς νικητές – όπως η αυθεντική ενσάρκωση του πολακισμού. Δεν έχασε μόνο η ηττημένη. Πολλοί προσμετρούν ήδη, από το βράδυ της εκλογής, στους χαμένους και το ΠΑΣΟΚ.
Δεν είναι νωρίς να βγάζουμε τέτοια συμπεράσματα; Είναι και δεν είναι. Σε επίπεδο εικόνας, το ΠΑΣΟΚ έχασε το προβάδισμα της νεότερης ηγεσίας. Οχι επειδή δεν έχει πια τον νεότερο ηλικιακά αρχηγό. Ούτε επειδή, μεταξύ των δύο Κρητικών, εκείνος του ΠΑΣΟΚ μιλάει τα ελληνικά με κρητική προφορά, ενώ εκείνος του ΣΥΡΙΖΑ με αμερικανική. Οι εκδηλώσεις των καταβολών εκάστου –ο ένας σπούδαζε στην Αμερική, όσο ο άλλος διέπρεπε ως παράγων της ΠΑΣΠ στην Ξάνθη– δεν θα αποτελέσουν, λένε, μόνιμους δείκτες για την απήχησή τους. Η εικόνα, λένε, είναι φευγαλέα, κι ας αποδείχθηκε στην περίπτωση του Κασσελάκη εκλογικά τόσο αποδοτική.
Εκείνο που δικαιολογεί, με τους όρους της συμβατικής πολιτικής ανάλυσης, μια κάποια αγωνία από την πλευρά του Ανδρουλάκη είναι κάτι πιο βαθύ από το τι εντύπωση θα δίνει αν σταθεί στο ίδιο πλάνο δίπλα στον Κασσελάκη: Το βάθος είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ στον πολιτικό χάρτη. Ο νέος πρόεδρος δεν φέρει τα ίχνη του παλιού κόμματος. Δεν θυμίζει σε τίποτε το σχήμα που έμοιαζε καθηλωμένο στα κλισέ της μεταπολιτευτικής Αριστεράς – στα ταυτοτικά θέματα της εκπαίδευσης, της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας. Αν αυτή η, φυσιογνωμική μέχρι στιγμής, ανανέωση μεταφραστεί σε μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς ένα πιο κεντρώο προφίλ, το ΠΑΣΟΚ θα έχει να αντιμετωπίσει μια νέα κατάσταση. «Νέα» ως προς την εκλογική αριθμητική που του είχε δώσει την ελπίδα ότι βρίσκεται εγγύτερα στον ΣΥΡΙΖΑ παρά ποτέ μετά την ανατροπή του 2012.
Από την εκλογή στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε μόνο η ηττημένη.
Η αναμέτρηση δεν θα γίνει –όπως δεν γίνεται ποτέ– μόνο στο πεδίο των προγραμμάτων. Θα γίνει και στο επίπεδο του ύφους: Ποια αντιπολιτευτική φωνή από τις δύο –του βραχνού αντιδεξιού Ανδρουλάκη ή του μελένιου αντισυστημικού Κασσελάκη– θα ακούγεται πιο ελκυστική στο ακροατήριο που ταλαντεύεται μεταξύ των δύο κομμάτων;
Ο χρόνος μοιάζει πολύς για να ξεδιπλωθεί αυτός ο μικρός ανταγωνισμός στην αντιπολίτευση. Μοιάζει να έχουν τρία χρόνια μπροστά τους για να μετρηθούν. Κι όμως. Αν τον Ιούνιο του 2024, σε μόλις εννιά μήνες, ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη κατορθώσει να ανακτήσει έστω και ένα μικρό μέρος του χαμένου εδάφους, η νομοτέλεια της συριζαϊκής φθοράς, στην οποία δείχνει να έχει επαναπαυθεί η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, θα έχει ανατραπεί.
Ο αντίπαλος για τη Χαριλάου Τρικούπη μπορεί να μοιάζει τώρα ρηχός. Αλλά έχει δείξει ότι ο λίγος χρόνος –που του επιτρέπει να μην εκτεθεί– και η φαντεζί ασάφεια είναι τα όπλα του. Η δύσκολη εξίσωση για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τους επόμενους εννιά μήνες θα είναι να τον ξετρυπώσει, χωρίς να δείξει πανικό. Να του ρίξει τον προβολέα, χωρίς να κάψει τα χέρια της.
