Αλήθεια είναι πως στη Βουλή των Ελλήνων, ειδικά από το 2009, δεν έχουμε πλήξει. Δυστυχώς, κατά κανόνα με τον πλέον αρνητικό τρόπο, αφού τα περισσότερα από εκείνα που συνέβησαν –με αφετηρία, ασφαλώς, την ψήφο μερίδας της ελληνικής κοινωνίας– είχαν αρνητικό πρόσημο ως προς την αξιοπιστία της πολιτικής και το κύρος του κοινοβουλευτισμού.
Αλήθεια είναι, επίσης, πως μετά τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, και πάλι βάσει επιλογών μέρους του εκλογικού σώματος, η κατάσταση στην έδρα της εθνικής αντιπροσωπείας ευθύς εξαρχής κάθε άλλο παρά αισιοδοξία εξέπεμπε πως κάτι ουσιαστικό αλλάζει προς το καλύτερο.
Οσοι αθεράπευτα αισιόδοξοι, σε πείσμα των καιρών, επέμειναν να προσδοκούν κάποιες βελτιώσεις, προσβλέποντας στα αρκετά νέα πρόσωπα που εξελέγησαν στα κόμματα εκείνα τα οποία συναποτελούν τον κορμό του πολιτικού συστήματος, μάλλον ήδη έχουν αρχίσει να μεταναστεύουν στη χώρα της απογοήτευσης. Θα μπορούσε κάποιος να πει, με όρους συνωμοσιολογικούς –που άλλωστε είναι της μόδας– ότι υπάρχει κάποιος «σκοτεινός» μηχανισμός στην οροφή ή στα υπόγεια του μεγάρου του Κοινοβουλίου, που απορροφά την ενέργεια και αδρανοποιεί τις σκέψεις ή και τη διάθεση προσφοράς και αλλαγών, από κάθε νεοεισερχόμενο/η εκπρόσωπο του λαού στον Ναό της Δημοκρατίας.
Κατά τα φαινόμενα, αυτή η κατάσταση θα διαρκέσει για αρκετά ακόμα, γεγονός το οποίο θα έχει πιθανότατα αρνητικές επιπτώσεις και στην κυβερνησιμότητα της χώρας: Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον και με την αντιπολίτευση να έχει την εικόνα που άπαντες βλέπουμε, στην κυβερνώσα πλειοψηφία θα εδραιώνεται η αίσθηση πως δεν έχει αντίπαλο. Παραδοσιακά, είναι η αίσθηση αυτή που γεννά και τροφοδοτεί χαλάρωση, αλαζονεία και, φυσικά, λάθη. Ο,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί, δηλαδή, για μια χώρα που αντιμετωπίζει πλήθος σοβαρών προβλημάτων και προκλήσεων. Ο,τι ακριβώς δεν χρειάζεται η Ελλάδα και η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που βιώνουν και προσπαθούν να επιβιώνουν από τα διαδοχικά πλήγματα που προκαλούν η κλιματική, η ενεργειακή, η υγειονομική, η οικονομική, η πολιτισμική κρίση.
Είναι αναστρέψιμη αυτή η κατάσταση; Η μόνη απάντηση που ενδεχομένως υπάρχει, είναι πως «Οφείλουμε να την καταστήσουμε αναστρέψιμη».
Ως τη στιγμή που θα αρχίσει να γίνεται αυτό, οι περισσότεροι θα είμαστε παρατηρητές περιπτώσεων, όπως πολιτικοί αρχηγοί να θεωρούν χρήσιμο άλλος να καταθέσει ερώτηση στην κυβέρνηση για το εάν θα επιστρέψει η ανά πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα έπαρση της σημαίας στα δημοτικά σχολεία, και άλλος να πληροφορήσει την Ολομέλεια ότι στη Θεσσαλία που έχει μισοκαταστραφεί, «αγράμματος άνθρωπος» του εξέφρασε την απορία «αν παντρεύονται άντρες με τους άντρες ποιος θα γεννάει παιδιά;».
