Το 1959 ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος αγορεύοντας στη Βουλή είπε: «Ευπρόσδεκτος είναι κάθε τραγωδία διά την άκραν Αριστεράν. Διατί; Διότι έχει το δικαίωμα μέσα εις την τραγωδίαν να κινηθεί ευχερέστερον από ό,τι κινείται εις ώρας κανονικής και ηρέμου λειτουργίας της εθνικής και πολιτικής ζωής».
Τα ίδια ακριβώς είπε, με τον τρόπο της, η κ. Εφη Αχτσιόγλου, 64 χρόνια μετά. Μόνο που σήμερα η κ. Εφη Αχτσιόγλου έχει ηττηθεί. Το ζητούμενο είναι αν ηττήθηκαν και οι ιδέες της, κάτι μάλλον αμφίβολο. Είναι γνωστό πως το «όσο χειρότερα τόσο καλύτερα» είναι βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση του αριστερού. Οι περισσότεροι είτε κοινωνικά αποκλεισμένοι είτε κοινωνικά αδικημένοι –έτσι τουλάχιστον αισθάνονται– πιστεύουν πως τη λύση στο πρόβλημά τους θα τη δώσει η Αριστερά. Συνεπώς, εξ αντιδιαστολής, σε μια ευημερούσα χώρα, με αμβλυμένες τις κοινωνικές αντιθέσεις, το κοινό της Αριστεράς είναι περιορισμένο. Ο λόγος της ανατροπής, της ανυπακοής και της διαμαρτυρίας δεν βρίσκει ευήκοα ώτα. Αρα τόσο ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος όσο και η κ. Εφη Αχτσιόγλου έχουν δίκιο στην κοινή τους διαπίστωση.
Ο νέος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ ουδεμία σχέση έχει με τον παραδοσιακό ανθρωπότυπο της Αριστεράς. Είναι καλοντυμένος, κοσμοπολίτης, πλούσιος, προέρχεται από μεγαλοαστική οικογένεια με τις ανάλογες κοινωνικές διασυνδέσεις, με πολύ καλές σπουδές και, ως εκ τούτων, δεν διαθέτει αγωνιστικούς τίτλους. Είναι το κάτι άλλο. Πληροί αυτό που είχε πει ο Ιβ Μοντάν: «Καλύτερα πλούσιος και αριστερός, παρά φτωχός και δεξιός». Είναι φανερό πως δεν γνωρίζουμε πόσο συνέβαλε στην απρόσμενη επιτυχία του η στήριξη που του παρείχε ο μηχανισμός του απελθόντος προέδρου και πόσο συνέβαλε η προσωπικότητά του. Αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα –εκ του αποτελέσματος– είναι πως αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του δεν στάθηκαν εμπόδιο στη νίκη του.
Στην πολιτική δεν αρκεί το στυλ. Δεν αρκούν οι επικοι- νωνιακές υπερβάσεις. Αυτό που χρειάζεται είναι καθαρός πολιτικός λόγος και ένα ξεκάθαρο μήνυμα.
Στην πολιτική όμως δεν αρκεί το στυλ. Δεν αρκούν οι επικοινωνιακές υπερβάσεις. Αυτό που χρειάζεται είναι καθαρός πολιτικός λόγος και ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Το ποιος είμαι και το από πού έρχομαι αφορούν την πρώτη επαφή με τον κόσμο στον οποίον απευθύνεται ο νέος πολιτικός. Τα παρακάτω, που είναι και τα πιο δύσκολα, αφορούν το μέλλον. Τι σχεδιάζει, πώς θα το επιτύχει και κυρίως με ποιους θα το επιτύχει.
Αρα ο νέος ηγέτης της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα πρέπει να συνδυάσει τον νέο αριστερό ανθρωπότυπο που εκπροσωπεί με τον νέο πολιτικό λόγο που θα εκφέρει, τόσο στην ουσία του όσο και στο ύφος του.
Καλείται να ανατρέψει το παραδοσιακό σύνθημα «όσο χειρότερα τόσο καλύτερα», να αποβάλει τον αριστερό λαϊκισμό της τελευταίας δεκαετίας και να υποβάλει το κόμμα του στη δοκιμασία των συναινετικών πολιτικών και του ήπιου πολιτικού κλίματος.
Αν δεν τα καταφέρει ή αν δεν το προσπαθήσει καν, τότε όλο αυτό το κοστούμι που πάει να φορέσει στη ριζοσπαστική Αριστερά θα φθαρεί πάραυτα.
