Είναι νωρίς για να γνωρίζουμε τι σημαίνει ο Στέφανος Κασσελάκης για την πολιτική ζωή και την κοινωνία. Θα είναι καλός για τον ΣΥΡΙΖΑ ή θα τον διαλύσει; Θα φέρει νέα πνοή, στη δημόσια ζωή ή θα ανανεώσει μόνο τον λαϊκισμό των υποστηρικτών του στο κόμμα; Τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, κάθε λέξη, κίνηση, λάθος και διόρθωση του Κασσελάκη θα διυλίζεται, θα ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως, μήπως και καταλάβουμε ποιος είναι, τι θέλει και πώς σκοπεύει να πορευθεί. Η πορεία του, πάντως, επιβεβαιώνει ήδη ένα πράγμα: η πολιτική σκηνή είναι εξαιρετικά ρευστή και απρόβλεπτη.
Οι εθνικές εκλογές έδειξαν την ανάγκη του κόσμου για σταθερή κυβέρνηση, δίνοντας άνετη νίκη στη Ν.Δ. Εδειξαν, όμως, και ότι πολλοί έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για την πολιτική, καθώς μόλις το 53,7% των εγγεγραμμένων ψήφισε τον Ιούνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δε, εγκαταλείφθηκε από μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων. Ομως, λίγους μήνες αργότερα, 40.000 από τους 135.000 που συμμετείχαν στις εσωκομματικές εκλογές ήταν νέες εγγραφές, δείχνοντας ότι αυτή η αναμέτρηση προκάλεσε ζωηρό ενδιαφέρον. Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η υποψηφιότητα του πολυπράγμονος Κασσελάκη «ζωντάνεψε» τα πράγματα, καθώς κάποιοι θα ήθελαν να τον στηρίξουν, ενώ άλλοι να αποτρέψουν τη νίκη του. Oπως και να έχει, πριν από τον πρώτο γύρο της αναμέτρησης, ουδείς θα μπορούσε να προεξοφλήσει ότι ο Κασσελάκης θα νικούσε. Γι’ αυτό, οι καλές σχέσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα και με στελέχη στενά συνδεδεμένα με τον τέως αρχηγό είναι μάλλον προϊόν καιροσκοπισμού και όχι σχεδίου. Βολεύει όλους. Ο Κασσελάκης βρήκε υποστηρικτές, οι οποίοι έτσι απέκτησαν μεγάλη επιρροή εκεί που (με άλλον αρχηγό) θα ήταν απομονωμένοι και υπόλογοι. Ο Τσίπρας βρέθηκε με διάδοχο που, εάν πετύχει, θα τιμά την «παρακαταθήκη» του (όπως υποσχέθηκε ο Κασσελάκης), ενώ, αν τα θαλασσώσει, ο τέως αρχηγός θα ευνοείται από τη σύγκριση. Η εσωτερική αντιπολίτευση θα διαμαρτύρεται για την εξωθεσμική συμπεριφορά του νέου αρχηγού, ωστόσο, ουδείς άλλος θα ενδιαφέρεται.
Εκεί, όμως, βρίσκεται η ουσιαστική δοκιμασία για τον προφανώς ταλαντούχο Κασσελάκη: πώς θα επιδιώξει το «ελληνικό όνειρο» που τάζει εάν δεν συγκρουστεί όχι μόνο με φανερούς αντιπάλους, αλλά και με αυτούς που σήμερα τον πλαισιώνουν; Εάν συγκρουστεί, θα αντέξει;
