Στην προχθεσινή «Κ», ο Σταύρος Παπαντωνίου γράφει κάτι ενδιαφέρον: «Απαντες εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ περιμένουν να δουν τον “άγνωστο” Κασσελάκη και πώς θα πολιτευθεί. Περιμένουν, όμως, και τις πρώτες δημοσκοπήσεις για τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, που θα βγουν τις επόμενες ημέρες. Η στήλη έχει αλιεύσει ένα πρώτο στοιχείο και θα σας το πω: οι δημοσκόποι βρίσκουν υπερβολικά ψηλά τις αρνητικές γνώμες για τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που όπως μου είπαν, “δεν συνηθίζεται για πρωτοεμφανιζόμενο πολιτικό”. Σε κάποιες μετρήσεις, μάλιστα, οι αρνητικές γνώμες φτάνουν στο 50%».
Εάν ισχύει το παραπάνω, απομένει να δούμε αν (και πώς) θα μπορέσει ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να ανατρέψει αυτά τα νούμερα. Ηδη όμως σχολιάζεται πως από δω και πέρα θα αρχίσουμε να βλέπουμε τη μεγάλη, και πραγματική, εικόνα της δυναμικής του Κασσελάκη. Οχι πλέον σε μια μεμονωμένη μερίδα ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσαν να τον ψηφίσουν στις εσωκομματικές εκλογές, αλλά στην κοινωνία.
Εχει μια λογική αυτό: Οι περίπου 150.000 ψηφοφόροι που προσήλθαν στις εσωκομματικές κάλπες είναι ένα πολύ μικρό νούμερο συγκριτικά με τους ψηφοφόρους του κόμματος στις εθνικές εκλογές. Υπό αυτή την έννοια, ενδεχομένως να μιλάμε για μια «φούσκα» που είτε θα αρχίσει σιγά σιγά να ξεφουσκώνει είτε θα σκάσει κάποια στιγμή με πάταγο.
Οι αντιπολιτευόμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ περιμένουν τον Στέφανο Κασσελάκη και τους «προεδρικούς» που τον στηρίζουν στο επικείμενο συνέδριο του Νοεμβρίου. Εάν, όπως ψιθυρίζεται, το επιτελείο Κασσελάκη «σπρώξει» το συνέδριο για αργότερα (ώστε να είναι πιο καλά προετοιμασμένος ο άπειρος νέος πρόεδρος), αυτό, λένε, θα αποτελέσει αιτία πολέμου. Ακόμη όμως κι αν το συνέδριο πραγματοποιηθεί στην ώρα του, το κλίμα αναμένεται να είναι πολεμικό.
Πέρα πάντως από τον εσωκομματικό πόλεμο, οι δημοσκοπήσεις που αναφέραμε στην αρχή ίσως να δείχνουν τον κοινωνικό παλμό, τι γίνεται «εκεί έξω» δηλαδή. Απρεπείς (και ασόβαρες) συμπεριφορές όπως αυτή στην Καλλιθέα, με τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει επίδειξη φυσικής κατάστασης και ευλυγισίας σε ένα σχολείο με μαθητές ΑμεΑ, σε αντίθεση με το «ψευδοκράτος» και το «κρατίδιο», δεν μπορεί κανένας «παλιός» να τον διδάξει πώς να τις αποφεύγει.
Διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με έλλειμμα παιδείας (πολιτικής ή άλλης), έχουμε να κάνουμε με σοβαρό έλλειμμα στοιχειώδους ευαισθησίας και ενσυναίσθησης. Ή την έχεις ή δεν την έχεις. Ισως αυτές οι δημοσκοπήσεις να δείχνουν την πραγματική εικόνα: ότι μπορεί τα επικοινωνιακά χαρίσματα να είναι επιδραστικά, όμως, ο πολίτης δεν είναι τόσο κατευθυνόμενος όσο θέλουν κάποιοι να νομίζουν.
