Βρίσκομαι στο λεωφορείο 550 που διασχίζει το μισό λεκανοπέδιο: από την Κηφισιά στα βόρεια μέχρι το Παλαιό Φάληρο στα νότια και τούμπαλιν. Είναι μεσημέρι και είμαι τυχερός: βρίσκω θέση στα λερά καθίσματα του παμπάλαιου οχήματος που μουγκρίζει στις στροφές και στις ανηφόρες. Από το ύψος του Χίλτον μέχρι την έξοδο στη λεωφόρο Συγγρού, μια απόσταση σχεδόν τριών χιλιομέτρων, το γέρικο λεωφορείο μας πάει σημειωτόν. Αιτία η ανελέητη συμφόρηση στον άξονα της Βασιλέως Κωνσταντίνου και η ανυπαρξία αστυνόμευσης των λεωφορειολωρίδων που το υποχρεώνουν να αναπτύσσει την ίδια «ταχύτητα» (φρένο-γκάζι, γκάζι-φρένο) με τα μποτιλιαρισμένα Ι.Χ. Δυστυχώς, αυτή είναι η εναλλακτική που μου προσφέρει το ελληνικό κράτος για να με πείσει να μη χρησιμοποιώ το αυτοκίνητό μου: να επιλέγω ένα ξεχαρβαλωμένο όχημα ηλικίας τουλάχιστον 30 ετών που, επιπλέον, εμφανίζεται με συχνότητα 15 ή και 20 λεπτών στη στάση και δεν έχει καμία προτεραιότητα έναντι των υπολοίπων τροχοφόρων. Κάπως έτσι φτάνουμε στο ερώτημα του ενός εκατομμυρίου: γιατί να προτιμήσω τη δημόσια συγκοινωνία έναντι του Ι.Χ.; «Θα φτάσεις πιο γρήγορα», είναι το πρώτο επιχείρημα. Με λύπη μου θα πω ότι αυτό ισχύει μόνο στην περίπτωση που αφετηρία και προορισμός σου είναι αποκλειστικά σταθμοί του μέτρο. Αν η διαδρομή σου περιλαμβάνει λεωφορείο ή τρόλεϊ ας το ξεχάσουμε. Κυρίως αν υπολογίσουμε την αναμονή για την άφιξη του οχήματος και την απαξίωση κάθε μέτρου που δίνει προτεραιότητα στο μέσο μαζικής μεταφοράς (λεωφορειολωρίδες). Το δεύτερο (επιχείρημα) είναι «θα κάνεις οικονομία». Ούτε για αυτό είμαι τόσο σίγουρος. Εκτός αν διαθέτεις τη μηνιαία κάρτα απεριορίστων διαδρομών ή είσαι συνειδητός τσαμπατζής, δηλαδή περίπου το 50% όσων χρησιμοποιούν λεωφορεία.
Νέους δρόμους δεν μπορούμε να φτιάξουμε, μονόδρομος η ενίσχυση των ΜΜΜ.
Κι όμως: η λύση του κυκλοφοριακού εφιάλτη της Αθήνας βρίσκεται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας. Και δεν μπορεί να είναι άλλη από την αποφασιστική ενίσχυση των μέσων μαζικής μεταφοράς που κινούνται στον δρόμο. Οχι στα λόγια αλλά στα έργα. Τα δεδομένα είναι αμείλικτα: η νέα γραμμή του μετρό δεν πρόκειται να είναι έτοιμη πριν από το 2030, ενώ για τα επόμενα 3-4 χρόνια δεν προβλέπεται κάποια θεαματική προσθήκη στις υποδομές της πόλης που θεωρητικά θα μπορούσαν να μας ανακουφίσουν εν μέρει από την τρέλα που ζούμε κάθε μέρα στην Αθήνα. Αν λοιπόν υπάρχει ένα περιθώριο για να βελτιώσουμε άμεσα τη ζωή των Αθηναίων αυτό δεν είναι άλλο από το να επενδύσουμε στον τρόπο μετακίνησης των πολλών. Και δεν χρειάζεται να γίνουν και τόσο πολλά. Πρώτον, αγορά νέων οχημάτων. Δυστυχώς η τελευταία προσπάθεια καθυστέρησε υπερβολικά πολύ με αποτέλεσμα ο πρώτος από τους τρεις σχετικούς διαγωνισμούς να αποδώσει στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης 250 ηλεκτρικά λεωφορεία από το 2024. Και χωρίς νέα οχήματα δεν μπορούν να πυκνώσουν τα δρομολόγια. Δεύτερον, λεωφορειολωρίδες ή με άλλα λόγια η ζωντανή απόδειξη της αδιαφορίας αυτής της κυβέρνησης (όπως και των προηγουμένων) για τις δημόσιες μαζικές μεταφορές. Ο νέος υπουργός υποσχέθηκε να επαναλειτουργήσουν κάποια στιγμή οι κάμερες αλλά αν δείτε πόσοι υπουργοί το έχουν εξαγγείλει τα τελευταία δέκα χρόνια θα σας πιάσει απελπισία. Ετσι, όμως, όπως έχει γίνει η ζωή στην Αθήνα δεν υπάρχει άλλη επιλογή: η αναβάθμιση των μέσων μεταφοράς αποκτά εθνική σημασία.
