Ακραία φυσικά φαινόμενα τους τελευταίους μήνες έχουν σαρώσει από άκρου εις άκρον την Ελλάδα, που βρέθηκε στο έλεος της φωτιάς και της πλημμύρας, αναδεικνύοντας τις τραγικές αδυναμίες οργανώσεως του κράτους – παραδοσιακού ή επιτελικού, αδιάφορο.
Σχεδόν ταυτόχρονα έκανε την εμφάνισή του και ένα νέο «ακραίο πολιτικό φαινόμενο», ο κ. Στέφανος Κασσελάκης, που πρόσφατα επανακάμψας από τις ΗΠΑ στη γενέτειρά του, διεκδίκησε την ηγεσία και επέτυχε να εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κύκλος της ανατροπής ολοκληρώνεται και αναμένεται να διαπιστωθεί η ανθεκτικότητα του νέου ηγέτη – αρχικώς στο πλαίσιο των παλαιών κομματικών δομών του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτά αφορούν αποκλειστικά τους οπαδούς και ψηφοφόρους του κόμματος που ίδρυσε ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Οχι τους συντηρητικής διαμορφώσεως πολίτες.
«Οτιδήποτε και εάν συμβεί θα είναι επί τα χείρω. Κατά συνέπειαν, είναι προς το συμφέρον μας ό,τι το δυνατόν λιγότερο», έλεγε ο λόρδος Σόλσμπερι. Ο τελευταίος μεγάλος συντηρητικός της Βρετανίας, που αντιδρούσε στην απόπειρα εκσυγχρονισμού του κόμματος των Συντηρητικών.
Αυτές οι αντιλήψεις, όμως, έπαυσαν να ισχύουν πλέον ήδη από το τέλος του 19ου αιώνα ακόμη και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και εξάλλου, ο πρόεδρος της Ν.Δ. και πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι συντηρητικός. Είναι ένας κεντρώος, φιλελεύθερος πολιτικός, όπως κατ’ επανάληψιν δηλώνει, με διακριτά, βεβαίως, τα στοιχεία της οικογενειακής του παραδόσεως.
Στην ομιλία του προς την κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ. την περασμένη Πέμπτη και αναφερόμενος πρώτη φορά στον κ. Κασσελάκη, έκανε μία μάλλον κρυπτική διάκριση μεταξύ «εκσυγχρονισμού» και «μοντερνισμού».
Σε κάποια φάση μάλλον ο κ. Μητσοτάκης θα πρέπει να διασαφηνίσει με όρους περισσότερο κατανοητούς στους ψηφοφόρους του τι εννοεί. Κάποια στιγμή, θα συμβεί και αυτό.
Αγνωστο παραμένει ακόμη εάν μετά την παραίτησή του από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσίπρας προώθησε αθορύβως την υποψηφιότητα του κ. Κασσελάκη. Εισάγοντας εν ολίγοις στην ελληνική πολιτική σκηνή μία «αυθεντική» εκδοχή του «αμερικανικού ονείρου», για να αντιπαραταχθεί στον κ. Μητσοτάκη, που δίχως βιωματική εμπειρία ακολουθεί οδηγίες αμερικανικού εγχειριδίου.
Αυτό που βεβαίως συμβαίνει είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διέρχεται «κρίση υπαρξιακή», όπως τουλάχιστον πιστεύουν κάποια στελέχη «αρχέγονα» του κόμματος αυτού.
Ομως και αυτό το θέμα αφορά αποκλειστικώς και μόνον την Αριστερά, που αν και διαρκώς μεταλλασσόμενη, παραμένει πάντα δύναμη ανατροπής και αλλαγών.
Δύναμη ανατροπής και αλλαγών είναι και ο φιλελευθερισμός. Και όχι μόνον στον τομέα της οικονομίας, αλλά και των δομών της κοινωνίας των παραδόσεων. Ούτως ή άλλως, διανύουμε περίοδο ανατροπών σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο.
Τα εν Ελλάδι διαδραματιζόμενα στις μέρες θυμίζουν μάλλον πανηγύρι ματαιότητος – πολιτικής εξυπακούεται. Λόγοι ανησυχίας δεν υπάρχουν. Η χώρα, εξαρτώμενη απολύτως οικονομικώς από την Ε.Ε. και ταυτισθείσα πλήρως με τη στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή, είναι απολύτως ασφαλής. Ακολουθεί απλώς την πορεία των εξελίξεων, που δεν ελέγχει φυσικά.
