Η Αριστερά κυριάρχησε για δεκαετίες στη διανόηση. Κυριαρχούσε στα βιβλιοπωλεία, κυριαρχούσε στα πανεπιστήμια, κυριαρχούσε στη μέση εκπαίδευση. Μπορεί να μην είχε να προτείνει λύσεις στα κοινωνικά ή στα πολιτικά προβλήματα, διέθετε όμως το προνόμιο των αναλυτικών εργαλείων. Ηταν τόσο ισχυρά, που της επέτρεπαν να αναλύσουν και τη δική της αδυναμία. Μπορεί να είχε εγκαταλείψει την προοπτική της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, όμως δεν είχε παραδώσει τα όπλα. Πώς να ξεχάσω τη «συναυλία» του Σλάβοϊ Ζίζεκ στο Μουσείο Μπενάκη, στην οποία παρότρυνε τους ακροατές του να χύσουν αίμα για να αντιμετωπίσουν τα μνημόνια; 2010 ή κάπου εκεί γύρω, αν δεν κάνω λάθος. Δεν έχει και σημασία. Ο καμποτίνος ήξερε ότι κολάκευε τα αισθήματα ενός κοινού που φαντασιωνόταν τον Εμφύλιο. Αναφέρθηκε και στον Ροβεσπιέρο, όταν οι Συριζαίοι και οι Χρυσαυγίτες κράδαιναν κρεμάλες έξω από τη Βουλή. Τότε η Αριστερά είχε το ηθικό πλεονέκτημα. Κατάφερε να το χάσει όταν της δόθηκε η χάρη να ασκήσει πολιτική εξουσία. Ομως, τι απέγινε το πνευματικό της πλεονέκτημα; Πού κρύβεται τώρα η ηγεμονία της που στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης ήταν ο δικαστής οποιασδήποτε σκέψης τολμούσε να προβάλει στον δημόσιο διάλογο; Πού είναι όλοι αυτοί οι πανεπιστημιακοί, συγγραφείς, σκηνοθέτες, κινηματογραφιστές, ηθοποιοί, τραγουδιστές και λοιπές πνευματικές δυνάμεις του τόπου; Θα οργανώσουν συναυλία για τον Κασσελάκη; Εντάξει, ευκολάκι, και ζητώ συγγνώμη.
Δικαιούμαι πάντως να αναρωτηθώ τι έχουν να πουν όσοι μέχρι προχθές υπερασπίζονταν την ιδέα της Αριστεράς. Ας πούμε ότι θεωρούν την εκλογή Κασσελάκη μία ακόμη πολιτική ήττα, η οποία προστίθεται στη συλλογή τους. Ομως, τι έχουν να πουν για την αληθινή Αριστερά, αυτήν που διέστρεψε ο νέος αρχηγός της; Πού βρίσκεται; Και δεν εννοώ πολιτικά μόνον, αναρωτιέμαι πού βρίσκεται διανοητικά. Τι έχουν να προτείνουν στον δημόσιο διάλογο;
Η σιωπή των αμνών της Αριστεράς είναι βαθύτερη από την ανάδειξη της περίπτωσης Κασσελάκη. Κατ’ αρχάς οφείλουν να συνειδητοποιήσουν τη συμμετοχή τους στην ανάδειξη ενός τυχάρπαστου. Μέχρι προχθές πίστευαν ότι με τις ιδέες τους μπορούν να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις. Σήμερα είναι υποχρεωμένοι να παραδεχθούν ότι οι ιδέες τους, οι ιδεοληψίες τους και η σκέψη τους δεν έχουν αντίκρισμα ούτε καν στη μικρή μερίδα του εκλογικού σώματος που έκανε τον κόπο να ψηφίσει.
Ποια Αριστερά επικαλούνται σήμερα οι διανοούμενοί της; Τι έχει να μας πει σήμερα για την Αριστερά ο Λιάκος, ο Τσουκαλάς, ο Γαβρόγλου και οι λοιποί ομότιμοι; Η Αριστερά σήμερα αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα. Και όχι μόνον στην Ελλάδα. Και δυστυχώς γι’ αυτήν, δεν έχει τα εργαλεία για να αντιμετωπίσει τα υπαρξιακά της προβλήματα.
Η σιωπή των αμνών της Αριστεράς είναι εκκωφαντική. Πού πήγε η ευγλωττία τους όταν ανέλυαν το φαινόμενο Μητσοτάκη; Εκκωφαντική, αλλά κατανοητή. Προσπερνώ την πολιτική της σημασία. Αυτή είναι μετρήσιμη από τις δημοσκοπήσεις. Και επικεντρώνομαι στη διανοητική της σημασία. Τι έχουν να μας προτείνουν οι διανοούμενοι της Αριστεράς για τον σημερινό μας κόσμο; Εξακολουθούν να τον ερμηνεύουν ως ένα σύμπλεγμα οικονομικών σχέσεων; Κι αν ναι, πώς μπορούν να εξηγήσουν την επικράτηση του Κασσελάκη; Μάλλον πρέπει να αναθεωρήσουν τα εργαλεία τους.
Με δυο λόγια. Ποια είναι η Αριστερά σήμερα; Ή, καλύτερα ακόμη, τι σημαίνει «είμαι αριστερός»; Οι αμνοί της Αριστεράς καλούνται να απαντήσουν. Πού είσαι Ζίζεκ; Πού είσαι Μπαντιού; Διότι το ερώτημα δεν αφορά μόνον τους δικούς μας. Απλώς η εκλογή Κασσελάκη ανέδειξε ένα υπαρξιακό πρόβλημα της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Θα μου πείτε ότι θα έπρεπε να το είχαν καταλάβει από τη στιγμή που ο Τσίπρας συνεργάστηκε με τον Καμμένο για να κυβερνήσει. Τους φάνηκε παράδοξο, αλλά το ξεπέρασαν. Μένει να δούμε πώς θα ξεπεράσουν και τον Κασσελάκη.
Και γι’ αυτό περιμένω εναγωνίως τους αμνούς να σπάσουν τη σιωπή τους. Ας μιλήσουν, επιτέλους, για να εξηγήσουν και σε εμάς τους αδαείς τι συμβαίνει με την Αριστερά. Κι αν δεν έχουν τίποτε να πουν, που το αποκλείω, ας μας εξηγήσουν τι σημαίνει η σιωπή τους. Η οικουμένη αναμένει εναγωνίως να μάθει τι σημαίνει Αριστερά μετά την εκλογή Κασσελάκη.
