Από τη Μεταπολίτευση και μετά, η πολιτική αντιπαράθεση διεξάγεται μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο με συγκεκριμένους κανόνες, εύπλαστους μεν, αλλά υπαρκτούς. Ετσι, τα κόμματα πρόβαλλαν τις πολιτικές τους θέσεις, οι αρχηγοί τους διασταύρωναν τα ξίφη τους στη Βουλή, τα λεγόμενα πρωινάδικα της τηλεόρασης είχαν μια συγκεκριμένη θεματολογία, όπως και οι μεσημεριανές εκπομπές, ενώ τα πολιτικά θέματα αναπτύσσονταν στη βραδινή ζώνη των τηλεοπτικών σταθμών. Οι πολιτικοί αρχηγοί είχαν μια κομματική προϋπηρεσία, ήταν δηλαδή προβεβλημένα κομματικά στελέχη, όπως και οι εσωκομματικοί τους αντίπαλοι.
Μετά τον πολιτικό σεισμό που προκάλεσαν τα μνημόνια, αναδείχθηκε η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος, η οποία βρήκε διάφορους αγωγούς για να έρθει στην επιφάνεια. Ενα μέρος αυτής της ψήφου, μικρό είναι η αλήθεια, ταυτίστηκε με τον χαβαλέ, δηλαδή με την υπερψήφιση προσώπων και κομμάτων που εξέπεμπαν κραυγαλέα ιλαρότητα. Ηταν μια συνειδητή επιλογή απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, στο πλαίσιο του ισοπεδωτικού «όλοι ίδιοι είναι».
Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες της προσπάθειας ο εξαιρετισμός των προηγούμενων ετών να εισέλθει στον χώρο της κανονικότητας, καθώς το κωμικοτραγικό στοιχείο εκπέμπεται από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ή εν πάση περιπτώσει από το πλειοψηφικό μέρος του. Το πολιτικό σύνθημα-μήνυμα το αντικατέστησε μια ουδέτερη πολιτικά εικόνα, τον πολιτικό λόγο τον αντικατέστησε το lifestyle, η «πολιτική» κουβέντα εισέβαλε και στα πρωινάδικα, ενώ τον άφωνο, πολιτικά, ηγέτη εκπροσωπούν, διορθώνουν και ερμηνεύουν οι «σωματοφύλακές» του.
Είναι απολύτως λογικό η «απολίτικη πολιτική» να έχει το κοινό της. Η αγορά είναι μεγάλη και υπάρχουν πελάτες για όλα τα γούστα. Το ερώτημα είναι αν αυτό το υπόδειγμα μπορεί να ηγεμονεύσει. Αν, δηλαδή, βρισκόμαστε στην αφετηρία μιας νέας εποχής που θα οδηγήσει στην ανυποληψία και στην περιθωριοποίηση τον κλασικό τρόπο άσκησης πολιτικής, όπως και στην αναθεώρηση της ίδιας της έννοιας της πολιτικής. Μπαίνουν στον κοινωνικό στίβο νέες γενιές, με εντελώς άλλα ακούσματα και ιστορικές καταβολές, σιγά σιγά οι παλιότεροι πάνε στην άκρη και μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον –φευ– να εμφανιστεί ως βασικό κριτήριο επιλογής ένα καλογυμνασμένο σώμα, που μιλάει σπαστά τα ελληνικά.
