«Η εκλογή ενός προσώπου με τα χαρακτηριστικά του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ αφορά μόνο το κόμμα αυτό ή διαχέεται ως τάση σε όλο τον πολιτικό ορίζοντα από την Αριστερά έως τη Δεξιά;» αναρωτιέται ο πολιτικός επιστήμονας Δημήτρης Χριστόπουλος στην κυριακάτικη «Κ» («Τρία ερωτήματα για την επόμενη μέρα», 1.10.23).
Είναι ένα απολύτως εύλογο ερώτημα. Μπορεί ένα τέτοιο πολιτικό φαινόμενο να αφορά μονάχα τον ΣΥΡΙΖΑ; Οχι, δεν μπορεί. Αφενός, δημιουργεί προηγούμενο, αφετέρου, είναι απότοκο του πνεύματος μιας εποχής, όχι μονάχα μιας παράταξης.
Οι πιο συχνές συγκρίσεις με αυτό που ζούμε εδώ και περίπου ένα μήνα στην Ελλάδα είναι με τον Μπερλουσκόνι ή τον Τραμπ. Νομίζω πως είναι ατυχείς αυτές οι συγκρίσεις. Αμφότεροι ήταν παγκοσμίως διάσημοι ως μεγαλοεπιχειρηματίες που καθόριζαν και επηρέαζαν. Ολοι τούς γνωρίζαμε. Τον Στέφανο Κασσελάκη ουδείς.
Ο Στ. Κασσελάκης δεν βρήκε απλώς ένα κενό στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και το γέμισε. Βρήκε ένα κενό στην πολιτική πραγματικότητα ευρύτερα. Αυτό είναι το πνεύμα της εποχής: ο κορεσμός, ή και η απέχθεια για το «παλιό», το τυφλό προσκύνημα στο «νέο», ειδικά όταν αυτό το «νέο» ακτινοβολεί σαν ψηφιακή οθόνη, με την οποία δεν πλήττεις ποτέ.
Ο επαναλαμβανόμενος αφορισμός «την πάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ» δεν είμαι σίγουρος ότι, ως προς το μέλλον, αφορά μονάχα το κόμμα της Κουμουνδούρου. Κατ’ αρχάς, δεν θα μπορούσε να αφορά μόνον τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι εδώ μιλάμε για την αξιωματική αντιπολίτευση: εάν ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρήσει ή και αυξήσει τα ποσοστά του (που είναι το ζητούμενο στην Κουμουνδούρου) ίσως κάποτε ο Στ. Κασσελάκης να γίνει πρωθυπουργός.
Ομως, δεν είναι μόνον αυτό: με τη περίπτωσή του, ανοίγεται αναπόφευκτα ένας δρόμος όχι μόνο για μεμονωμένα πρόσωπα όπως ο ίδιος, αλλά και για πολιτικές ομάδες και συνέργειες που μπορεί να δρουν στο παρασκήνιο αλλά χωρίς να είναι αθέατα (δεν πρόκειται, δηλαδή, για καμιά συνωμοσία), προκειμένου να επινοήσουν τον δικό τους «Κασσελάκη» και να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στη νέα εποχή.
Ισως να μην έπρεπε να εκπλαγούμε και τόσο με την περίπτωση Κασσελάκη: από τα χρόνια της κρίσης, βλέπαμε απίθανα πρόσωπα να πολιτεύονται ή και να μπαίνουν στη Βουλή. Λογική συνέπεια ίσως να ήταν να «αλωθεί» ακόμη και η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι θα περιμέναμε να προκύψει ένας «Κασσελάκης» σε κόμμα της φιλελεύθερης Δεξιάς, που είναι πιο πραγματιστική και ρευστή από την –υποτίθεται– πιο συμπαγή ιδεολογικά Αριστερά. Αλλά, όπως εύστοχα το θέτει ο κ. Χριστόπουλος: «Η πανουργία της Ιστορίας είναι ότι αυτό ήρθε στην Αριστερά και όχι στη Δεξιά».
