Κάτι δεν πήγαινε καλά στην Κατεχάκη. Η γέφυρα η ίδια, φυσικά, ήταν κομψότατη – σαν άρπα στον αέρα. Στο έδαφος, όμως, έμοιαζε ριγμένη σαν εξωγήινο περικαλλές σκουπίδι. Πνιγμένη από τον περίγυρό της και τουλάχιστον περιττή.
Είκοσι χρόνια μετά, εκείνη η πεζογέφυρα που ήρθε σαν «εξτραδάκι» στα ολυμπιακά πρότζεκτ του Καλατράβα, μοιάζει ακόμη ξένη. Τόσο που, λες ότι, αν τη σήκωναν μια μέρα από εκεί, μπορεί και να μην το παίρναμε χαμπάρι. Μπορεί και να μη μας έλειπε.
Ομως η γέφυρα, όπως και τα στέγαστρα που μεταμόρφωσαν το «Ολυμπιακό Σύμπλεγμα» ήταν τότε υπεραπαραίτητα. Το «Σύμπλεγμα» έπρεπε να ντυθεί για τη γιορτή, σαν να επρόκειτο η γιορτή να διαρκέσει για πάντα. Σαν να όφειλαν οι οικοδεσπότες να αποδείξουν σε μια στιγμή όσα είχαν καταφέρει σε σχεδόν δύο αιώνες εθνικής ύπαρξης.
Τα στέγαστρα επιτέλεσαν την εορταστική τους λειτουργία. Ομως, δεν είχαν τιμολογηθεί μόνο ως εξαρτήματα του πάρτι. Προορίζονταν να μείνουν. Κι έμειναν, όντως, να θυμίζουν, στα χρόνια της χρεοκοπίας, πόσο φευγαλέα ήταν η λάμψη της στιγμής. Εμειναν για να θυμίζουν το 2004 σαν απατηλό διάλειμμα στην ιστορία.
Ποια μνήμη έχει ενσωματώσει το επισφαλές στέγαστρο.
Εχουν πολλοί παράπονα από τον Ισπανό αρχιτέκτονα. Από την Ponte della Costituzione στη Βενετία, όπου ο δήμος αποφάσισε να αντικαταστήσει, επιτέλους, τα γυάλινα στοιχεία με υλικά λιγότερο ολισθηρά. Ή από τα κτίρια στην «Πόλη των Τεχνών και των Επιστημών» στη Βαλένθια, που είχε προϋπολογισθεί να κοστίσει 300 εκατ. κι έφτασε εν τέλει κοντά στο ένα δισ., παρότι η στέγη στο μουσείο επιστημών έσταζε, ή κάποιες θέσεις στην όπερα δεν είχαν ορατότητα προς τη σκηνή.
Στην περίπτωση όμως της αθηναϊκής περιπέτειας του Καλατράβα, δεν έφταιξαν μόνο τα υλικά, που αποδείχθηκαν ανάξια του ποιητικού οράματος. Δέκα μήνες προτού συμπληρωθούν ακριβώς είκοσι χρόνια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι κατασκευές –όλες, «ποιητικές» και πεζές– που είχαν βιαστικά ολοκληρωθεί για να στεγάσουν τη μεγάλη γιορτή, δεν μας είναι πια καν ορατές.
Δεν δικαιολογούν πια ούτε τα επετειακά ρεπορτάζ που θρηνούσαν για τα εγκαταλελειμμένα μεγαλεία. Οι περισσότερες υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται αραιά και πού – ερείπια μάλλον της χαμένης δεκαπενταετίας που ακολούθησε, τα περισσότερα από τα οποία δεν εντάχθηκαν ποτέ στη ρουτίνα του αστικού βίου. Δεν «κατοικήθηκαν». Εμειναν, όπως εκείνη η πεζογέφυρα στην Κατεχάκη, «ριγμένα» και ξένα.
H Αθήνα έχει μάθει να ζει με τα νεκρά ολυμπιακά της κύτταρα. Το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) η στατικότητα. Το πρόβλημα είναι το μετά. Τι θα γίνει αφού δαπανηθούν τα 57 εκατομμύρια που η κυβέρνηση λέει ότι έχει εξασφαλίσει για το «Σύμπλεγμα»; Θα χρειαστούν αργότερα άλλα τόσα απλώς για να στέκει;
