Ξαφνικά, το timeline μου γέμισε με υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους. Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κοινοποιούσαν στον μικρό ψηφιακό μας κόσμο την υποψηφιότητά τους σε κάποιο δήμο, ζητώντας στήριξη.
Φυσικά και δεν πρόκειται να τους ειρωνευτώ. Αντιθέτως, το γεγονός αυτό με γεμίζει χαρά. Πάντα μιλάμε για το πόσο αδιάφοροι είμαστε ως κοινωνία για τα κοινά, για την περιοχή που ζούμε, για τα προβλήματα των συνανθρώπων μας. Υπό αυτή την έννοια, τα ψηφοδέλτια… «πάπυροι» είναι μια εξαιρετική εξέλιξη, που δείχνει ότι δημιουργείται μια μεγάλη δεξαμενή ανθρώπων με ειλικρινές ενδιαφέρον να ασχοληθούν με τα κοινά. Ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν, βέβαια, και οι «βετεράνοι» της αυτοδιοίκησης (με πολιτικές φιλοδοξίες) και ίσως κάποιοι υστερόβουλοι, υπάρχουν όμως και χιλιάδες ακόμη που προτίθενται να διαθέσουν τον προσωπικό τους χρόνο για να ασχοληθούν με προβλήματα της περιοχής τους. Οι περισσότεροι, δε, που βάζουν υποψηφιότητα για πρώτη φορά, γνωρίζουν ότι πιθανότατα δεν θα εκλεγούν. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι ανέρχονται σε 63.906, οι υποψήφιοι στις δημοτικές κοινότητες σε 80.465 και οι υποψήφιοι περιφερειακοί σύμβουλοι σε 7.395. Σύνολο: 151.766.
Ετσι, λοιπόν, η επόμενη ημέρα για τα νέα κοινοτικά, δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια θα μπορούσε να έχει μια πρόκληση ακόμη. Το πώς θα αξιοποιηθούν οι άνθρωποι αυτοί, θα εμπλακούν στα τοπικά ζητήματα – είναι σίγουρο ότι κάποιοι θα το επιθυμούν.
Από την άλλη, διαβάζοντας τα βιογραφικά των υποψηφίων, παρατηρείς ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν αποφεύγουν τα τετριμμένα. Πόσο σημαντικός είναι ο αθλητισμός ή ο πολιτισμός, με πόση μαχητικότητα συμμετείχαν στον σύλλογο γονέων και πόσο πολύ αγαπούν τα αδέσποτα. Οχι ότι τα ζητήματα αυτά δεν αφορούν τη δημόσια σφαίρα, σπάνια ωστόσο θα δεις έναν υποψήφιο να θέτει σε πρώτη γραμμή τα «πεζά» ζητήματα: τη διαχείριση απορριμμάτων και την πορεία της ανακύκλωσης, τα οικονομικά του δήμου, τη βιώσιμη κινητικότητα.
Ακόμη πιο σπάνια θα δεις υποψηφίους να εκφράζουν απόψεις πιο ριζοσπαστικές, όπως η ενίσχυση του ποδηλάτου εις βάρος του αυτοκινήτου, η μείωση των τραπεζοκαθισμάτων, η πολεοδομική οργάνωση των περιοχών, η πάταξη της αυθαιρεσίας, ο περιορισμός της εκτός σχεδίου δόμησης.
Ας ελπίσουμε ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα αναδείξουν άξιους ανθρώπους, που ακόμη κι αν δεν ξέρουν… θα μάθουν και θα αγωνιστούν προς όφελος του συνόλου. Αυτό, όμως, που λείπει στην αυτοδιοίκηση, κατά την ταπεινή μου γνώμη, παραμένει το όραμα.
