Μας διδάσκει κάτι η υπόθεση με το στέγαστρο Καλατράβα και το λουκέτο στο ΟΑΚΑ; Πολλά και τίποτε απολύτως.
Τα πολλά: η διαχρονική μας παθογένεια ως κρατικού μηχανισμού, και ως νοοτροπίας μιας ολόκληρης κοινωνίας εντέλει, να αφήνουμε τα πράγματα περίπου στην τύχη. Να μην τα φροντίζουμε. Να μην τα συντηρούμε.
Μιλάμε για το πρώτο εθνικό στάδιο στη χώρα· το Ολυμπιακό Στάδιο, το οποίο ανακαινίστηκε το 2004 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τη σφραγίδα ενός μεγάλου διεθνώς αρχιτέκτονα. Αφέθηκε μετά τους Αγώνες στην τύχη του.
Αυτή ήταν και η μοίρα όλων ουσιαστικά των αθλητικών χώρων που είτε χτίστηκαν είτε ανακαινίστηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες: ρήμαξαν.
Πετάμε πυροτεχνήματα, αλλά δεν έχουμε συνέχεια. Δεν έχουμε συνέπεια. Γίνεται η υπέρβαση, τόσο σε κρατικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά αυτή η υπέρβαση δεν έχει συνέχεια.
Αντί αυτές οι κατακτήσεις να αποτελέσουν αφετηρία και οδηγό για τη συνέχεια, αποτελούν απλώς ένα τέρμα χωρίς συνέχεια.
Και αν για πολλούς χώρους και εγκαταστάσεις που στήθηκαν ειδικά για το 2004 μπορούμε να πούμε ότι «ξεχάστηκαν» επειδή ουσιαστικά έμειναν ανεκμετάλλευτοι (γιατί, όμως, τέτοιες επενδύσεις να μείνουν ανεκμετάλλευτες από όλες τις κυβερνήσεις έως σήμερα;), τι να πει κάποιος για ένα στάδιο όπως το ΟΑΚΑ; Μόλις τον τελευταίο μήνα, φιλοξένησε συνολικά 120.000 θεατές για τους ευρωπαϊκούς αγώνες του Παναθηναϊκού.
Κάνουμε λοιπόν το άλμα, το πέταγμα και μετά απλώς αφηνόμαστε να προσγειωθούμε δίχως να αντλήσουμε μαθήματα από αυτά για τη συνέχεια. Θέτουμε θεμέλια, αλλά πάνω τους δεν οικοδομούμε τίποτα.
Το τίποτα: η κατάρα μας. Είναι αυτό που, φοβάμαι, θα διδαχθούμε και από το τελευταίο σκάνδαλο με το ΟΑΚΑ.
Πρόσφατα είχαμε την τραγωδία στα Τέμπη. Ετσι μάθαμε τι γινόταν σε έναν κεντρικό σιδηροδρομικό κόμβο της χώρας. Είχαμε τις καταστροφικές φωτιές και πλημμύρες – παρά τις πρωτοφανείς διαστάσεις τους, σε επίπεδο σχεδιασμού και προστασίας, ο κρατικός μηχανισμός αποδείχθηκε ακόμα μία φορά μικρότερος των περιστάσεων. Είχαμε επίσης την εξωφρενική υπόθεση με τον πνιγμό ενός ανθρώπου στον Πειραιά, η οποία κατέδειξε χρόνιες παθογένειες στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας.
Το πρόβλημα επαναλαμβάνεται. Επαναλαμβάνεται διότι είναι μόνιμο. Και δεν αφορά μόνο τη σημερινή κυβέρνηση. Σε αυτήν, όμως, αναλογούν το βάρος της αμέλειας και η ευθύνη η χώρα να αποκτήσει, εφεξής, συνέχεια και συνέπεια.
