Ο χρόνος είναι σχετικός. Μέσα σε εκατό ημέρες συμβαίνουν χίλιες. Αλλά μέσα σε χίλιες και βάλε μέρες τίποτε δεν έχει συμβεί. Τα βασικά δεν έχουν αλλάξει. Οι εκατό πρώτες ημέρες της δεύτερης θητείας έπεσαν πολύ βαριές στον πρωθυπουργό – κατάφορτες από αυτά που ο ίδιος όρισε ως «γεγονότα της στιγμής». Η πύκνωση των γεγονότων, όμως, στο τέλος δεν αφήνει ίχνος στον χάρτη. Για την κυβέρνηση στο τέλος θα υπάρχει πάντα ο μέγας ευεργέτης: ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η πρώτη αντίδραση του πρωθυπουργού στον νέο του αντίπαλο ήταν σίδερο περασμένο σε βελούδινο γάντι. Αφού είπε γλυκά ότι τον σέβεται και του «δίνει χρόνο», τον ταύτισε κατακούτελα με τον Παππά και τον Πολάκη. Δεν τον αμφισβήτησε στο προνομιακό του πεδίο· δεν επιχείρησε να κάνει τον τηλε-σχολιαστή της παραστατικής υπερδραστηριότητας Κασσελάκη. Τον φώτισε πίσω από το τηλεοπτικό του προσωπείο – εκεί που ο «νέος» ΣΥΡΙΖΑ επιζεί με τα όντα του παλαιού.
Για τον Μητσοτάκη αυτό είναι αρκετό. Του αρκεί να τραβάει διακριτικά την αυλαία του σόου που περιβάλλει τη διαδοχή του ηττημένου αντιπάλου του. Ο ίδιος έχει στην πλάτη του 100 γκρίζες ημέρες μετά την εκλογική του νίκη κι έναν τόνο αμφισβήτησης για το αν μπορούσε να δείξει καλύτερα αντανακλαστικά. Ο αντίπαλος όμως είναι μάλλον σε ακόμη πιο δεινή θέση. Είναι το ίδιο απονομιμοποιημένο κόμμα μείον τον Τσίπρα. Τουλάχιστον στη Βουλή, ο πεπειραμένος Τσίπρας είχε αποκτήσει δεξιότητες σαμποτέρ. Ο εξωκοινοβουλευτικός διάδοχός του είναι αναγκασμένος να υπάρχει στη δημόσια ζωή μόνο με τη μεσολάβηση του φακού. Μόνο ιδρώνοντας στα γυμναστήρια και φτυαρίζοντας λάσπη.
Χωρίς αντιπολίτευση δεν σημαίνει χωρίς πίεση.
Τι σημαίνει αυτό για την κυβέρνηση, που παραδέχεται διά του επικεφαλής της τις δυσκαμψίες στα πρώτα βήματα της δεύτερης θητείας; Σημαίνει προφανώς ότι μετά τον πρώτο κύκλο, όπου και η αξιωματική αντιπολίτευση μοιάζει να διευθετεί τα εσωτερικά της, η κυβέρνηση έχει μείνει πάλι χωρίς αξιόμαχη αντιπολίτευση. Αυτή η παλιά ισορροπία θα δοκιμαστεί όμως σε νέες συνθήκες. Οι δύο εκλογές που ακολουθούν, τις δύο επόμενες Κυριακές και τον Ιούνιο του 2024, είναι «ελαφρού διακυβεύματος». Δεν χρειάζεται κανείς να μπει στο –τρόπος του λέγειν– δίλημμα «Μητσοτάκης ή Κασσελάκης» – κυβερνητική διαχείριση ή χαρίεσσα φωτογένεια. Αρκεί να εκδηλώσει αβασάνιστα στην κάλπη τα συναισθήματα «της στιγμής» που του έχουν προκαλέσει τα «γεγονότα της στιγμής».
Φαίνεται τώρα ότι η «καθαρή» δεύτερη τετραετία δεν είναι και τόσο καθαρή. Εχει ολισθηρές εκλογικές στροφές, που ήδη επηρεάζουν τον χρονισμό της κυβερνητικής ατζέντας, αλλά και την ανεκτικότητά της απέναντι σε συμπεριφορές ασύμβατες με την ταυτότητά της (όπως τα χαστούκια του Μπέου που αντιμετωπίστηκαν με αβρότατη συγκατάβαση).
Το «χωρίς αντιπολίτευση» δεν είναι χωρίς πίεση. Ακόμη και η πιο στέρεη πλειοψηφία μπαίνει έτσι στον πειρασμό τού «άσ’ το γι’ αργότερα». Ή «άσ’ το», γενικώς.
