Στο χθεσινό άρθρο του ο Τάκης Θεοδωρόπουλος έθιξε το ζήτημα της περίφημης «κοινής ησυχίας» και του σεβασμού της ή μάλλον της περιφρόνησής της. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως η ησυχία είναι ένα αγαθό και η κοινή ησυχία είναι ένα κοινωνικό αγαθό που χρήζει προστασίας, στον βαθμό που δεν γίνεται αντιληπτή από όλους ως κοινωνικό αγαθό. Τα παραδείγματα είναι πολλά, τρέχουν σε καθημερινή βάση, και για τους κατοίκους αστικών περιοχών αποτελούν ένα αγιάτρευτο μαρτύριο. Η επίκληση του φιλότιμου δεν έχει καμία ισχύ – άλλωστε τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει δυνατότητα επικοινωνίας με τον δράστη. Με τον οδηγό που μαρσάρει ή έχει το στερεοφωνικό στη διαπασών, πώς να επικοινωνήσεις; Αλλά και στον γείτονα που κάνει δουλειές ντάλα μεσημέρι, τι να του πεις; Απλώς περιμένεις καρτερικά, συγκρατώντας τον θυμό σου.
Πώς θεραπεύεται το πρόβλημα; Ας μην αρχίσουμε τις ατελέσφορες κοινοτοπίες πως είναι ζήτημα αγωγής ή παιδείας. Ανάγωγοι και βάρβαροι πάντα θα υπάρχουν. Το ερώτημα είναι πώς τους αντιμετωπίζουμε. Και επειδή ο πολίτης είναι αδύναμος μπροστά στη μικρή, καθημερινή βαρβαρότητα, πολλές φορές ζητάει τη βοήθεια της αστυνομίας, αν η όχληση προκαλείται από ένα σταθερό σημείο, όπως ένα μπαράκι ή μια καφετέρια. Εδώ η παρέμβαση όντως λειτουργεί –υπό την προϋπόθεση πως ο επιχειρηματίας δεν τυγχάνει μιας ευρύτερης «προστασίας»–, αλλά έπειτα από λίγες ημέρες συμμόρφωσης ο θόρυβος επανέρχεται, παίρνοντας μια θριαμβευτική ρεβάνς.
Αν πληρώσει ένα 500άρικο, θα σκεφτεί πολύ αν θα ξαναμαρ- σάρει μέσα στη μαύρη νύχτα ή αν θα ακούει το καψουροτράγουδό του στις 4 η ώρα τα χαράματα…
Οταν όμως η βαρβαρότητα προέρχεται από τη μοτοσικλέτα ή το αυτοκίνητο, τότε τι κάνουμε; Πώς αντιμετωπίζουμε την κατάσταση; Δεν γίνεται να υπάρχει σε κάθε μεγάλη ευθεία και ένα περιπολικό, ούτε να γίνεται καταδίωξη μέσα στις πόλεις για ηχορρύπανση. Η μόνη λύση είναι η τοποθέτηση καμερών σε συγκεκριμένα σημεία που θα καταγράφουν και τον ήχο, η φωτογράφιση των πινακίδων του οχήματος του παραβάτη και ο καταλογισμός του σχετικού προστίμου. Αν πληρώσει ένα 500άρικο, θα σκεφτεί πολύ αν θα ξαναμαρσάρει μέσα στη μαύρη νύχτα ή αν θα ακούει το καψουροτράγουδό του στις 4 η ώρα τα χαράματα, μερακλωμένος από το ουίσκι ή την καψούρα ή και από τα δύο.Μέχρι στιγμής το κοινωνικό αγαθό της «κοινής ησυχίας» βρίσκεται υπό διαρκή διαπραγμάτευση. Νομικά μπορεί να υφίσταται, αλλά όταν δεν υπάρχουν συνέπειες για τους παραβάτες, η προστασία του βρίσκεται μόνον στα χαρτιά. Είναι από τις όχι λίγες περιπτώσεις που λέμε πως υπάρχουν νόμοι αλλά δεν εφαρμόζονται και από τις πολλές περιπτώσεις που το κράτος αδυνατεί ή αδιαφορεί να αντιμετωπίσει τη χαμηλής εντάσεως καθημερινή παραβατικότητα.
Είναι αλήθεια πως αυτής της μορφής οι παραβατικές συμπεριφορές μπορεί να επιλυθούν επιτόπου και πολιτισμένα, εφόσον στην απέναντι πλευρά βρίσκεται ένας άνθρωπος με υποψία λογικής. Οταν όμως έχεις απέναντί σου έναν αγριάνθρωπο με κράνος ή με ένα αυτοκίνητο με ζάντες σαν ερπύστριες και εξάτμιση σαν κανόνι, τότε τι κάνεις;
