Στα σκαλιά της πολυκατοικίας γλιστράω πάνω σε φυλλάδια. Μ’ αυτό το χαμηλής ποιότητας χαρτί, τα πρόσωπα ανθρώπων της «τοπικής κοινωνίας» σε κοντινή φωτογραφία ζητούν την ψήφο μου λερώνοντας τους δρόμους που μετά θα καθαρίσουν.
Στις εθνικές εκλογές το περιβάλλον ήταν στα χαμένα. Δεν αναλύθηκαν τα περίπλοκα ζητήματα της ενέργειας, της ρύπανσης και των εναλλακτικών στην καταστροφή. Πώς να καταλάβει κανείς την περίπλοκη διαδρομή της ενέργειας που καταναλώνει ή τις δεσμεύσεις της χώρας και της Ευρώπης σχετικά με τους ρύπους ή τις αλυσίδες παραγωγής και κατανάλωσης που τροφοδοτούν τον φαύλο κύκλο της κατάρρευσης των οικοσυστημάτων; Το πεδίο έχει αφεθεί σε ιδιωτικές εταιρείες και ιδρύματα που θέλουν να χτίσουν ένα πράσινο προφίλ. Για την εγχώρια πολιτική σκηνή η κλιματική κρίση έχει γίνει ένα παράδοξο άλλοθι. Ζητήματα μεγάλης πολυπλοκότητας, ίσως να είναι και λίγο βαρετά. Μάλλον είναι. Αλλά είναι κι αυτό μια δουλειά της πολιτικής, μεταξύ άλλων, να φέρνει το πολύπλοκο στο μέτρο του καθημερινού. Για την ώρα, ο κόσμος μένει με τον μολυσμένο αέρα. Το βρώμικο νερό. Τους χάλια δρόμους. Σκέφτεται πως κάτι πάει στραβά, αλλά σταματάει εκεί.
Μετά το καλοκαίρι πένθους δασών, ζώων, πτηνών και ανθρώπων, περίμενα συζητήσεις που να φέρνουν τα θέματα του περιβάλλοντος στο τοπικό επίπεδο. Ηθελα ν’ ακούσω τι γίνεται με τα ποτάμια και τις λίμνες στη Θεσσαλία. Με την αποκατάσταση των ζημιών (ακόμα βρωμάει και ζέχνει), με το μέλλον της περιοχής. Τι θα καλλιεργούν οι άνθρωποι από δω και πέρα στην τροπική ζώνη του εγχώριου βάλτου;
Περίμενα να πληροφορηθώ αν θα μπορέσω να κολυμπήσω στο Πήλιο, αν οι τοπάρχες θα κάνουν τίποτα για τα δάση. Φοβάμαι πως βρισκόμαστε μες στη λάσπη και τη στάχτη, χωρίς ακόμη να πηγαίνουμε στην επόμενη πίστα. Η τοπική «πρωτοβουλία» σε ό,τι αφορά το περιβάλλον σε διάφορους δήμους είναι η δενδροφύτευση (καλωσήρθατε στη δεκαετία του ’80) και η φύτευση λουλουδιών. Τα θέματα μετακίνησης μπαίνουν λίγο και μετά βγαίνουν, σαν να μην είναι ένα χαστούκι για τους κατοίκους μιας πόλης η ώρες ώρες ανέφικτη μετάβαση στο κέντρο ή σαν να μην μπορεί όντως ο δήμος να κάνει ακόμη δυσκολότερη τη μετακίνηση, με άκυρα έργα, για παράδειγμα.
Ακόμη κι αν η κλιματική κρίση είναι ένας ογκόλιθος πληροφόρησης, συμφερόντων, ειδήσεων, καταστροφών και επιστημονικών δεδομένων που πέφτει πάνω μας και μας μπερδεύει, νιώθουμε αλλιώς για την παραλιούλα των παιδικών μας χρόνων ή για το παρκάκι όπου ξαποσταίνουμε στον δρόμο για το σπίτι. Εκεί κάτι μπορούμε να κάνουμε. Οι δημοτικές εκλογές θα μπορούσαν να αφορούν περισσότερο την κλιματική κρίση του καθενός, το συγκεκριμένο προσωπικό τραύμα.
Μάλλον αυτό το συγκεκριμένο μπορεί να κινητοποιήσει. Πολίτες οργανώθηκαν, για να πάρουν πίσω παραλίες, βουνά, δημόσιους χώρους και ορειβατικές διαδρομές. Με μία απολύτως υγιή αντίδραση στην επέλαση των μη βιώσιμων επενδύσεων του ποδαριού, απλός κόσμος αρνήθηκε να παραχωρήσει τον δημόσιο χώρο του ή να πληρώσει για να έχει πρόσβαση στη θάλασσα σε μία χώρα που βρέχεται απ’ άκρη σ’ άκρη με νερό.
Η αντίσταση στην κατάληψη παραλιών, η άρνηση να αφεθούν να γίνουν όλα ένα μεγάλο, κακόγουστο vip κλαμπ που παράγει θόρυβο και selfies, δείχνει πως ο κόσμος μπορεί να ξεπερνά τη νωθρότητά του, τα προβλήματα της καθημερινότητας και τον εγωισμό του (με τη στενή έννοια), για να αφιερώσει ώρες στη φύση της περιοχής του. Ισως να πρέπει να το πιάσει κανείς απ’ αυτό το σημείο. Αφού οι φωνές επιστημόνων, ακτιβιστών και προσωπικοτήτων που μιλούσαν για το λιώσιμο των πάγων στους πόλους ηχούσαν μάλλον μακρινές πριν από τη λάσπη του κάμπου, τις στάχτες του Εβρου και τη νοσηρή ατμόσφαιρα του μεγαλύτερου μέρους της Ευρώπης και αφού ο αφανισμός τιγρών και πτηνών φάνταζε εξωτικός μέχρι να πλήξει και τα δικά μας άγρια πτηνά, ίσως να πρέπει να το πιάσει κανείς από εκεί. Από το τοπικό. Από τη διείσδυση της κλιματικής καταστροφής στη γειτονιά, στο δάσος, το πιο κοντινό βουνό, από το πώς κάνει σιχαμερά, άγευστα κι ακριβά τα λάχανα στην τοπική αγορά, από το πώς χαλάει τον αέρα και το νερό γύρω από το χωριό.
