Μέσα σε ένα τρίμηνο είχαμε φωτιές, πλημμύρες, καταστροφές και εκλογή αρχηγού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και όμως η δημοσκοπική βελόνα δεν κουνήθηκε καθόλου. Η ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού είναι αδιαμφισβήτητη, όπως αδιαμφισβήτητη είναι και η αδυναμία του νέου ηγέτη της ριζοσπαστικής Αριστεράς να διεισδύσει στον χώρο του Κέντρου. Εξελέγη γιατί το σώμα που τον εξέλεξε εκτίμησε πως αυτός μπορεί να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όμως, για να συμβεί αυτό, θα πρέπει πρωτίστως ο νέος ηγέτης να εκπορθήσει τον χώρο των μετριοπαθών ψηφοφόρων. Ενας χώρος που δεν θέλγεται από φιγούρες και επικοινωνιακά τρικ, αλλά εκτιμά τη σοβαρότητα και το μέτρο.
Οι πρώτες εντυπώσεις δείχνουν πως η αποστολή που ανέλαβε να φέρει εις πέρας ο νέος ηγέτης, δηλαδή να νικήσει τον Μητσοτάκη, παρουσιάζει σοβαρές δυσκολίες. Ο ίδιος δεν έκανε το αρχικό «κλικ» που κάνουν όλοι οι νεοεκλεγέντες αρχηγοί και ο πρωθυπουργός, παρά τα όσα τραγικά συνέβησαν αυτές τις 100 ημέρες, δείχνει αξιοθαύμαστη αντοχή, κάτι που αποτυπώνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις. Θυμάμαι, την άνοιξη του 2016, δηλαδή λίγους μήνες μετά την εκλογή του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έφερε το κόμμα του στην πρώτη θέση στις δημοσκοπήσεις, ένα προβάδισμα που όχι μόνο δεν το έχασε, αλλά με την πάροδο του χρόνου το διεύρυνε. Δηλαδή, επί επτάμισι συναπτά έτη κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή, χωρίς να τον αμφισβητεί κανένας και, κυρίως, χωρίς να υπάρχουν ενδείξεις πως μπορεί να εμφανιστεί κάποιος που να αμφισβητήσει αυτή την ηγεμονία του.
Το κυβερνών κόμμα παρουσιάζει μοναδική συνοχή κι έτσι μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά του χωρίς πολλές τριβές, αντιστάσεις και, κυρίως, χωρίς εκπτώσεις.
Αν λάβουμε υπόψη ότι σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ο άξονας μετακινείται προς τα δεξιά, στην πατρίδα μας μέχρι στιγμής δεν υπάρχει αξιόλογη εκπροσώπηση του πεδίου που βρίσκεται στα δεξιά του κυβερνώντος κόμματος και, ως εκ τούτου, και από αυτήν την πλευρά ο πρωθυπουργός θα πρέπει να αισθάνεται θωρακισμένος. Βεβαίως, ως σοβαρός και πεπειραμένος παίκτης, υπολογίζει τα βήματά του και φροντίζει με τις πολιτικές του να μην υπερβαίνει τις αντοχές του χώρου που υπηρετεί. Οι σώφρονες ηγέτες δεν επιτρέπουν το μεταρρυθμιστικό τους πρόγραμμα να ξεφεύγει από τα όρια της παράταξής τους, ιδίως αν αυτοί τα έχουν ήδη διευρύνει και ανανεώσει.
Ολη αυτή η κατάσταση που περιέγραψα δίνει μιαν ευστάθεια στο πολιτικό μας σύστημα, διότι ο βασικός πόλος του, η Νέα Δημοκρατία, που είναι και το κυβερνών κόμμα, παρουσιάζει μοναδική συνοχή κι έτσι μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά του χωρίς πολλές τριβές, αντιστάσεις και, κυρίως, χωρίς εκπτώσεις.
Δεν θυμάμαι από το 1974 και μετά, άλλη παρόμοια περίπτωση πλήρους κυριαρχίας κόμματος που ασκεί εξουσία. Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ στην παντοδυναμία του, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αισθανόταν την αναπνοή της ανασυγκροτημένης Νέας Δημοκρατίας του Ευάγγελου Αβέρωφ (1984) και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1985).
