Αναπλάθονται πλατείες, πάρκα, παιδικές χαρές και έπειτα αφήνονται να ρημάξουν. Στρώνονται περίπατοι, εγκαθίστανται φανοστάτες, τοποθετούνται στέγαστρα και παγκάκια στις στάσεις λεωφορείων και δεν συντηρούνται ποτέ. Φθείρονται, βανδαλίζονται και μένουν να χάσκουν κατεστραμμένα για χρόνια. Το γνωρίζουμε, το ζούμε. Σπασμένα πεζοδρόμια, λακκούβες στους δρόμους, μουντζουρωμένες ταμπέλες, τρύπια δοχεία απορριμμάτων είναι εικόνες οικείες. Δεν τρομάζουν, όπως ο κίνδυνος αιφνίδιας κατάρρευσης ενός ασυντήρητου μεγάλου έργου. Και καταπίνονται.
Η συντήρηση είναι καθήκον ανύπαρκτο μετά τη δημιουργία. Ανυπόστατο το μέλλον των έργων. Δεν μας κατατρύχει η ευθύνη. Η ελληνική κατάρα. Σχεδόν τίποτα νέο δεν μένει για καιρό καθαρό, λαμπερό, αλώβητο. Πόσες από τις υποδομές που με τα αλληλοδιάδοχα πακέτα ΕΣΠΑ έκαναν την Ελλάδα σύγχρονη χώρα, επιζούν άρτιες, λειτουργικές πλήρως; (Τις όποιες οχλήσεις από επαΐοντες, ενταφίασαν οι κρίσεις). Πόσα από τα μεγάλα ή σύνθετα έργα ελέγχονται από την επομένη της παράδοσης; Διότι για εμάς ανάπτυξη είναι τα νέα έργα, όχι το άχαρο αφανές καθήκον που δεν γεννά δημοσιότητα κι εντυπώσεις, η συντήρησή τους. Ωστε να λειτουργούν αδιάκοπα, να μη χρειαστεί να κλείσουν. Οπως το ΟΑΚΑ. Χιλιάδες υποδομές, οι περισσότερες αχαρτογράφητες, είναι άνω των 50 χρόνων· έργα αφρόντιστα, γερασμένα, από υλικά ξεπερασμένα, με αλλαγές στο υπέδαφος, χρήση αυξημένη.
Οταν φάνηκαν οι φθορές στη γέφυρα Σερβίων και απαγορεύτηκε η διέλευση φορτηγών, αποκαλύφθηκε ότι έργα συντήρησης δεν είχαν γίνει ποτέ στα 50 χρόνια ζωής της. Κατέρρευσε προ πενταετίας γέφυρα στην Καβάλα και έμεινε έκτοτε ερείπιο, διότι δεν ήξεραν ποιος έχει την ευθύνη: ο Δήμος, η Περιφέρεια ή το αρμόδιο υπουργείο; Πόσες από τις 3.000 και πλέον γέφυρες όλου του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου έχουν συντηρηθεί; Προτάσεις και σχέδια υπάρχουν, διαγωνισμοί προκηρύσσονται, αρχεία προσχεδιάζονται. Εως εκεί. Καμία στάση στον ανελέητο μονόδρομο της φθοράς.
Η μεθοδική συντήρηση των υποδομών, που τις κρατά στη ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων σε υψηλό επίπεδο, είναι το βήμα προς τον πολιτισμό που η χώρα δεν έχει ακόμη κάνει. Μόλις ολοκληρώνεται το έργο, βγαίνει από την ατζέντα – και γίνεται δυνητικός φορέας δεινών. Tο μητρώο υποδομών, όπου θα αποτυπώνεται η κατάστασή τους, το ποιος και το πώς της συντήρησής τους, είναι στην πράξη ένα πουκάμισο αδειανό. Μέσα σε έναν δαιδαλώδη άρρωστο μηχανισμό.
