Στη δεκαετία του ογδόντα, οι Αθηναίοι δεν περίμεναν τίποτε από την Αθήνα. Οσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα εγκατέλειπαν τα διαμερίσματα στα οποία είχαν μεγαλώσει και μετανάστευαν στα Βόρεια ως επί το πλείστον. Δημιουργήθηκαν καινούργια προάστια στις πρώην ερημιές και αναπτύχθηκε η αρχιτεκτονική της μεζονέτας. Ενα είδος ημιμονοκατοικίας με κηπάριο, γκαράζ για το 4×4 και σε ορισμένες περιπτώσεις υπαίθριες μπανιέρες που τις ονόμαζαν πισίνες. Πρόσχημα τότε ήταν η ατμοσφαιρική ρύπανση. Υπήρχε, όμως, και μια βαθύτερη ψυχολογική αντίδραση. Ο νέος πλούτος που άρχισε να σωρεύεται στον αστικό πληθυσμό απαιτούσε έναν νέο τρόπο ζωής. Οι περισσότεροι εγκατέλειπαν το κέντρο, που τους θύμιζε την Ελλάδα της ψωροκώσταινας, με αποτέλεσμα ολόκληρες περιοχές να ερημώσουν. Το περίφημο έκτο διαμέρισμα, όπου ακόμη και σήμερα επιζούν δείγματα σπάνιας αρχιτεκτονικής αξίας, παρήκμασε, και επειδή η φύση δεν ανέχεται τα κενά έγινε τόπος υποδοχής μεταναστών. Η Κυψέλη, η Αχαρνών, ο Αγιος Παντελεήμονας και όλος ο αστικός λαβύρινθος γύρω τους. Η αξία των ακινήτων κατέρρευσε. Τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 αφορούσαν μόνο την ευρύτερη περιφέρεια της πλατείας Συντάγματος και εννοείται την περίμετρο των αρχαιολογικών χώρων. Πριν από τους Αγώνες, όπως και μετά, οι τουρίστες στην πόλη ήσαν περαστικοί. Οσο τους χρειαζόταν για να επισκεφθούν την Ακρόπολη και μετά να φύγουν για κάποιο νησί.
Το κέντρο της Αθήνας υπέστη δύο μεγάλες καταστροφές που επισφράγισαν την εγκατάλειψή του. Η πρώτη ήταν τον Δεκέμβριο του 2008, όταν μια ομάδα νέων παιδιών, και άλλων όχι και τόσο νέων, το έκαψαν, το λεηλάτησαν και το βανδάλισαν με την ανοχή της κυβέρνησης, που τότε ήταν δεξιά. Στην πραγματικότητα, ήσαν γόνοι των βορείων προαστίων, οι οποίοι απλώς υλοποιούσαν την περιφρόνηση των γονιών τους για τους μικροαστούς που είχαν απομείνει στο κέντρο της πόλης. Η δεύτερη μεγάλη καταστροφή έγινε το 2015, όταν η τότε κυβέρνηση –αριστερή αυτήν τη φορά– μετέτρεψε μια πλατεία του κέντρου της Αθήνας σε καταυλισμό προσφύγων και μεταναστών. Τους εγκατέστησε στην πλατεία Βικτωρίας, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Ομως, τότε ποιος νοιαζόταν για το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο; Και ποιος νοιαζόταν για το κέντρο της Αθήνας, αν εξαιρέσουμε τις περιοχές που είχαν αρχίσει να γεμίζουν με τραπεζοκαθίσματα; Ηταν μία ακόμη απτή απόδειξη ότι από την Αθήνα δεν περίμεναν τίποτε οι Αθηναίοι. Σήμερα, η κατάσταση έχει αλλάξει. Με ποιον τρόπο; Θα προσπαθήσω να το περιγράψω στο αυριανό μου σημείωμα. Η μικρή συνεισφορά μου στις εκλογές της Κυριακής, που στην πραγματικότητα ψηφίζουμε για την Αθήνα.
