Η Μαρία-Σαλώμη Σκλοντόφσκα γεννήθηκε το 1867 στη Βαρσοβία. Ηταν το πέμπτο παιδί της οικογένειάς της και είχε δύσκολα παιδικά χρόνια λόγω οικονομικών προβλημάτων. Οταν αποφοίτησε από τη μέση εκπαίδευση, δεν επιτρεπόταν η φοίτηση γυναικών στα πολωνικά πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα να πρέπει να φύγει στο εξωτερικό. Η φτώχεια της οικογένειας, όμως, την ανάγκασε να αναζητήσει εργασία ως γκουβερνάντα και δασκάλα σε πλούσιες οικογένειες. Τελικά, με την επιμονή της τα κατάφερε. Σε ηλικία 24 ετών, μετακόμισε στο σπίτι της μεγαλύτερης αδελφής της στο Παρίσι, για να παρακολουθήσει μαθήματα στη σχολή θετικών επιστημών στη Σορβόννη…
Πίσω από τη «Σκλοντόφσκα» κρύβεται η Κιουρί, η Πολωνή φυσικός και χημικός που σε συνεργασία με τον σύζυγό της, Πιερ Κιουρί, ανακάλυψε το ράδιο και το πολώνιο (πήρε το όνομά του προς τιμήν της Πολωνής Κιουρί) και μελέτησε τα φαινόμενα της ραδιενέργειας. Ηταν η πρώτη γυναίκα που έγινε καθηγήτρια στη Σορβόννη, ενώ τιμήθηκε δύο φορές με το βραβείο Νομπέλ στη Φυσική (το 1903) και στη Χημεία (το 1911). Απεβίωσε το 1934, αφού το 1933 η υγεία της είχε κλονιστεί (έπασχε από λευχαιμία) λόγω της έκθεσής της στη ραδιενέργεια. Θεωρείται, προφανώς, ένα από τα πρώτα θύματα της ραδιενέργειας. Τι μυθιστορηματική ζωή!
Πόσο πιο εύκολα θα μπορούσαν να θυμούνται οι μαθητές για το ράδιο και το πολώνιο εάν μάθαιναν για τα δύο στοιχεία μέσα από τη διήγηση της ζωής της Μαρίας Κιουρί! Ωστόσο, το σχολείο χρησιμοποιεί τον τυφλοσούρτη τής (εν προκειμένω) χημείας. Στις σελίδες του σχετικού κεφαλαίου είναι βέβαιο ότι υπάρχει αναφορά στη Μαρία Κιουρί και στον σύζυγό της Πιερ. Ισως μάλιστα να προτείνονται και κάποια λινκ στα οποία ο μαθητής μπορεί να βρει περισσότερες πληροφορίες. Ομως η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών δεν το κάνει, και όλοι το γνωρίζουν αυτό.
Το ελληνικό σχολείο έχει υιοθετήσει εδώ και δεκαετίες την παρουσίαση της διδακτέας ύλης μέσα από θεωρίες και ασκήσεις. Από τη στιγμή που η ύλη είναι μεγάλη, ο μαθητής και ο εκπαιδευτικός δεν έχουν περιθώρια ανάσας, και οι δύο μοιάζουν εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα πλέγμα πληροφοριών που είτε βιάζονται να μεταδώσουν είτε πρέπει να μάθουν. «Τα βιβλία θέλουν να πουν τα πάντα σε κάθε κεφάλαιο και γι’ αυτό είναι πυκνογραμμένα και με πολύ ψιλά γράμματα. Ετσι γίνονται απωθητικά και μη χρηστικά για τα παιδιά», αναφέρει στην «Κ» ο φυσικός Λεωνίδας Καστανάς.
Οι άνθρωποι με τις ιστορίες τους δημιουργούν ένα αφήγημα που σίγουρα είναι πιο γοητευτικό από τη θεωρία «παπαγαλία». Ο βίος σπουδαίων ανθρώπων δημιουργεί πρότυπα, δίνει ώθηση στη δημιουργικότητα, εμπνέει. Αυτά δεν είναι ο ουσιαστικός σκοπός του σχολείου;
